به گزارش خبرگزاری تسنیم از تبریز، با شیوع ویروس کرونا از اواخر سال گذشته، تمامی فعالیتهای جوامع بشری زیر سایه این بیماری منحوس قرار گرفت و موضوع ورزش نیز از این قاعده مستثنی نبود.
فوتبال، والیبال، بسکتبال و خلاصه هر ورزشی که فکرش را بکنید با کرونا تعطیل شد؛ درست مثل روزهای خوبمان، مثل آن دور همیها، مثل روزهایی که بدون ماسک راه میرفتیم، نفس میکشیدیم و از یکدیگر نمیترسیدیم. کرونا عزیزانمان را از ما گرفت، اما چیزی که بیشتر از همه آزارمان میداد، ماندن در خانههایمان بود.
با وجودِ تعطیلی کسبوکارها و انواع و اقسام کارهای روزمره که به اجبار به تعطیلی کشانده شده بودند، این ورزش بود که میتوانست تمامی این اتفاقات بد را حتی شده برای چند دقیقه از ذهنمان خارج کند.
پزشکان با برگزاری مسابقات ورزشی مخالف بودند و باشگاهها هم همانند سایر محلها، جزو اماکن پرخطر به حساب میآمدند. در این میان اما، تنها ورزشی که نمیتوانست خطری را متوجه شخص و جامعه کند، ورزش همگانی بود.
در روزهای آغازین کرونا که همه از همه چیز وحشت داشتند، کارشناسان مدام از بالا بردن سیستم ایمنی بدن صحبت میکردند و همین صحبتها، نقطه تلاقی ورزش و کرونا به حساب میآمد.
بالا بردن سیستم ایمنی بدن با ورزش
ماندن در خانه و نداشتن تحرک لازم شاید میتوانست خطر ابتلا به کرونا را به حداقل برساند، اما چاقی، افسردگی و برخی دیگر از مشکلات را برای افراد به وجود میآورد.
در این راستا، انجام فعالیتهای ورزشی در خانه علاوه بر اینکه میتوانست بار دیگر حس شور و نشاط را به افراد برگرداند، سیستم ایمنی بدن آنها را هم تقویت میکرد و باعث جلوگیری از چاقی و افسردگی هم میشد.
پروفسور مایکل گلیسون، استاد بیوشیمی ورزش در دانشکده ورزش، تمرین و علوم سلامتی در دانشگاه لوفبرو در لسترشایر انگلستان معتقد است که «ورزش در حد تعادل به تقویت سیستم ایمنی بدن در مقابل بیماریهای عفونی نظیر سرماخوردگی ، آنفولانزا ، سینوزیت کمک میکند.»
این عضو انجمن میکروبیولوژی عمومی جامعه بریتانیا ادامه میدهد : ورزش در حد تعادل به تقویت عملکرد سلولهای سیستم ایمنی بدن کمک میکند و تغییرات هورمونی که در اثر استرس و ... اتفاق میافتد را خنثی میکند.
با مرور این اظهارات، به خوبی میتوان فهمید که ورزش شاید به اندازه واکسن نتواند با کرونا مقابله کند، اما حداقل به مقاومسازی بدن در مقابل بیماریهایی مانند آنفولانزا و کرونا میپردازد.
ورزش همگانی در تبریز؛ شعار یا عمل؟
مسئلهای که در این میان به وجود میآید، بستر و زیرساختهای انجام ورزش است. آیا در همه خانهها امکانات مناسب برای ورزش کردن وجود دارد؟ طبیعتاً که جواب منفی است.
در زندگی آپارتمانی امروز، امکان انجام یک سری از حرکات ورزشی وجود ندارد و در این شرایط است که نقش ورزش همگانی بیشازپیش نمایان میشود.
در شهر تبریز اما، به نظر میرسد آنطور که بایدوشاید توجهی به این مقوله مهم و حیاتی نشده است. اگرچه شهرداری تبریز در سالهای اخیر به بهانه «توجه به ورزش همگانی» قید تیم داری در ورزش قهرمانی را زد، اما همچنان خلأ بزرگی در این زمینه احساس میشود.
در نکوهش این اقدام شهرداری تبریز میتوان مطالب زیادی نوشت، چون شهرداری تبریز با منحل کردن تیمهای ورزشی خود مانند تیم فوتبال، والیبال، بسکتبال، دوچرخهسواری و ... نه تنها هیچ عایدی را از نظر مالی به دست نیاورد، بلکه شور و اشتیاقی که با این تیمها در شهر ایجاد میشد را هم از بین برد.
حال سوال اینجاست که آیا واقعاً بودجهای که صرف تیمهای ورزشی شهرداری تبریز میشد، حالا به ورزش همگانی تخصیص مییابد؟
بهوضوح دیده میشود که شهرداری کلانشهر تبریز به مانند سایر شهرهای کشور بودجهای برای ورزش همگانی تدارک نمیبیند و اندک بودجه تخصیص یافته برای ورزش همگانی نیز به صورت عادلانه در مناطق مختلف شهر توزیع نمیشود.
امکانات ورزش همگانی در نقاط کم برخوردار شهر به مراتب کمتر از نقاط مرفه نشین است؛ در حالی که شاید در نقاط کم برخوردار احساس نیاز بیشتری به این امکانات وجود دارد.
گزارش از امیر ملکزاده
انتهای پیام/118/ی