فضای فرهنگی آمریکا خشونت بار و نرخ کشتار بسیار بالا است

به گزارش خبرگزاری تسنیم , روزنامه آمریکایی واشنگتن پست در مقاله ای به قلم فرید زکریا نوشت: باراک اوباما وقتی روز چهارشنبه اعلام کرد که طرح‌های خود را برای کاهش خشونت با اسلحه در آمریکا به کنگره خواهد فرستاد، در واقع به چند قانون قابل پیش‌بینی در رابطه با کنترل اسلحه اشاره می‌کرد. اما در عین حال وی اعلام کرد که به خرد جمعی مردم آمریکا در مورد این که علل و عوامل متعددی در رخ‌دادن این فاجعه دخالت داشتند، (از موضوعات مربوط به بیماری‌های روانی گرفته تا امنیت مدارس) احترام می‌گذارد. جی کارنی، سخنگوی کاخ سفید پیشتر در این باره گفته بود: این یک مسئله پیچیده است که نیاز به یک راه‌حل پیچیده دارد.  وی در ادامه افزوده بود: کنترل اسلحه تنها یک بخش کوچکی از این راه‌حل است.

در واقع باید گفت مشکل پیچیده نیست و راه‌حل آن نیز بسیار واضح است. مردم زمانی که در مورد حوادث تیراندازی مشابه آنچه در "نیوتاون" رخ داد  اشاره می‌کنند، سه دلیل عمده را دلیل اصلی وقوع این حوادث می‌دانند. نخست شرایط روانی فرد قاتل، دوم فضای خشونت‌بار فرهنگی جامعه ما و سوم دسترسی آسان به اسلحه. ممکن است هر یک از این دلایل به تنهایی توضیح‌دهنده علت هر یک از این تیراندازی‌ها باشد. اما چیزی که ما باید سعی کنیم بفهمیم این نیست که این حوادث به تنهایی چگونه رخ می‌دهند، بلکه باید این را بفهمیم که چرا وقوع این حوادث تا این حد افزایش یافته است. تعداد افراد کشته‌‌شده  با استفاده از اسلحه گرم در آمریکا در سال گذشته 32 هزار نفر بوده است که 11 هزار مورد آن به دلیل قتل با اسلحه رخ داده است.

برای درک این نکته که میزان خشونت با اسلحه در آمریکا چقدر بالا است، بهتر است نرخ این حوادث را با دیگر کشورهای ثروتمند مقایسه کنیم. در انگلیس و ولز تنها 50 مورد قتل با اسلحه گرم در سال رخ می‌دهد، (سه درصد از نرخ کلی که ما در هر صد هزار نفر داریم). بسیاری از افراد معتقدند که آمریکا یک جامعه به مراتب خشن‌تر و فردگراتر است. نرخ بسیاری از جرائم در آمریکا از قبیل دزدی، سرقت مسلحانه، سرقت از منازل و ضرب و شتم افراد با دیگر کشورهای پیشرفته برابر است. مقوله‌ای که آمریکا در آن نرخ بسیار بالاتری نسبت به کشورهای دیگر دارد، کشتن افراد با اسلحه است.

در واقع بر اساس آمار دفتر مبارزه با جرائم و مواد مخدر سازمان ملل، نرخ کشتن افراد با استفاده از اسلحه در آمریکا 30 برابر بیشتر از کشورهای فرانسه و استرالیا و 12 برابر بیشتر از متوسط دیگر کشورهای توسعه‌یافته است.

بنابراین نکته اینجاست که چه چیزی این تفاوت آشکار را توضیح می‌دهد؟ اگر عامل روانی علت اصلی این حادثه باشد، نرخ افراد روان‌پریش در کشور ما باید 12 برابر کشورهای دیگر باشد. اما ما  چنین نرخی از افراد روان‌پریش نداریم. اگرچه ایالات متحده می‌تواند در این زمینه بهتر عمل کند، اما باید اشاره شود که ما کنترل و سرمایه‌گذاری بیشتر و جدی‌تری در زمینه کنترل بیماری‌های روانی نسبت به بسیاری از کشورهای دارای شرایط مشابه خود داریم.

