در شعر او می‌رفت و می‌آمد، پروانه‌ای با بالی از آتش

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، محمدرضا طهماسبی در پاسداشت خلیل عمرانی شاعر انقلاب که چند روز گذشته به رحمت خدا رفت شعری سروه که متن آن به شرح زیر است:

در رویش دلها شناور بود، بر قایقی از جنس مروارید
پیوسته می خندید اگر چه غم ، پای سکوتش پای می کوبید
بوشهر ،دیّر،بندر عبّاس ،تهران ، شلمچه ،حضرت عبّاس
از دست ، ایثار از عَلََم می گفت ،از عشق ،ایمان ،زندگی ،امّید
در شعر او می رفت و می آمد، پروانه‌ای با بالی از آتش
از باغ او گُل های زرد آواز سر درنیاوردند بی تردید
بر دوش نخلستانی از اندوه می آمد و از نور می پرسید
در پاسخش لبخند تلخی زد قندیلِ آویزانِ از خورشید
این شمس را تبریز می فهمد این شاخه را پاییز می فهمد
بر این درخت تشنه ی بی تاب، آتش فقط چون ابر می بارید
تبعید یا غربت چه می گویی؟بوشهر یا تهران ؟کنار تو
فرقی ندارد شور با غربت ،فرقی ندارد عشق با تبعید

تا "لا اُحبّ الافلین" گفتیم گِرد خلیلی آتشین آواز
بر گوش هر نمرود می تازیم، ما شاعران نسل مروارید

انتهای پیام/