تعزیه رسانه اسلامی-ایرانی است

به گزارش گروه هنرهای نمایشی خبرگزاری تسنیم مسلم نادعلی زاده با ارسال یادداشتی دیدگاه و نظرات خود درباره تعزیه را ارسال کرده است.از نگاه او تعزیه رسانه ای است که ریشه در فرهنگ ایرانی و اسلامی دارد. متن یاداشت او  به شرح زیر است:
تعزیه یا شبیه خوانی، هنری است جامع  الاطراف که در آن، هم تعهّد است و هم تفنّن؛ هم ملّیّت است و هم مذهب؛ هم انسانیّت است و هم شرف. متأسّفانه علی رغم تلاش ها و اراده های فراوان، هنوز این هنر متعالی و رسانه ی قدرتمند، به درستی معرّفی نشده و ابعاد بسیاری از آن، ناشناخته مانده است. بی توجّهی به مواریث فرهنگی، زیان بارتر از بی اعتنایی به ابنیه و اشیای تاریخی است. میراث های فرهنگی، روح جمعیِ یک ملّت و حافظ پیوندهای قومی و ملّی هستند و نباید در حراست از آنان، مسامحه کرد. هرگونه آسیب رسیدن به این مواریث، هویّت ملّی و دینی را که دستاورد قرن ها زندگی و اندیشه است، مخدوش خواهد کرد. بنا بر این ضرورت پاسداری از هویّت ملّی و مذهبی بر هیچ کس پوشیده نیست و چنانچه گفتیم، یکی از راه های حفظ هویّت، ارج نهادن به میراث های ارزشمندی است که از گذشتگان به یادگار مانده است. بخشی از این مواریث، آیین ها و رسوم عزاداری است که در میان شیعیان، جایگاهی ویژه دارد. تعزیه و به طور کلّی، اقسام عزاداری در باورِ ما، تنها گریستن و بر سر و سینه زدن نیست بلکه بهانه ای است برای پاسداشت ارزش ها. ما در سوگ بزرگمردانی می گرییم که عمر خود را در غربت و تنهایی به سر آوردند، بی آنکه لحظه ای تسلیم ظلم و جور شوند و یا سرِ سازش در برابر مستکبران و طواغیت فرو آورند. رادمردانی که برای دفاع از کرامت انسانی، جان خویش را فدا کردند و حاضر نشدند عزّت و آزادگی را برای دست یافتن به مال و منال دنیا، قربانی کنند. از این روی، عزاداریِ شیعیان از گونه ای دیگر است و اگر چنین نباشد، موجب خسران و تباهیِ عمر است. شور بی شعور و عبادت بدون معرفت، مقبول درگاه حضرت حق نیست. درکِ این مسئله، بسیاری از مشکلات را حل می کند. در این باره، به چند روایت اشاره می کنیم:
- امام علی(ع) خطاب به کمیل بن زیاد نخعی ـ عارف بزرگ و شیعه‌ی جلیل‌القدر ـ می‌فرمایند:
یا کُمیل! ما مِن حَرَکةٍ إلّا وَ أنتَ مُحتاجٌ فیها إلی مَعرِفَة.
ای کمیل! هیچ حرکتی (و کاری) نیست جز اینکه در آن به شناختی نیازمندی.
الحیاة؛ 1/ 62
پس اگر حرکتی با شکوه و عظمت عزاداری‌های ماه محرّم نیز بدون شناخت و معرفت صورت بگیرد، در پیشگاه خداوند ارزشی ندارد. عزاداری که از مستحبّات است، واجبات خداوند را نیز بدون معرفت ادا کردن، بی‌ارزش و نکوهیده است؛ چنانکه رسول خدا (ص) می‌فرماید:
- إنّ اللهَ یُطاعُ بِالعِلمِ، وَ یُعبَدُ‌ بالعِلم، وَ خیرَ الدُّنیا وَ الآخرة معَ العِلم، وَ شرُّ الدُّنیا وَ الآخرة معَ الجهل.
اطاعت و عبادت خدا به علم است، و نیکیِ دنیا و آخرت با علم است و شرّ دنیا و آخرت با جهل و نادانی.
الحیاة؛ 1/63
در دین اسلام، ارزش و مرتبه‌ی اعمال را در نسبت با خرد و دانشِ اشخاص می‌سنجند و غایت دینداری، دست‌یافتن به معرفت صحیح و خردمندی است. رویکردهایی که این روزها در برخی مجالس و هیئات مذهبی می‌بینیم، تاحدزیادی مخالف اسلام و حقایق شیعی است. اکثر مخاطبانِ این مجالس، جوانان درس‌ناخوانده و گریزان از مطالعه‌اند. نگارنده نمی‌داند که چگونه می‌توان برای کسی که ناشناخته است، گریست و گریاند؟
- الامام علی «ع»: أیّهَا النّاس! لا خیرَ فی دینٍ‏ لا تَفقُّه‏َ فیه ...
امام على (ع): اى مردم! خیرى در آن دین (و دیندارى) نیست که با تفقّه و نیک‏فهمى (فهم عمیق و جامع) همراه نباشد.
الحیاة؛‏1/100
همین طور باید گفت که هیچ خیری در آن مجلس و هیئت و سینه‌زنی و نوحه‌خوانی و مدّاحی و تعزیه‌خوانی و بر سر و سینه کوفتن نیست، اگر با فهم درست همراه نباشد.
- الامام علی (ع): المُتَعبّدُ على غیرِ فقهٍ کحِمارِ الطّاحونة، یَدورُ و لا یَبرُح.
امام على (ع): عبادت‏کننده‌ی ناآگاه از دین، همچون خر آسیاب است، که دور خود می‏ چرخد ولى از جایى که هست بیشتر نمی رود.
همان؛ 1/101
- الامام الصادق (ع): لو أُتیتُ بشابٍّ مِن شَباب الشّیعة لا یَتفقّهُ، لَأدّبتُه.
امام صادق (ع): اگر جوانى از جوانان شیعه را نزد من آورند که در دین تفقّه و غوررسى نکرده باشد، او را ادب خواهم کرد.
همان؛ 1/101

انتهای پیام/