به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، چشمان مبارکش به دو اجتماع افتاد که از دو دسته تشکیل شده بود و هر دستهای حلقهای تشکیل داده و سرگرم کاری بودند، یک دسته مشغول عبادت و ذکر و دستۀ دیگر به تعلیم، تعلّم، یاد دادن و یاد گرفتن سرگرم بودند، هر دو دسته را از نظر گذرانید و از دیدن آنها مسرور و خرسند شد.
به کسانی که همراهش بودند، رو کرد و فرمود: این هر دو دسته کار نیک میکنند و بر خیر و سعادتند، آنگاه جملهای اضافه کرد، اما من برای تعلیم و دانا کردن فرستاده شدهام، پس خودش به طرف همان دسته که به کار تعلیم و تعلّم مشغول بودند رفت و در حلقۀ آنان نششست.
حکایت آن روز رسول خدا(ص) و اصحابش در مسجد مدینه، حکایت امروز ما است، اینکه بر حسین علیهالسلام بگرییم یا بر جهل خود از راه و رسم امام حسین، بر زخمهای بدنهای به خون غلطیده از تیغ و دشنۀ دشمن حق و حقیقت ناله سر دهیم یا بر تاریکی و ظلمات و حیرانی خود از مکتب نورانی و نجاتبخش امام حسین علیهالسلام.
در فکر راه و رسم زندگی حسین باشیم یا در فکر برگزاری مراسمی موقت فقط برای عزاداری؟ دغدغۀ طبل و سنج و غذای نذری و سینهزنی و زنجیرزنی را داشته باشیم یا نگران از دست رفتن فرصتهایمان برای فهم و درک عمیق و ریشهای از آنچه امام حسین علیهالسلام و یاران باوفایش جان عزیزشان را فدای آن کردند؟
خلاصه هیئت برویم یا روضهای خانگی در این شرایط کرونایی بگیریم؟ یا زمانی را به عزاداری و بیان معارف دین و فهم فلسفه قیام امام حسین علیهالسلام کنیم یا سعی کنیم زندگیمان را در تبعیت از امام حسین علیهالسلام بنا کنیم؟ یا بدون توجه به این اصول، درگیر ضرب آهنگ طبل و سنج و زنجیر و عطر و طعم خوردنیها و آشامیدنیها؟
اگر رسول خدا(ص) میفرماید من برای تعلیم و دانا کردن فرستاده شدم و آنگه به جمع آنان که به تعلیم و تعلّم اشتغال دارند میپیوندند و اگر امام حسین علیهالسلام هدف از قیامش را بیرون کشیدن مردم از جهل میداند، ما نیز فرصت حضور در کنار عالمان معارف حسینی را از دست ندهیم و مطمئن باشیم نشستن در کنار آنان به جهت یاد گرفتن و یاد دادن، همان داروی شفابخشی است که همۀ انبیاء و اولیاء علیهمالسلام حاضر شدند جانشان را فدای تحقق آن کنند تا بشریت به سعادت و کمال راه یابد و این است بخشی از پیام عبارت نورانی «إنَّ الحُسَینَ مِصباحُ الهُدی وسَفینَةُ النَّجاةِ ».
*حجتالاسلام احمد صادقی علویجه؛ استاد حوزه و دانشگاه
انتهای پیام/