خبرگزاری تسنیم/
باز این چه شورش است که در خلق عالم است
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است
باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین
بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است
این صبح تیره باز دمید از کجا کزو
کار جهان و خلق جهان جمله در هم است
گویا طلوع می کند از مغرب آفتاب
کآشوب در تمامی ذرات عالم است
گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست
این رستخیز عام که نامش محرم است
در بارگاه قدس که جای ملال نیست
سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است
جن و ملک بر آدمیان نوحه می کنند
گویا عزای اشرف اولاد آدم است
خورشید آسمان و زمین ، نور مشرقین
پرورده کنار رسول خدا حسین
عمر این دوازده بند به چهارصد سال و اندی میرسد. از مشهورترین آثار «محتشم کاشانی» که در رثای «امام حسین(ع)» و یاران و اهلبیتشان سروده شده است. شعری که هنوز در مراسم سوگواری خوانده میشود، با آن گریسته میشود و هرگاه خط نوشتهی آن بر دیوارها به چشم میخورد و داغ «او» در دلها تازه میشود.
کمالالدین علی محتشم کاشانی دارای لقب شمس الشعرای کاشانی شاعر ایرانی در آغاز سده 10 هجری و هم دوره با پادشاهی شاه طهماسب صفوی در کاشان زاده شد.
او فنون شاعری را از «صدقی استرآبادی» (ساکن کاشان) فرا گرفت و خود او شاگردانی مانند «تقیالدین محمد حسینی» صاحب «خلاصهالشعار»، «صرفی ساوجی»، «وحشتی جوشقانی» و «حسرتی کاشانی» را پرورش داد.
دکتر غلامحسین یوسفی درباره محتشم در کتاب خود –چشمه روشن- گفته است: محتشم کاشانی با سرودن دوازده بند خود، توفیق یافته است شعری بگوید از ژرفای دل مردم و به همین سبب شعر او و نام او پایدار مانده است. قرنهاست شیعیان دل سوخته در خلال کلمات آن، فرجام امام آزاده و مظلوم را جلوهگر میبینند و ترکیببند محتشم را به جان میپذیرند. سوز و تاثیر شعر محتشم به حدی است که ادوارد براون نیز آن را نظیر قصاید ناصر خسرو، شعری صمیمی و طبیعی و پر احساس میداند و یان ریپکا از صفا و صداقت این اثر شور انگیز سخن می گوید. بخصوص که شاعر در این ترکیب بند، بر خلاف قصاید تقلیدآمیز و غزلهایش که در بند الفاظ ظاهری است، به زبانی از دل بر آمده و گویا سخن گفته است که ساده است و همه کس فهم می کنند و به همین سبب مقبول عموم واقع شده است.
محتشم کاشانی سال 996 هجری، در شهر کاشان به خاک سپرده شد.
انتهای پیام/