سیفی آزاد: هدف این بود که مخاطب از این سبک زندگی منزجر شود

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی خبرگزاری تسنیم، جلسه نقد و نمایش فیلم «من مادر هستم» عصر امروز در مجمتع فرهنگی 13 آبان برگزار شد. این برنامه با استقبال پرشور علاقه مندان و دانشجویان و با حضور فریدون جیرانی کارگردان فیلم، لیلا لاریجانی و رحمان سیفی آزاد نویسندگان فیلم نامه، مسعود فراستی و محمدتقی فهیم منتقدان سینمای ایران و حسین الله اکرم و با اجرای محمدباقر مفیدی‌کیا برگزار شد.

سیفی آزاد که کار نویسندگی فیلم جیرانی را بر عهده داشته است، در اولین راند صحبت خود همان صحبت‌های روزهای قبل خود را تکرار می‌کند که گفته بود که این فیلم نمایانگر قشر کوچکی از جامعه ایرانی است که بی‌بندو بار هستند. این فیلم هرگز ادعای نمایندگی تمام جامعه ایرانی را ندارد. اما در ادامه سیفی‌آزاد در پاسخ به ایراد الله‌کرم که گفته بود آوا مستحق قصاص نبود و دادگاه باید او را غیور معرفی می‌کرد، می‌گوید "در بحث قصاص در فیلم شخصیت داستانی ما به هیچ وجه نمی‌تواند اثبات کند که مستحق قصاص نیست. نه می‌تواند اثبات کند و نه می‌تواند از خود دفاع کند. اساسا اینطور نیست که شخصیت فیلم برای دفاع از عنف و حیثیت خودش اقدام به قتل «سعید» کرده است. او روز بعد از رابطه جنسی اقدام به قتل می‌کند و قاضی نیز بر اساس ادله قانونی حکم می‌کند و نه براساس احساسات تماشاگر. روند زندگی و نوع عملی که «آوا» داشته است تماشاگر را به این سمت می برد که در مورد او حتما باید قصاص صورت بگیرد."

همان حرف‌های جیرانی و فراستی این‌بار از زبان سیفی‌آزاد تکرار می‌شود که " فیلم در راستای نقد زندگی شبه روشنفکری است. سبک زندگی این قشر اکنون در جامعه ما قربانی می‌گیرد و با علم به این موضوع فیلمنامه من مادر هستم را کار کردیم. شما در فیلم می‌بینید که این خانواده هیچ بویی از شرعیات و مسائل اخلاقی نبرده‌اند و معتقدم مخاطب پس از دیدن فیلم از این سبک زندگی منزجر می‌شود."

سیفی آزاد در پاسخ به برخی انتقادات دانشجویان می‌گوید که تاکید می‌کنم که شخصیت آوا مستحق قصاص است و  فیلم هم هرگز به دنبال زیر سوال بردن مسئله جبر و اختیار نیست. فیلم بنا ندارد اخلاق همه افراد جامعه را اصلاح کند. معتقدم این فیلم یکی از نادرترین فیلم‌های سینمای ایران است که به یک مدل اجتماعی و سبک زندگی روشن فکری می‌پردازد. این فیلم اساسا راجع به نفی قصاص نیست. ما برای قصاص آوا احساس ترحم نمی‌کنیم بلکه برای دختری که در سازوکار غلط خانواده‌اش به این فرجام رسیده است، دلسوزی می‌کنیم.

انتهای پیام/