گروه فرهنگی خبرگزاری تسنیم یاسر یگانه: چه بسیار اعتراضها که ره به جایی نبرد. چه بسیار فریادها که گوش شنوایی نداشت. چه بسیار درخواستها که بیپاسخ ماند. چه بسیار سلامها که نمیخواستند پاسخ دهند.
همهی اینها واقعیتهای گریز ناپذیرِ یک ارتباط است؛ در دو دههی گذشته اعتراضهای بسیاری از سوی هنرمندان مطرح شد، آنها درخواستها و پیشنهادهای بسیاری داشتند که بسیاری از آنها هم در رسانه بازتاب داشت. اما دریغ و صد دریغ که دریچههای مسئولان فرهنگی و هنری کشور بسته و گوشهایشان کَر بود! پس چه سود از ندا زدن به گوشِ کَر!!!
هنرمند اعتراض میکرد، حرفی داشت، خواستهای را بیان میکرد! نامهای مینوشت و... مدیران هنریِ کشور اما؛ آنچنان خودشان را به نشنیدن میزدند که گویی اصلا اعتراض و خواستهای وجود نداشته و ندارد! حاصلِ آن نشنیدنها و خود را به آن راه زدنها همین است که امروز هنرمندان، حتی لطف و ارادتِ جشنوارهی موسیقی فجر را هم نمیپذیرند!
و این یعنی فاصله بین شما(مسئولان) و هنرمندان فرسنگهاست.
حتما شما هم این خبر را خواندهاید یا شنیدهاید که سومین روز از جشنواره موسیقی فجر به حسین علیزاده تقدیم شد. این در ظاهر یک تقدیر و ارادتی ویژه به مقامِ هنرمندی بزرگ بود؛ اما...
در همان روز که این خبر منتظر شد، حسین علیزاده بیانیهای منتشر کرد و نسبت به این اقدامِ جشنواره موسیقی فجر موضعِ تندی گرفت. این موضعِ تندِ حسین علیزاده از شکافی عمیق بینِ مسئولان و هنرمندان خبر میدهد. شکافی که به این راحتیها کم نمیشود.
طبقِ روالِ یک دههی گذشته، انتظارِ هیچ پاسخ و واکنشی از مسئولان کشور نداشتیم. در عینِ ناباوری وزیر فرهنگ در گفتوگویی با خبرنگاران، نسبت به این موضوع صحبتهایی نرم و هوشمندانه را بیان کرد. ماجرا اما به اینجا ختم نشد؛ نادره رضایی معاون هنریِ وزیر فرهنگ دست به قلم شده تا یادداشتی برای حسین علیزاده بنویسد. متن این یادداشتِ کوتاه، هوشمندانه و به موقع به این شرح است:
«هنرمند گرانمایه، جناب استاد حسین علیزاده
از گلایهها و دغدغههای دلسوزانه جنابعالی و برخی دیگر از هنرمندان عزیز آگاهیم و به شما حق میدهیم که از ما و جشنواره به عنوان نماینده و نماد مدیریت هنری کشور گلهمند باشید.
تقدیم و ادای احترام به بزرگانی چون شما در هر حال وظیفه ماست و دوستتان میداریم اگر چه از ما مکدر باشید.
امیدواریم و مایه افتخار است در ادامه بتوانیم بهگونهای عمل کنیم که بخشی از این دغدغهها و رنجیدگیها قدم به قدم جای خود را به خوشبینی و اعتماد بدهد.
در هر گامِ این مسیرِ دشوار، خود را نیازمند یاریِ هنرمندانِ اندیشهورزی چون شما میدانیم.»
این یادداشتِ کوتاه نکات بسیاری در دل خود دارد. اولین پیام این است که صدای اعتراض حسین علیزاده شنیده شد. معاون هنری وزیر فرهنگ به جای اینکه خود را به آن راه بزند؛ واقعیت را پذیرفته و با ادبیاتی سرشار از احترام، پیامی برای حسین علیزاده نوشت. این پیام گرچه کوتاه و کوچک، اما امیدی زیاد در دل خود دارد.
چنین واکنشی به اعتراضِ یکی از بزرگترین هنرمندان عرصه موسیقی تاریخ ایران؛ پیامی مهم در دل خود دارد و آن هم این است که وزارت فرهنگ و معاون هنری وزیر فرهنگ، عزمی راسخ برای کم کردنِ فاصلهی بین هنرمندان و حاکمیت را دارند.
فارغ از آنچه در چند ماه گذشته در معاونت هنری گذشته و آنچه در آینده خواهد گذشت؛ باید این حرکتِ معاون هنری وزیر فرهنگ را به فال نیک گرفت و برای تغییرات مثبت در این مسیر امیدوار بود.
البته که نباید فراموش کرد که این تنها یک گامِ کوچک است؛ کوچکتر حتی از گلوگاهِ یکی پرنده! و راهی طولانی برای کم کردنِ شکاف بین هنرمندان و مسئولان و حاکمیت در پیش است.
انتهای پیام/