به گزارش خبرگزاری تسنیم از بیرجند، بار اول نیست که میخواهم از شهدا به ویژه شهدای گمنام بنویسم، اما این بار بغضی عجیب راه گلویم را میفشارد، بغضی عجیب و غریب که نمیتوانم توصیفش کنم.
قلم را که در دست میگیرم اشک از چشمانم سرازیر میشود حس و حال عجیبی است چرا که قرار است گزارشی را روایت کنم که در دو سال گذشته به گونهای دیگر روایت کردم و امروز قرار است از تحقق آرزوی مادر و پسری بگویم که بعد از 37 سال چشم انتظاری به هم رسیدند.
ماجرا از این قرار بود در اول اسفند سال 96 در یک روزی که گر چه هوایش آفتابی بود اما چشمان مردمان بیرجند بارانی بود، مردمانی که از دور و نزدیک خود را رسانده بودند تا در مراسم تشییع شش شهید گمنام حضور پیدا کنند. پیر و جوان مرد و زن بزرگ و کوچک همه و همه خود را برای مراسم تشییع پیکر شهید گمنام رسانده بودند به هر طرف که نگاه میکردی بغض و فریادهایی سد راه نفس و گامهایت میشد انگار مردم این شهر سالها است که با این شهدا نسبتی دارند.
آری آن روز از حال و هوای تشییع شهید گمنامی نوشتم که معلوم نبود از کدام شهر و دیار است، مادرش کیست؟ آن روز نوشتم بیقراری را از چشمان مادرانی که فرزند شهید دارند، مادرانی که هنوز چشم انتظار فرزند جاویدالاثر خود هستند.
آن روز همنوا با مادران شهدا به ویژه شهدای مفقودالاثری شدم که عصا زنان خود را به حوزه علمیه امیرالمومنین رسانده بودند تا برای شهید گمنام مادری کنند.
آن روز از مادرانی نوشتم که خاکی شدن چادر و لباسهایشان مهم نبود آنها آمده بودند تا در لحظه خاکسپاری برای شهید گمنان مادری کنند و نوای فرزندم خدا به همراهت را سر دهند و چه خوب مادری کردند.
حال امروز میخواهم بگویم شهید گمنامی که در دو سال گذشته در حوزه علمیه بیرجند در خانه ابدیش آرام گرفت، بعد از 37 سال دعای مادرش را مستجاب کرد و هویت خود را نمایان کرد و امروز استان خراسان جنوبی بیرجند میزبان مادر شهید است.
شهید والامقام «حسین بابایی» در یکم خرداد 1343 در مشهد متولد شد و در سوم خرداد 1363در منطقه شلمچه به مقام رفیع شهادت نائل آمد و پیکر مطهرش در یکم اسفند 1396 همزمان با سالروز شهادت حضرت زهرا(س) در مراسمی در حوزه علمیه بیرجند به خاک سپرده شد.
خانواده شهید بابایی دو فرزند خود را به نامهای «حسین و علیرضا بابایی» تقدیم اسلام کردهاند.
انتهای پیام/254/ح