به گزارش خبرگزاری تسنیم ازگناباد، ساعت 14 و20 دقیقه ظهر روز نهم شهریور سال 47 زلزله فاجعهباری کاخک را لرزاند که در اثر این زلزله حدود 3000 نفر جان خود را از دست دادند.
شهر بهطور کامل ویران شد و صدای ناله و شیون پدران، مادران و کودکان از گوشهگوشه شهر شنیده میشد. بهت و حیرت، درماندگی، بیچارگی و سرگردانی، تنها چیزی بود که در سیمای بازماندگان دیده میشد. روی هر خرابهای تعدادی، به امید یافتن بستگانشان با گریه مشغول کنار زدن آوار منزل خود بودند که اغلب هم نتیجه کاوش آنها یافتن جسد عزیزانشان بود.
گویا قیامت شده بود... پس لرزههای متعدد بعد از آن ادامه داشت. حدود 21 ساعت از این زلزله نگذشته بود که در ساعت 11 صبح روز بعد زمین لرزه شدید دیگری فردوس را به کلی ویران کرد.
در شش هفته نخست زلزله، علاوه بر پس لرزههای بسیار زیاد، 9 تکان شدید حس شد که سبب ترس و وحشت مضاعف مردم شد. بسراغ قدیمیهای کاخک میرویم تا آن روزها را برایمان تعریف کنند.
پیرمردی که در نزدیکی امامزاده مغازهای دارد در گفتوگو با تسنیم میگوید: آن زمان کاخک به این شکل نبود، ما شهر پر رونقی بودیم و از همه جا برای خرید به کاخک میآمدند. بعد از زلزله دیگر رونق از کاخک رفت و هنوز بازار ما مثل آن زمان نشده است، چه مردهایی را از دست دادیم در زلزله سال 47 که دیگر کاخک همچین افرادی را به خود نخواهد دید.
به سراغ فرد دیگری میروم که زلزله را بهخوبی بیاد دارد، تا از او درباره زلزله میپرسم اشک در چشمانش جمع میشود، نفس بلندی میکشد و میگوید خدا آن روز را برای هیچکس نیاورد، زمین داشت دور خودش میچرخید و خانهها را تبدیل به خاک میکرد، صدای وحشتناکی داشت، همه شهر تبدیل به خاک شده بود.
وی ادامه میدهد: امکاناتی نبود، فرزندم را از زیر خاک در آوردم، پارچهای نبود که او را کفن کنم، روحانی نبود که نماز بخواند، او را مجبور شدم به همان شکل فقط در چالهای زیر خاک دفن کنم.
یکی دیگر از شاهدان زلزله کاخک میگوید: کسی در شهر زنده نمانده بود مگر افرادی که در صحرا بودند و یا در کوچهها؛ هر کس در خانه بود زیر آور جان داده بود. میگویند 3000 نفر در زلزله کشته شدند؛ فقط ساختمان امامزاده خراب نشده بود. امکاناتی نداشتیم، روزهای وحشتانی بود؛ جنارهها همانطور به خاک سپرده میشدند، مردم غذایشان نان خشک و هندوانه و انگور بود، خیلی خانواده داشتیم که از آنها هیچکس زنده نماند و همه کشته شدند.
انتهای پیام/281/ ز