به گزارش دفتر منطقهای خبرگزاری تسنیم، دولت ترامپ 10 اسفند سال 1398 با طالبان توافقی را امضا کرد که براساس آن مشروط به تعهدات طالبان برای قطع روابط با القاعده و سایر گروههای تروریستی، کاهش خشونتها و مذاکرات با معنی با دولت افغانستان برای رسیدن به یک توافق سیاسی، همه نیروهای خارجی باید خاک افغانستان را طی یک بازه زمانی 14 ماهه ترک کنند.
مقامات سیاسی و نظامی آمریکا در دولت ترامپ و بعد از آن در دولت بایدن همواره تاکید داشتند که طالبان به هیچ یک از این تعهداتش پایبند نبوده است اما با این حال کاخ سفید هفته گذشته اعلام کرد همه نیروهای آمریکایی تا پیش از بیستمین سالگرد 11 سپتامبر (20 شهریور) «بدون قید و شرط» خاک افغانستان را ترک خواهند کرد.
خروج نیروهای خارجی از افغانستان یکی از مهمترین خواستههای طالبان بود که در طی 18 ماه مذاکره با آمریکاییها هرگز از آن عقبنشینی نکرد و اکنون ناظران خروج بدون شرط نیروهای خارجی را یک پیروزی عمده برای این گروه میدانند.
«مایکل کوگلمن» پژوهشگر ارشد اندیشکده «ویلسون» در این باره گفت: طالبان بدون اینکه چیز زیادی را از دست دهد به مهترین هدف خود رسید، در روند صلح بسیار ناقص به سرکردگی آمریکا همواره همینطور بوده است.
کارشناسان اعلام خروج بدون شرط نیروها از افغانستان را محروم شدن آمریکا از مهمترین کارتش برای کنترل طالبان میدانند، اما تاکید میکنند که واشنگتن برای تاثیرگذاری از دیگر اهرمها از جمله کمکهای بینالمللی و به رسمیت شناختن رسمی این گروه برخوردار است.
پیش از این نیز «آنتونی بلینکن» وزیر خارجه آمریکا در سفر به کابل گفته بود که طالبان باید درک کنند اگر تلاش کند کشور را قدرت بگیرد هرگز مشروعیت نخواهد یافت و به رسمیت شناخته نمیشود.
کوگلمن در این باره به «رادیو آزادی» گفته است که مشورعیت کارت مهمی است اما سوال این است که آیا پس از تضمین خروج نیروهای خارجی از افغانستان، به رسمیت شناختن هنوز برای طالبان مهم است.
وی افزود: اقدامات اخیر طالبان، امتناع از کاهش خشونت، امتناع از حضور در نشستهای صلح، قتلهای هدفمند علیه جامعه مدنی و اجرای سیاستهای سختگیرانه در مناطقی که تحت کنترل دارد برای جامعه جهانی انعکاس خوبی ندارد و این اقدامات نشان نمیدهد که طالبان به ایجاد مشروعیت و اعتبار بیشتر علاقمند باشد.
پژوهشگر ارشد اندیشکده ویلسون ادامه داد که اگر طالبان به مذاکره درباره یک توافق سیاسی متعهد باشد که از طریق آن به درجهای از قدرت برسد، در این صورت کمکها میتواند یک ابزار مهم به عنوان اهرم فشار محسوب شود.
کوگلمن اضافه کرد: اما اگر طالبان برای کسب قدرت از طریق زور تلاش کند، که در پی آن از هرگونه شانس دریافت کمک خارجی محروم میشود، در اینصورت کارت قطع و یا تداوم کمکها نمیتواند اهرم فشار قدرتمندی باشد.
انتهای پیام/.