گروه اجتماعی خبرگزاری تسنیم ؛ یک قانون عقلی و بدیهی وجود دارد که برای قدم گذاشتن و موفقیت در یک مسیر، باید به آن آشنا بود؛ پیچ و خمها را دانست و موانع و دستاندازها را برانداز کرد؛ راهِ آموزش و پرورش هم اینگونه است و میتوان گفت برای آموزش و پرورشی که چالههایش به دره تبدیل شده و مشکلاتش به بحران، این قضیه بسیار مهمتر میشود.
در نظام آموزش و پرورش امروز، کارد به استخوان رسیده و کار از دوا و مرهم گذشته و به جراحی نیاز است. بحران کمبود نیروی انسانی که در سال جاری با آمار 197 هزار نفری کمبود معلم، کوهی از مشکلات را بر شانه آموزش وپرورش تحمیل کرده بود، در سالهای آینده نیز با ارقامی بالاتر روبه روی آموزش و پرورش ایستاده است.
آمار فزاینده مدارس پولی که سال به سال رشد بیشتری میکند و پنجه در پنجه عدالت آموزشی کرده و آن را کمرنگ وکمرنگتر میکند. خیل عظیم دانشآموزان جامانده از تحصیل مجازی؛ سند تحولی که روی زمین مانده و جز تکه کاغذهای مهر و امضا شده نیست. نارضایتی بدنه این وزارتخانه که پایههای آموزش و پرورش را سست و سستتر میکند، و... اینها تنها گوشهای از هزار و یک مشکل ریز و درشت این سیستم است که عبور از آنها بسیار سخت است.
از این رو انتظار جامعه برای انتخاب وزیر مهمترین و محوریترین وزارتخانه در دولت مردمی این است که فریادها و دلسوزیهای اهل این خانه را بشنوند و ببینند و فردی را به سکانداری این کشتی شکسته منصوب کنند که از درون بدنه، این مسائل را دیده باشد و از شدت و حدت آن درک کامل داشته باشد.
نظام تعلیم وتربیت اصلیترین زیرساخت انسانسازی وبلکه تمدنسازی است، لذا جزییترین تصمیم در این عرصه نیز ضریب تاثیر بزرگی در آینده کشورمان خواهد داشت؛ چه رسد به انتخاب سکاندار این نظام و وزیر بزرگترین دستگاه اجرایی کشور.
حالا سوال این است کسی که حتی مدرک مرتبط با این رشته را ندارد، چگونه میتواند گزینه اصلح باشد؟! قصهی آموزش و پرورش، قصه تازهای نیست و برای وضعیت امروزش هم، مجال آزمودن و خطا نیست.
آموزش و پرورش محل سیاستبازی و سیاسیکاری نیست و اگر مسئولی به این قاعده عمل کند، تیشه به ریشه نظام زده و تنها با یک تصمیم اشتباه دیگر، این شاهرگ حیاتی بریده خواهد شد!
بهاره طاهری دانشجو معلم
انتهای پیام/