به گزارش خبرگزاری تسنیم، نقلوانتقالات فوتبال ایران در تابستان مانند یک اپیزود از یک سریال است که هر سال تکرار میشود. رقم قرارداد بازیکنان به اعدادی چند برابر واقعی میرسد و مدیران برنامهها معمولاً برنده اصلی نقلوانتقالات هستند. مدیران باشگاهها نیز بهخاطر فرار از فشار هواداران معمولاً زیر بار این قراردادهای «فضایی» میروند.
در شرایطی که رقم قراردادها با شتابی قابل توجه از تورم سالانه سبقت گرفته، عمده بازیکنان حاضر نمیشوند قراردادی با مدتی بالاتر از یک سال را امضا کنند تا برای فصل بعد، از قافله نجومیبگیران جا نمانند. همچنین بازیکنانی سراغ داریم تا برای اینکه مدیران باشگاه را برای امضای قراردادی با رقمی قابل توجه متقاعد کنند، عددی «نجومی» به مدت دو سال پیشنهاد میدهند و دو ساله میبندند.
واژهای در دوران نقلوانتقالات به «لقلقه» زبان بازیکنان و ایجنتهای آنها تبدیل شده، مسئله «اصلاح» قراردادهاست. اصلاح در فرهنگ فارسی معنی «تغییر دادن چیزی؛ به گونهای که وضعیت مطلوبتری به دست آید» میدهد. فوتبال اما معنای واژگان را هم استحاله کرده و اصلاح در نقلوانتقالات به معنای «گرانتر شدن» است!
در سالهای اخیر نمونههای زیادی از بازیکنان یا مربیانی داشتیم که با وجود باقی ماندن یک سال از قرارداد، با مدیران باشگاه خود مذاکره کردند تا رقم قرارداد خود را بالا ببرند. اگر هم حرف بازیکن به کرسی ننشیند، او به خودش حق میدهد با تیم دیگر مذاکره کند. همانند اتفاقی که برای یک بازیکن مطرح در همین پنجره نقلوانتقالاتی افتاد.
ادامه این فرایند قطعاً قراردادها را بیاعتبارتر از قبل میکند و سبب میشود هر بازیکنی که تحت قرارداد با باشگاهی باشد، با هر پیشنهاد چرب و نرمتری «هوایی» شود. در این میان میتوان گفت مدیرانی که با ابرو نازک کردن بازیکن بلافاصله برای افزایش دریافتی او اقدام میکنند، مقصر اصلی این اتفاق هستند. البته که فضای کنونی فوتبال ایران و صرفاً نتیجهگیری به هر قیمتی یکی از عوامل اصلی این اتفاق است.
مقامات باشگاهها برای برآورده کردن خواسته بازیکن، قراردادی جدید روی قرارداد قبلی میبندند و باشگاه، این مطلب را با افتخار و تحت عنوان «تمدید قرارداد» اعلام میکند. غافل از اینکه همین مسئله ممکن است زمینه نارضایتی همتیمی این بازیکن را فراهم کند و «قرارداد روی قرارداد» را میان همه بازیکنان رواج دهد.
انتهای پیام/