به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، پیکر زندهیاد فریدون شهبازیان آهنگساز و تنظیم کننده سرشناس موسیقی ایران، صبح امروز 24 دی 1403 از مقابل تالار وحدت به سوی قطعه هنرمندان بهشت زهرا(س) تشییع شد. این مراسم با حضور چهرههای سرشناسی از هنر موسیقی و برخی از مسئولان کشور برگزار شد.
اجرای این مراسم برعهده سهیل محمودی بود. در این مراسم برخی از هنرمندان به سخنرانی و برخی هم برای بدرقه زندهیاد شهبازیان، دقایقی به اجرای ساز و آواز پرداختند. در ادامه متن صحبتهای سخنرانان و گزیدهای از آنچه در این مراسم گذشت را میخوانید:
شهبازیان با ابهت و بسیار مهربان بود
نخستین سخنران این مراسم حسامالدین سراج خواننده موسیقی ایرانی بود. او در سخنانی گفت: این فقدان را به همه تسلیت میگویم و باید بگویم که امروز، روز سختی برای من است. او یک پدر مهربان برای موسیقی بود. بسیار پر ابهت بود ولی در عین حال هم بسیار مهربان بود. زندهیاد شهبازیان پرمهر، با سلیقه و خوشذوق بود. خاطرات بسیاری خوبی از او دارم و امروز هم دلم از رفتن او خون است.
در ادامه حسامالدین سراج دقایقی آواز خواند. در این بخش، زمان خیری با نینوازی، سراج را همراهی کرد.
آلودگی هوا باعث مرگ استاد شهبازیان شد
حمیدرضا نوربخش _ مدیرعامل خانه موسیقی: عرض تسلیت دارم و قصد سخنرانی ندارم از همه شما ممنونم که در این هوای مسموم و ناسالم به اینجا آمدید که فکر میکنم استاد هم به همین علت فوت شدند. درگذشت او غم بزرگی است.
زندهیاد شهبازیان، اهتمام و توجه زیادی به مسائل صنفی و هنرمندان جوان داشت. درباره آثار و شأن و شخصیت او باید بارها سخن گفت اما من میخواهم به موضوع اهتمام او به حوزه جوانان بپردازم. فک میکنم کمتر کسی در نسل او باشد که در جریان مسائل روز موسیقی باشد. بعضیها در دهههای گذشته ماندهاند ولی او موسیقی روز را دنبال میکرد تا ببیند نسل جوان چه میکنند.
او به موسیقی ایرانی تعصب و غیرت داشت با اینکه رشته او موسیقی کلاسیک بوده است. در داوریهایی که حضور داشت به کارهای نسل جوان توجه و نگاه حمایتگری داشت و اصرار میکرد به کارهای برجسته آنها توجه و تقدیر شود. کمتر دیده بودم خودش را ببیند ناباورانه ما را ترک کرد. به شما بزرگان موسیقی و خانواده ایشان تسلیت میگویم.
شهبازیان با صدای اذان از دنیا رفت
داود گنجهای پیشکسوت موسیقی: هنرمندان تاج سر آفرینش هستند. ابن خلدون میگوید هر جایی که دیدید هنر رو به افول است، بدانید آن حکومت درست نیست. دو هفته پیش با هوشنگ کامکار و فریدون شهبازیان در خانه موسیقی نشسته بودیم و تاریخ را مرور میکردیم. به آنها گفتم با هم عکسی بگیریم، شاید هفته دیگر یکی از ما نباشد.
از سال 1343 آرزو داشتم پزشک باشم و شهبازیان هم دوست داشت، مهندس معمار باشد. آن زمان هر دو برای دانشگاه درس میخواندیم اما امروز سرنوشت ما را به اینجا کشاند. من، علی رهبری، کامبیز روشنروان و شهبازیان با هم به دانشگاه میرفتیم و یک جا مینشستیم.
چند روز پیش که شهبازیان بستری بود به بیمارستان زنگ زدم و از پزشک حالش را پرسیدم و گفتند در حال مراقبت از او هستند و یک باره گفت او را به آی. سی. یو بردند و از تلویزیون صدای «الله اکبر» آمد که هنگام اذان بود. یعنی شهبازیان با صدای اذان از دنیا رفت. من به زمین افتادم و گریه کردم.
