به گزارش خبرگزاری تسنیم از گناباد، 11 اردیبهشت را شاید بیشتر افرادی که این روز به نام آنها است نمیشناسند، چرخ تولید را به حرکت در میآورند و اقتصاد را تکان میدهند اما باز هم در منظومه مدیران جایگاهی ندارند.
این افراد همانهایی هستند که پیامبر(ص) بر دستان آنها بوسه میزند و میفرماید تا عرقشان خشک نشده مزد آنها را بدهید، آری این روز در تقویم ما به نام روز " کارگر" نامیده شده است، همانهایی که به دور از هیاهوهای سیاسی و اجتماعی فقط در حال کار هستند تا چرخ تولید لنگ نماند.
به همین مناسبت سری به شهرک صنعتی گناباد میزنیم و گفتوگویی داریم با کارگرانی که این روز به نام آنها است تا بازهم پای درد دل آنها بنشینیم و از رنجهای خود بگویند.
هنوز کسی قشر کارگر را درک نکرده است
جواد یکی از کارگران کارخانهای تولیدی در این شهرک در گفتوگو با خبرنگار تسنیم میگوید: قشر کارگر کم توقعترین افراد هستند و همیشه غیر از حق قانونی خود هیچ چیزی بیشتر نخواسته اند، کمترین توقعی که کارگر دارد پرداخت به موقع حق و حقوقات وی است.
وی ادامه میدهد: در این شرایط بد اقتصادی یک کارگر توان این را ندارد که چند ماه حقوقش عقب بیفتد و او بتواند زندگی خود را اداره کند، پس مجبور میشود باز به سمت کار دوم برود تا بتواند قسطها و هزینه جاری زندگی خود را تامین کند.
به سراغ خانم شاغل در یکی دیگر از واحدها میرویم، در حالی که عرق از پیشانی این بانوی پرتلاش جاری شده میگوید: هیچ کسی به فکر کارگر جماعت نیست ، در همین شرایط کرونا که کارخانهها تعطیل شد من یک کارگر روز مزد از کجا هزینههای زندگی را تامین کنم؟ وقتی کار تعطیل میشود من هم هم دیگر درآمدی ندارم، مسئولان نباید برای این قشر هم فکری بکنند با یک سبد کالا میتواند دو ماه مثلا زندگی کرد؟
رضا مردی میانسال که سابقه 10 سال کار در یک واحد بزرگ در این شهرک را دارد نیز در گفتگو با خبرنگار تسنیم اظهار میکند: کجا کسی به کارگر توجه میکند؟ وی حتی کوچکترین حق هم ندارد، به طور مثال براساس قانون روز کارگر باید کارگران تعطیل باشند ولی بررسی کنید چند درصد کارگران در این روز تعطیل هستند؟
وی ادامه میدهد: دو ماه از سال گذشته در دولت هنوز 5 دقیقه وقت نبوده که حق مسکن کارگران را تصویب کنند و این ماه هم اگر حقوقی پرداخت شده با همان حق مسکن قدیمی بوده است.
شرکتها همچنان حقمان را میخورند
به سراغ افراد شاغل در دیگر حوزه ها میرویم که خانم شاغل در حوزه کارهای خدماتی به ما میگوید: باید بساط این شرکتهای بخش خصوصی جمع شود تا زمانی که این شرکتها باشند خون کارگر را در شیشه میکنند.
وی ادامه داد: یک شرکت هیچ گاه سمت نیرو را نمیگیرد و فقط به دنبال منفعت خودش است و سعی میکند از هر طریقی شده دریافتی کارگر را پایین بیاورد و این کارگر است که برای از دست ندادن کار خود مجبور می شود تن حقوق کم بدهد.
یکی از آقایان شاغل در یکی از ادارات که به عنوان کارگر فعالیت میکند نیز عنوان کرد: مسئولان تصمیم گیرنده برای تعیین حقوق کارگر فکر کنم در ایران زندگی نمیکنند، خودشان حاضرند یک ماه یک خانواده را با این حقوق ها بچرخانند؟ پایه حقوق دو میلیون و 700 هزار تومان با تمامی هزینه های جانبی آن می شود سه میلیون و 800 هزار تومان و این در حالی است که در شهری مانند گناباد یک خانواده مستاجر فقط باید بیش از یک و نیم میلیون اجاره پرداخت کند و اگر قسط هم داشته باشد که دیگر باید برای هزینه خورد وخوراک کار دیگری انجام دهد.
موضوع قراردادها همچنان باقی است
کارگر دیگری نیز در گفتگو با خبرنگار تسنیم در زمینه قراردادها درد دل دارد و میگوید: هنوز کسی نتوانسته وضعیت قراردادهای کارگران را درست کند، مصوب میکنند قرارداد کار معین نباید کمتر از یکسال باشد و این در حالی است که هم اکنون قراردادهای 6 ماهه بسته میشود.
این کارگر قدیمی عنوان می کند: هنوز برخی از کارفرماها به کارگران فشار وارد میکنند که باید قراردادهای سفید را امضا کنند و یا در پایان هر ماه بدون این که حق و حقوق کامل خود را دریافت کرده باشند رسید دریافت را امضا کنند.
وی تصریح کرد: امسال هم مانند سالهای دیگر روز کارگر میگذرد و در بهترین حالت مسئولان شاخه گلی به کارگران خواهند داد و عکسی به یادگار میگیرند و تمام، باز کارگر میمانند و مشکلاتی که تا روز کارگر سال آینده به فراموشی سپرده میشود.
انتهای پیام/281/س