به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، یکی از پشتوانه های مهم فرهنگی و تاریخی یک کشور مردان و زنانی هستند که به نوعی در ثبت لحظه های طلایی نقش محوری داشتند. کسانی که اگر نبودند بخش مهمی از یک واقعه برای همیشه در حافظه تاریخی یک کشور محو می شد.
در دوران معاصر نیز اگر هشت سال جنگ تحمیلی را یکی از درخشان ترین سال های تاریخ ایران بدانیم، عکاسان جنگ جزو مهمترین قشری بودند که با حضور در میدان آتش، با سلاحی به نام دوربین لحظه هایی را ثبت کردند که امروز می توان با وجود همان تصاویر، فرهنگ و آنچه در جبهه ها گذشته را به نسل های بعدی منتقل کرد.
عکاسان جنگ لحظه هایی را ثبت کردند که اگر نبود این عکس ها، بیان خاطره اش شبیه یک افسانه سرایی بود و کمتر کسی می توانست چنین وقایعی را بدون دیدن عکس ها و فیلم ها درک کند.
در میان این افراد علی فریدونی مردی نام آشناست که تصاویر منحصر به فردی را ثبت کرده. تصویری مثل ماجرای هواپیما ربایی که او با حضور در این هواپیما لحظه هایی را ثبت کرد و خاطره خواندنی ای را از آن روایت می کند.
همچنین تصاویری که او در عملیات رمضان از بسیجیانی ثبت کرده که چطور آنها شجاعانه تا لحظه آخر جنگیدند و به شهادت رسیدند، از جمله درخشان ترین عکس هایی است که از جنگ تحمیلی به ثبت رسیده است.
اما پشت هر کدام از این عکس ها روایت هایی است که وقتی در کنار عکس قرار میگیرد اثرگذاری و جذابیتش را چند برابر می کند.
فریدونی در پاسخ به این سوال که چرا تاریخ شفاهی زندگی خود و عکس هایی که ثبت کرده را بازگو نمی کند، به خبرنگار تسنیم گفت: اتفاقا من هم دوست داشتم این کار انجام شود و سال 89 به پیشنهاد محمود جوانبخت از فعالان فرهنگی حدود 60 ساعت با وی به گفت و گو نشستم و از دوران کودکی تا بزرگسالی و سال های عکاسی در جنگ را برایش تعریف کردم اما متأسفانه نتیجه ای نداشت.
وی می گوید: مدتی بعد آقای جوانبخت متنی را به من داد از خروجی خاطراتم که به او گفتم این اصلا آن چیزی نیست که با هم صحبت کرده بودیم. دوباره کار زمین ماند تا پسر او قرار شد تاریخ شفاهی زندگی مرا کار کند. اما او هم پس از مدتی دیگر حتی جواب تلفنم را هم نمی داد.
فریدونی ادامه می دهد: سپس قرار شد همین کار را انجمن عکاسان دفاع مقدس انجام دهد که آن هم هنوز به سرانجامی نرسیده است. اینطور شد که اکنون پس از گذشت 13 سال هنوز خبری از خروجی این خاطرات نیست که نیست.
انتهای پیام/