عکاسِ جاوید الاثر

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم ، کاظم اخوان در سال 1334 در شهر مشهد متولد شد و به دلیل تقارن با میلاد امام کاظم (ع)، خانواده نام کاظم را برای مولود خود برگزیدند، پدرش از خادمان بارگاه ملکوتی امام رضا(ع) بود. او در طی دوران تحصیل به ورزش نیز اهتمام داشت و در مسابقات کشتی آموزشگاه‌های استان صاحب عنوان شد. علاوه بر تحصیل و ورزش، هرگاه فرصتی می‌یافت در کنار پدرش در خدمت به زائران امام هشتم می‌کوشید. خاندان اخوان، این افتخار را داشتند که نسل اندر نسل از خادمان حرم امام رضا(ع) باشند. با آغاز حرکت شکوهمند انقلاب اسلامی به صف انقلابیون پیوست و در کلیه راهپیمائی‌ها حضور فعال داشت. وی پس از پیروزی انقلاب همچنان شور و نشاط انقلابی خود را حفظ کرد و در سنگرهای مختلف به خدمت پرداخت.

با آغاز جنگ تحمیلی آرام و قرار نداشت لذا سریع خود را به اهواز رسانیده و به ستاد جنگ‌های نامنظم پیوست و در ده‌ها عملیات رزمندگان بر علیه دشمن متجاوز با دوربین عکاسی خود در گرماگرم نبرد حضور ‌یافت. او در بیشتر مأموریت‌ها در کنار دکتر چمران حضور داشته و ارتباط بسیار صمیمی با وی داشت و شدیداً مورد توجه‌اش قرار گرفت. در نبرد، همیشه پیشتاز بود. علاوه بر اسلحه، وسائل دوربین عکاسی را نیز با خود حمل می‌کرد. در هر یک از خطوط، هنگامی که ارتباط قطع می‌شد، او بود که به دلیل شهامت و ورزیدگی به سرعت ارتباط را برقرار می‌کرد.

هنر عکاسی در کاظم اخوان با جنگ متولد شد

در سخت‌ترین شرایط جنگی، حتی در شرایطی که انتظار شکست می‌رفت او با قاطعیت و اطمینان دیگران را دلداری می‌داد، آرامش و متانت او در کارها اطمینان خاطر ایجاد می‌کرد. در هر فضائی قرار می‌گرفت روح نشاط و شادی را بر آن فضا حاکم می‌شد. حتی در اولین برخورد با افراد، گوئی سال‌هاست او را می‌شناسد و می‌تواند به او تکیه کند و مشتاق دیدار دوباره او شود. او یک رزمنده بسیجی هنرمند بود که هنر عکاسی در وی با جنگ متولد شد. وی در طول یک سال و نیم زندگی مداوم در جبهه‌ها موفق گردید، صحنه‌هایی بدیع و استثنایی را به تصویر بکشد تا بینندگان و نسل‌های آینده آنچه را که سال‌ها پیش اتفاق افتاده است بدانند. با نگاهی به عکس‌های اخوان می‌توان دریافت، سری پرشور او را در تهیه عکس‌ها یاری کرده و با ایمان و علاقه به مهارت و تخصص رسیده است. با جاودانه نمودن وقایع خاص دفاع مقدس، توانسته حماسه، ایثار، شهادت طلبی، اسارت و ذلت دشمن، ویرانی، آوارگی، بحران‌ها و…را در آثارش متجلی کند. خاطره‌های جانبازی، ایثارگری‌ها و شهامت‌های خود وی نیز همواره زبانزد هم‌رزمانش بود. دوستانش او را رزمنده و عکاس  هنرمند می‌دانستند.

