به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، این قسمت «جبهه» به ماه مبارک رمضان در جنگ اختصاص داشت و شامل سه روایت مستند از ایثار و مقاومت بود. در ابتدا صالح مدرسزاده، مجری برنامه به معرفی میزبانان، علی خلیلی فعال رسانه فلسطینی، علیرضا دلبریان از راویان دفاع مقدس، سعید ابوطالب مستندساز دفاع مقدس و مریم تجلایی فرزند شهید علی تجلایی پرداخت.
از حرم رضوی تا جانبازی
مهمان نخستین بخش برنامه «جبهه»، علیرضا یوسفی، جانباز روشندل و خادمالرضا بود که خاطره نحوه اعزامش به جبهه در سال 1361 گفت. او را به خاطر سن کمش برای اعزام به جبهه نمیپذیرفتند؛ برای همین شبی همراه مجروحان بیمارستان قائم مشهد خود را به حرم امام رضا (ع) رساند و با دلی شکسته حاجت خود را از امام رئوف خواست؛ تا اینکه بالاخره با وجود سن کم و به عنوان یک بسیجی برای اعزام به جبهه پذیرفته شد، تا فرماندهی تخریب لشگر 21 امام رضا (ع) پیش رفت و به مقام جانباز شیمیایی رسید.
مگر واژه «اسیر» مختص اسرای کربلا نبود؟
بخش دوم این برنامه به مهندس بهروز بوشهری اختصاص داشت؛ معاون وزیر و مدیرعامل اسبق شرکت ملی نفت ایران که در سال 1359 و اوایل جنگ به همراه شهید محمدجواد تندگویان طی بستن پالایشگاه نفت آبادان که در تیررس دشمن بود، توسط نیروهای بعثی اسیر شد. او از روزهای سخت اسارت خود گفت که چگونه 10 سال در اتاقی چند متری در دست دشمن اسیر بود و مونسی جز قرآن نداشت. در این مدت هزاران بار قرآن را ختم کرد و انس و الفتی بیش از همیشه با قرآن حس میکرد. بوشهری همچنین بر واژه «اسیر» تاکید کرد که چگونه او را یاد اسرای کربلا انداخت.
دوستی و برادری فراتر از فرمانده و معاون
در بخش سوم این برنامه محمدرضا کریمی، یکی دیگر از جانبازان دفاع مقدس مهمان «جبهه» بود. او از 16 سالگی وارد جنگ شد و به معاونت گردان کمیل لشگر 27 رسول الله(ص) رسید و در این برنامه از دوستی و برادری میان رزمندگان سخن گفت. او همچنین در این برنامه از چهار برادر دیگرش گفت که در جنگ به شهادت رسیده بودند؛ برادرانی که هم قسم شده بودند که اگر کسی از آنها به شهادت رسید، نزد خداوند، آن برادری که زنده ماند را شفاعت بکند ولی تاکید میکند که همواره باید در تلاش بود تا لیاقت آن شفاعت را داشت. کریمی اکنون مدیریت یک واحد صنعتی را بر عهده دارد و میگوید جسارت و سختکوشی را از مکتب دفاع مقدس فرا گرفته است.
او همچنین در این برنامه از دوست و همرزم شهید خود، مرتضی خانجانی در کنار مادر این شهید، سخن گفت. شهید مرتضی خانجانی فرمانده و محمدرضا کریمی معاون او بود اما دوستی و الفتی که میان آن دو بود فراتر از این حرفها بود؛ دوست و رفیق شهیدی که در آخرین دیدار به او گفته بود: «من طاقت شهادت تو را ندارم؛ تو بمان، من میروم».
انتهای پیام/