به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، ایران زیبایی کم ندارد، اما ما در نشان دادن این زیباییها حتی در داخل کشور و به مردم خودمان هم تا حد زیادی ناتوانیم. فیلمهای سینمایی امروز که اغلب درونمایه و داستانی تلخ دارند، فضایی تیره را روایت میکنند که اگر هم دل از تهران و فیلمهای آپارتمانی بکنند و به دیگر نقاط ایران سر بزنند به تبع فضای داستانشان چهرهای چندان زیبا و شاد از منطقه جغرافیایی محل فیلمبرداریشان نشان نمیدهد.
نماهنگهایی هم که ساخته میشوند به سرنوشت فیلمها دچار شدهاند و البته یک مشکل بزرگتر هم دارند، بهعلت اینکه فضایی برای نمایش ندارند طبیعتا به جای پیشرفت در بیشتر موارد پسرفت هم دارند.
فیلمهای مستند را میتوان تا حد زیادی دارای این ویژگی دانست که ایران را آنطور که باید نشان میدهند و در موارد زیادی ایرانشان، ایرانی زیباست که دیدنش دل مخاطب را گرم میکند و هوای سفر به سرش میاندازد، اما در این بخش هم مشکل دیگری داریم که همه میدانیم چیست. مخاطب ایرانی به دلایل متعدد هنوز به دیدن مستند آنطور که باید خو نکرده و آثار خوب سینمای مستند را نمیبیند.
مخاطب اما موسیقی میشنود، باکیفیت و متاسفأنه بیکیفیتش را، هر کدام مخاطب خاص خود را دارند. همین مسئله نشان میدهد که زبان موسیقی میتواند بهترین ابزار باشد برای حرفزدن با همه مخاطبان. میتوان اثری ساخت که کتابخوان و کتابنخوان، جوان و پیر و خلاصه اقشار مختلف جامعه از آن تأثیر بگیرند. حالا تصورش را بکنید در جهان امروز که جهان تصویر است به صدا و کلامِ مناسب تصویر مناسب و تأثیرگذار هم بیفزاییم. مسلما مخاطب تأثیر بیشتری از چنین اثری میگیرد. این اتفاقی است به طور تقریبی در نماهنگ «منو بشناس» رخ میدهد و میتواند اثری متفاوت ارائه کند.
حضور 40 خواننده موسیقی پاپ که هر کدام هم مخاطب خاص خود را دارند و از میان نسلهای مختلف این خوانندگان طی چند دهه گذشته انتخاب شدهاند، بر جذابیت و اثرگذاری آن افزوده است. خوانندههایی که هر کدام در بخشی از ایران ایستاده و برای کشوری میخوانند که یکپارچه است و وحدتش را با نشان دادن نقاط مختلف زیر سایه یک نام بزرگ میتوان دید.
40 خواننده که هر کدام متعلق به نسلی از موسیقی ایران است. صداهایی که هر کدامشان به گوش مخاطب آشناست. جمع کردنِ این تعداد از خوانندگان در کنار هم و در یک اثرِ واحد، کاری است دشوار.
«منو بشناس» این ویژگی را دارد که در فضای مجازی با ترجمهای ساده خودش را به همه دنیا نشان دهد و ایرانی را که نمیشناسند به آنها معرفی کند. کلام ساده و اثرگذار این نماهنگ که ترانه خوب و سادهای است از احمد امیرخلیلی میتواند به هر کسی با هر زبانی بفهماند اینجا خاکی است که زخمیِ جنگ است اما هنوز ایستاده و زنده است. نماهنگی که حتما در ایران و از سوی رسانههای داخلی و خارجی فارسی زبان انتقادات بحق و ناحق فراوانی خواهد داشت، برای مخاطب غیرایرانی اما میتواند کارکرد و اثربخشی متفاوت و مهمی داشته باشد. میتوان گفت یک اثر خوب ساخته شده، خوب تقریبا از هر جهت، اما ارائه آن خارج از مرزهای ایران کار خوب دیگری است که باید جدی گرفته شود.
البته از این نکته هم نباید گذشت که نماهنگِ «منو بشناس» برای مخاطبان خارجی یک جای خالیِ بزرگ دارد و آن هم عدمِ حضور بانوان است. وقتی قرار است نماهنگی معرفِ کشوری به عظمت ایران باشد و 40 خواننده هم در آن حضور داشته باشند؛ عدم حضور بانوان به شدت برای مخاطبان خارجی به چشم میآید. سازندگانِ این نماهنگ با محدودیتهایی برای استفاده از بانوان به عنوان خواننده مواجه بودهاند که البته کاملا پذیرفتنی است، اما استفاده از بانوان به عنوان نوازنده در این اثر هیچ محدودیتی نداشت و میتوانست به جذابیتهای این اثر بیفزاید.
بهنام کریمی و محمد اولاد کارگردانانِ این نماهنگ بودهاند که قابهای مناسبی از ایران را کنار هم چیدهاند، به همه جا سر زده و تلاش کردهاند اقوام مختلف ایرانی سهمی در این کار داشته باشند. طبیعی است که در یک کار ششونیم دقیقهای نمیتوان تمام ایران را نشان داد اما آنها آنچه را که باید به مخاطبان خود القا میکنند.
انتهای پیام/