شهبازیان طرفدار موسیقی پاپ بود. او یک نمونه بود، حاشیه نداشت. من از این مرد شریف و درست خاطرات زیادی دارم یک بار ندیدم از کسی بد بگوید. شهبازیان نمرده است؛ او زنده است.
سرمایه اصلی هر مملکت اهل فرهنگ هستند
حسین علیشاپور خواننده موسیقی ایرانی: سرمایه اصلی هر مملکت اهل فرهنگ هستند؛ نه نفت و گاز!
علیشاپور پس از صحبتهای کوتاهش، دقایقی برای حاضران آواز خواند. در این بخش هم زمان خیری با نینوازی در کنار علیشاپور هنرنمایی کرد.
تمام ایران خانواده شهبازیان بودند
حسین علیزاده: از صمیم قلب تسلیت میگویم. این غمی که روی دل ماست، خیلی خیلی عمیق است و در درجه اول به خانواده او تسلیت میگویم. خانواده او بزرگ بود و محدود به فامیل خودش نبود. همه ایران خانواده شهبازیان بودند.
از سالهای نوجوانی و جوانی با شهبازیان آشنا شدم. او مانند برادر بزرگ من بود. زمانی که هنرستان تمام شده بود از من خواست قطعهای را که برای ارکستر رادیو تنظیم کرده بود، ضبط کنم؛ خیلی استرس داشتم اما وقتی که رسیدم دیدم خیلی مسلط است؛ با اینکه تمام ارکستر از نظر سن و سال از او بزرگتر بودند ولی چنان جذبهای داشت که همه در عینِ دوست داشتنش، از او حساب میبردند و رهبری او را با جان و دل میپذیرفتند. اتقاقا آن قطعه خیلی راحت و آسان ضبط شد. هنوز زمانی که آن قطعه را گوش میکنم یاد تاثیر شهبازیان در موسیقی میافتم.
در مقاطع نه چندان خوب سالهای اخیر، هر بار او را دیدم پشت من را مانند کوه گرفت. ای کاش الان که درباره او حرف میزنیم او هم بود و از رنجی که کشید، صحبت میکرد. این رنج شخصی نیست؛ بلکه رنج مردم ایران است. این همان رنجی است که هنوز هم باید در حضور وزیر فرهنگ و مسئولان از خوبی هنرمند و موسیقی بگوییم؛ بلکه درک کنند.
رفتن این هنرمندان بزرگ زخمی بر موسیقی و هنر ایران است. هنرمندان متعلق به جایی نیستند، متعلق به مردم هستند اگر او گاهی با ارگانهای دولتی همکاری میکرد، به خاطر مردم بود ولی پای حرفش ماند.
آیا مسئولان کشور ما شهبازیان را میشناختند؟ آیا بزرگی او را میشناسند؟ یک نفر از این مسئولان بیاید بگوید او چگونه بود و چه حرفی داشت! نه اینکه بیایید و از خوش تیپیِ او بگویید. متاسفانه هنرمندان بزرگ ما ارج و قرب ندارند و اسمی از آنها در رادیو و تلویزیون آورده نمیشود و مردم باید در رسانههای خارجی آنها را ببینند. آن چیزی که هنرمندان را هنرمند کرده است و ارتباط آنها را با دنیای واقعی ادامه دار کرده، مردم هستند. مردم خاطرات و زندگی خود را با آثار هنرمندان گره زدهاند من درود میفرستم به تمام هنرمندانی که در این سالها از دست دادیم و فقط ما هنرمندان و مردم فهمیدم که چه کسانی را از دست دادیم.
آخرین بخش این مراسم آوازخوانیِ قاسم رفعتی بود.
حسین علیزاده، محمد اصفهانی، علی بوستان، علی جعفریپویان، شهرام صارمی، بیژن بیژنی، محسن امیر یوسفی، محمدرضا عقیلی، پوریا اخواص، سید جواد طاهری، محسن صفایی ، مجید اخشابی ، ناصر ایزدی ، بابک چمن آرا، حمیدرضا نوربخش، محمد الهیاری، ارشام مودبیان، علی تفرشی، همایون رحیمیان، زمان خیری ، بهرام جمالی، مرتضی کاظمی، هوشنگ کامکار، داود گنجهای، داریوش پیرنیاکان، قاسم رفعتی، کوروش نریمانی، ایرج رحمانپور، هنگامه اخوان، علی دهکردی و... از جمله چهرههای حاضر در این مراسم هستند.
انتهای پیام/