به گزارش خبرنگار گروه "رسانههای دیگر" خبرگزاری تسنیم، «معلولیت» یک احتمال برابر است؛ احتمالی که هر یک از ما شاید در سانحهای چند ثانیهای به آن دچار شویم. براساس سرشماری 1390، حدود یک میلیون و پنجاه هزار نفر از هموطنانمان دچار معلولیت هستند که با احتساب اعضای خانوادههای این افراد، میتوانیم بگوییم بیش از پنج میلیون ایرانی درگیر مساله معلولیت هستند. ضمن اینکه متاسفانه با توجه به مشکلات مختلفی مانند نرخ بالای تصادفات جادهای در کشور، هر روزه به تعداد هموطنان دارای معلولیت، افزوده میشود. با این وجود، به ندرت پیش آمده که دولتی برنامهای جامع درباره جامعه بزرگ ایرانیان دارای معلولیت ارائه کند.
اما حضور افراد دارای معلولیت در صحنههای تحصیل، اشتغال، اقتصاد و فرهنگ، آیا متناسب با این میزان جمعیت هست یا خیر؟ پاسخ به این سوال بدون شک منفی است. در حوزه «آموزش» کودکان دارای معلولیت با مساله ورود به عرصههای غیر «مناسبسازی»شده روبهرو هستند، مانند پلههایی که رفت و آمد ویلچر را سخت میکند یا کلاسهایی که در آن کودک دارای معلولیت جدا از همکلاسان قرار میگیرد و به این ترتیب از همان ابتدا حس جداافتادگی میان خود و دیگران را درک میکند. پس از فارغالتحصیلی هم مشکل ورود به عرصههای اشتغال مطرح میشود.
شرکتهای خصوصی با توجه به ذهنیتی که از این افراد دارند، اشتغال افراد معلول را به نوعی حداقلی کردن سود خود میبینند. ادارههای دولتی نیز که میتوانند نقش متعادلکننده در اشتغال افراد دارای معلولیت ایفا کنند، با وجود قانون «اختصاص سه درصد استخدام ادارات دولتی به معلولان»، عمدتا از اجرای این قانون سرباز میزنند. نمونه آشکار آن آزمون استخدامی آموزش و پرورش بود که وزیر وقت آموزش و پرورش حضور آموزگار دارای معلولیت را ضربهزننده به روحیه دانشآموزان دانست؛ استدلالی که تعجب و شگفتی بسیاری را برانگیخت اما نهایت کار عامل بازماندن بسیاری از متقاضیان دارای معلولیت از ورود به عرصه آموزش شد. در کنار اینها، رسانهها هم با بازنمایی «معلولیت» به «ناتوانی محض» به ذهنیت ناصحیح افکار عمومی در مورد معلولیت دامن زده و همچنان این چرخه جدا افتادگی را تقویت کرده و باعث میشوند مردمی که در تماس مستقیم با افراد معلول نیستند، ذهنیت خود را براساس آنچه از تلویزیون یا فیلمها میبینند، شکل میدهند. در چنین اوضاعی عجیب نیست که افراد معلول نیز براساس همین تصویر خود را ببینند و بیش از پیش در لاک تنهایی فرو بروند.
با مجموعه این شرایط است که درها به روی جامعه میلیونی افراد دارای معلولیت بسته میشود و «خانه» تنها ماوایی میشود که از حقیقت سخت بیرون به آن میتوان پناه برد؛ رویهای که صرفنظر از غیرمنصفانه بودن، جامعه ایران را از توانمندیهای بسیاری از افراد دارای معلولیت محروم کرده و جایگاه آنها را در حد مصرفکننده باقی نگه میدارد. از این رو به بهانه «روز بهزیستی» بر آن شدیم در پروندهای ویژه، به برخی مسائل افراد دارای معلولیت و کاستیهای جامعه برای حضور اجتماعی آنها بپردازیم؛ باشد که این نیروهای توانمند در سالهای آتی نقشی موثرتر در اقتصاد و فرهنگ جامعه ایفا کنند.
منبع: دنیای اقتصاد
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.