در نمایشگاه بزرگ عکس در سومین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی، که در موزه هنرهای معاصر برگزار شد و در آن 75 عکاس حرفه ای و آماتور شرکت داشتند، بنا به آرای داوران به خاطر صمیمیت و ویژگی‌های خاص و تأثیرگذار در ثبت صحنه های بدیع و استثنایی دفاع مقدس، عکس‌های اخوان مقام اول را کسب کرد. همچنین تعدادی از آثارش در ویژه نامه‌ها منتشر شد و توسط ستاد تبلیغات جنگ در 22 بهمن 1361 که حاصل کار عکاسان حرفه ای جنگ تحمیلی بود، چاپ شد.

سفر به لبنان و اسارت

اخوان پس از ثبت لحظات تاریخی و حساس فتح خرمشهر، در تیرماه 1361 بعد از حمله گسترده رژیم صهیونیستی به لبنان، همراه یک هیأت دیپلماتیک داوطلبانه عازم دمشق شد، علیرغم اینکه برخی از دوستانش با توجه به محاصره بیروت و شرایط خاص لبنان اشغال شده به او توصیه کردند از این سفر خطرناک صرف نظر کند، اما تاب نمی‌آورد و راهی لبنان می‌شود؛ با علم به اینکه می‌داند ممکن است این سفر اسارت و شهادت را در پی داشته باشد. حضور مداوم در جبهه‌های نبرد از یک سو و تحت تعلیمات و تأثیرات فکری شهید چمران قرار گرفتن از سوی دیگر رزمنده ای سلحشور از وی ساخته بود، که از خطرات راه نهراسد، این بار قصدش این بود با دوربینش اشغالگران صهیونیست را نشانه رفته و با به تصویر کشیدن مقاومت مردم فلسطین و لبنان، چهره جنایت پیشگان اسرائیلی نژادپرست را بیش از پیش برای جهانیان  برملا سازد؛ اما قبل از ورود به بیروت، در پست بازرسی نیروهای فالانژ وابسته به صهیونیست‌ها، در 14 تیرماه 1361 و در توطئه مشترک صهیونیست‌ها و فالانژها ربوده شد و از آن تاریخ تاکنون، اخبار ضد و نقیضی در ارتباط با سرنوشت او و همراهانش مبنی بر شهادت و یا اسارت در چنگال اسرائیل در داخل و خارج از کشور منتشر شده است و هنوز واقعیت امر معلوم نیست که شهید است یا اسیر.

بخشی از نوشته شهید چمران درباره کاظم اخوان

شهید چمران در یکی از نوشته های خود در خصوص حماسه سوسنگرد از رشادت های شخصی به نام ستوان اخوان نام می برد. این فرد همان کسی است که تانک منهدم شده توسط وی اکنون در سوسنگرد به یادگار مانده است. در بخشی از نوشته شهید چمران آمده است:
"شوق دیدار دوستانم در سوسنگرد در دلم موج می‏‌زد، و هنگامی که شجاعت؛ و مقاومت‌‏های تاریخی آن‌ها در نظرم جلوه می‏‌کرد، قطره اشکی بر رخسارم می‌‏غلتید، ستوان "فرجی" و ستوان "اخوان" را به یاد می‏‌آورم که با بدن مجروح، با آن روحیه قوی از پشت تلفن با من صحبت می‏‌کردند، درحالی که سه روز بود که غذا نخورده و حاضر نشده بودند بدون اجازه رسمی حاکم شرع، دکانی یا خانه‌‏ای را باز کنند و از نان موجود در محل، سدّ جوع نمایند. آن دو صرفاً پس از اینکه حاکم شرع اجازه داد که رزمندگان به شرط داشتن صورت حساب می‏‌توانند اموال مردمی را که از شهر گریخته بودند بردارند، حاضر شدند پس از سه روز گرسنگی وارد یک دکان شوند و بعد از نوشتن فهرست مایحتاج خود از آنها استفاده کنند. این تقوی در این شرایط سخت از طرف این جوانان پاک رزمنده و مقاوم، آنچنان قلبم را می‌‏لرزانید که سراز پا نمی‏‌شناختم"

انتهای پیام/