به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، «به زبان فارسی»، عنوان تازهترین اثر اسماعیل امینی، شاعر و استاد دانشگاه، است که با نگاهی به جنبههای مختلف زبان فارسی توسط انتشارات جام جم در دسترس علاقهمندان قرار گرفته است.
این کتاب قصد ندارد به صورت تخصصی به موضوع زبان فارسی بپردازد. بنا به گفته مؤلف، کتاب «به زبان فارسی» مخاطبش عام است و تلاش دارد به جنبههایی از زبان فارسی بپردازد که احتمالاً از دید مخاطبان عام مغفول واقع شده است. او در معرفی این اثر نوشته است: «به زبان فارسی»، با این خیال خوش و خوشخیالی نوشته شد که بتواند جبرانکننده ملال و دلزدگی حاصل از کتابهای درسی و نوشتههایی با لباس فرم اداری باشد. هم به خاطر شغلم که تدریس و تحقیق و نوشتن در حوزه زباو ادب فارسی است و هم به خاطر مطالعات و علاقه شخصیام به شعر و داستان و نقد ادبی و بلاغت.
خواننده میتواند از هرجای کتاب که دلش خواست شروع کند و یکی دوتا از یادداشتها را بخواند و نیازی نیست که از اول تا آخر کتاب را پیدرپی بخواند. برای کسانی که میخواند بدانند «به زبان فارسی» از چه چیزهایی حرف میزند:
اشارههایی دارم به سرگذشت شیرین دیروز و امروز زبان و خط فارسی، که البته با آنچه در فضای عام رواج دارد، غالباً همسو نیست؛ برای آنکه حاصل آشنایی با نوشتهها و آرای بزرگان است.
تأملاتی در برخی حرفهای مشهور درباره زبان فارسی و اینکه هر کدام از آنها چقدر واقعی و چقدر ساختگی است؟ یا دستکم برای اینکه بدانیم اصل ماجرا چیست، چطوری جستوجو کنیم تا هر پرت و پلایی را به خاطر علاقهای که به زبان و فرهنگمان داریم، نپذیریم و برای دیگران نقل نکنیم.
روایت تجربههایم از خواندنیها و آموختنیهای زبان فارسی برای اینکه به جای حفظ کردن اسم کتابها و نویسندگان و شاعران بزرگ، برخی از آنها را بخوانیم و لذت ببریم؛ چون مفاخره و مجادله، هیچ لذتی ندارد غیر از دامن زدن به غرور و نادانی و بیخبری که راه به جایی نمیبرد.
روایتهایی از مطالعه و تجربههایی از مطالعه لذتبخش؛ هم لذت بردن از شعر و داستان و هم حتی لذت بردن از مطالعه درسهای بینمکی مانند دستور زبان و عروض و قافیه با این امید که خدا از سر تقصیرات بانیان این درسها بگذرد، با آن اسمگذاریهای عجیب و غریبشان که انگار با استفاده از کلمات زبان یأجوج و مأجوج نوشتهاند.
این کتاب برای تحقیق و تدریس نوشته نشده و حرفهای کسی است که زبان فارسی و آموختن و مطالعه را دوست دارد و دلش میخواهد به دیگران بگوید که از این پنجره به زبان فارسی و مطالعه متون ادبی نگاه کنند، به جبران دلزدگیهای احتمالی حاصل از زنگ ادبیات و مدرسه و دانشگاه.
دلم به این خوش است که خواننده این روایتها، پس از اینکه کتاب را بست با خودش بگوید: همین زبانی که صبح تا غروب کلمات و جملاتش را میگوییم و میشنویم چقدر زیبا و شیرین و دوستداشتنی است.
دلم میخواست «به زبان فارسی» کتابی خواندنی باشد؛ نه از آن کتابهایی که به خاطر امتحان مدرسه و آزمون دانشگاه میخوانند و نه از آن کتابهایی که برای طولانی کردن فهرست تألیفات و امتیازات اداری نوشته میشود.
انتهای پیام/