خبرگزاری تسنیم- اسماعیل امینی: خلیل عمرانی، از تبار شاعران معلم است. در همین یک قرن اخیر اگر بنگریم، بسیاری از بزرگان شعر امروز از این زمرهاند یعنی شاعرانی در کسوت معلمی.
شعر در سرزمین ما، محمل اصلی انتقال تجربههای زندگی و تأملات فلسفی و تأثرات عاطفی و در یک کلام فرهنگ و اندیشۀ ایرانی بوده است.
به همین دلیل، اهل فرهنگ و اندیشه به شعر توجه خاص داشتهاند و اهمیت آن را در شکلگیری نظام فکری و فرهنگی جامعه دریافتهاند. و از جانب دیگر، بسیاری ازشاعران با درک این نقش بسیار مهم شعر در انتقال فرهنگ، بخش مهمی از توان خویش را در کسوت معلمی به کار بستهاند و به آموزش و راهنمایی نسلهای بعدی توجه خاص کردهاند.
این کار یعنی، صرف زمان و توان برای تعلیم و تربیت از جانب کسانی که از موهبت خلاقیت هنری بهرهای دارند ، نوعی فداکاری است که با چشم پوشی از جاذبه ای نام و نان میسر میشود. در زمانی نه چندان دور، متولیان تعلیم و تربیت و معلمان را فرهنگی مینامیدند و این تعبیر زیبا و پرمعنا هنوز هم رایج است.
خلیل عمرانی، در زندگی و کار و هنر و مهربانیاش و در نگرانیها و دغدغههای ارزشمندی که داشت به معنای دقیق کلمه، فرهنگی بود.
رفتار و گفتار و نوشتههای او و دلسوزی پدرانه و معلمانهاش برای راهنمایی و پشتیبانی از جوانان صاحب ذوق و هنرمند و به ویژه سادگی و صمیمیت روستاییاش در مواجهه با دیگران، نشانگر روح بزرگ و بی پیرایهای بود که در آن جسم نحیف بال و پر میزد.
شاید در ارزیابیهای معمول رسانهای و اداری، تعدد آثار منتشر شده و جایزهها و عناوین و معیارهای معمول دیگر، برای داوری دربارۀ مرتبت شاعران، مهم تر از رهاوردهای دیگر باشد. ولی مجاهدتهای خاموش بزرگانی چون خلیل عمرانی در برقرای ارتباط صمیمانه با نسل جوان و تلاش برای انتقال تجربههای ارزشمند در حوزۀ فرهنگ و اندیشه و تربیت گروهی پرشمار از شاعران جوان که بسیاری از آن ها از چهره های برجستۀ شعر امروزند، میراث ماندگار و بوستانی پربار است که تا سالیان دور ثمرات آن کام اهل فرهنگ و اندیشه و هنر را شیرین خواهد ساخت.
انتهای پیام/