آیا فرهنگ عمومی آمریکا علت اصلی این حادثه است؟ احتمال این هم بسیار کم است، زیرا همین وضعیت فرهنگی در دیگر کشورهای ثروتمند هم وجود دارد. برای مثال جوانان کشورهای انگلیس و ولز دقیقا در معرض تاثیرات فرهنگی کاملا مشابه با آمریکا هستند. با وجود این نرخ قتل با استفاده از اسلحه گرم در این کشورها در برابر نرخ کشور ما بسیار ناچیز است. از سوی دیگر ژاپنی‌ها در زمینه بازی‌های کامپیوتری در حد بسیار بالا و در لبه پرتگاه هستند. اما نرخ قتل با اسلحه در این کشورها بسیار پایین و در حد صفر است. چرا؟ انگلیس قوانین کنترل اسلحه بسیار سختگیرانه‌ای دارد. ژاپن شاید سختگیرانه‌ترین قوانین مربوط به اسلحه را در دنیای صنعتی دارد.

اطلاعات مربوط به علوم اجتماعی کشورها به ندرت تا این حد واضح است. این مسئله این نظریه را قویا اثبات می‌کند که خشونت با اسلحه در کشور ما بسیار بیشتر از کشورهای دیگر است، به این دلیل که ما قوانین بسیار آسان‌تری در مورد فروش و مالکیت اسلحه در مقایسه با دیگر کشورها داریم. ایالات متحده با داشتن پنج درصد از جمعیت دنیا 50 درصد از سلاح‌های دنیا را در اختیار دارد.

این مسئله کاملا واضح است که با تشدید قوانین حتی در صنعتی‌ترین کشورها با قدیمی‌ترین سنت‌های مربوط به مالکیت اسلحه نیز می‌توان خشونت با اسلحه را کاهش داد. پس از اعمال ممنوعیت حمل همه نوع اسلحه خودکار و نیمه خودکار در استرالیا در سال 1996 (یک ممنوعیت واقعی، نه مشابه آنچه ما در سال 1994 انجام دادیم و 600 مورد را استثنا کردیم)، آدم‌کشی‌ها با اسلحه گرم در این کشور در یک دهه آینده 59 درصد کاهش یافت. نرخ خودکشی با اسلحه نیز 65 درصد کاهش یافت. (هر ساله دست‌کم 20 هزار آمریکایی به دلیل خودکشی با اسلحه گرم جان خود را از دست می‌دهند، شیوه‌ای که معمولا از دیگر شیوه‌های خودکشی آسان‌تر است).

همواره در کنار ما افراد شرور و یا آزاردیده از نظر روانی وجود دارند. آنان ممکن است تحت تاثیر فرهنگ عمومی نیز قرار گیرند. اما دولت چگونه می تواند تاریک‌ترین و پلیدترین اندیشه‌ها را در ذهن افراد، پیش از آن که آنان دست به اقدامی بزنند، شناسایی کند؟ مسلما آن افرادی که از دولت می‌خواهند در مورد دسترسی خود به افراد کمی ملایم‌تر عمل کند، انتظار ندارند که حکومت بر اندیشه‌های مردم نیز نظارت داشته باشد، آزادی بیان را محدود و فروش اطلاعات و وسایل سرگرم‌کننده را ممنوع کند.

در عوض باید این سوال را مطرح کرد که چرا دولت از روش‌هایی که بسیار آسان‌تر است و با موفقیت نیز همراه بوده است، استفاده نمی‌کند، آن راه عبارت است از محدودیت دسترسی به اسلحه. نه اینکه یک قانون ممنوعیت بچه‌گانه که با انواع و اقسام انتظارات پیچیده‌تر شده و در عین حال لابی‌های تولید و فروش اسلحه در آمریکا آن را به عنوان بهانه‌ای مورد استفاده قرار می‌دهند تا ثابت کنند ممنوعیت اسلحه هم نتوانسته از خشونت بکاهد، اعمال کنیم. 

مردی چند ساعت پیش از واقعه هفته گذشته مدرسه سندی‌هوک در نیو‌تاون وارد مدرسه‌ای در استان هنان چین شد. وی به طور واضح دچار بیماری روانی بود و تلاش کرد کودکان را بکشد. اما تنها اسلحه‌ای که وی می توانست داشته باشد یک چاقو بود. اگرچه 23 دانش‌آموز مجروح شدند، اما حتی یک دانش‌آموز نیز کشته نشد.

مشکلاتی که باعث ایجاد قتل‌عام نیوتاون شد، پیچیده نیستند، راه‌حل آن نیز پیچیده نیست. ما هرگز فقدان راه‌حل در این مورد نداریم.

درواقع چیزی که ما در آمریکا از آن بی‌بهره هستیم، شجاعت است.

انتهای پیام/