به گزارش خبرنگار گروه "رسانههای دیگر" خبرگزاری تسنیم، صدام حسین یکی از بزرگترین دیکتاتورهایی بود که سرانجام کارش به دادگاه کشید و مجبور شد در برابر عدالت از اعمال خود دفاع کند؛ دفاعی که به جای سبک کردن بار گناهانش موجب سنگینی آن شد و درنهایت او را به پای حلقه دار کشاند. زیرا صدام تا آخرین مراحل محاکمه از لجاجت و گردنکشی خود دست برنداشت و در آخرین دقایق نیز مدعی بود که رهسپار بهشت است و از مرگ ترسی ندارد.
مراحل مختلف دادگاه صدام در کاخ رضوانیه یکی از زیباترین قصرهای خود او برگزار شد؛ جایی که روزگاری صدام در آن به صید ماهی و شکار پرندگان می پرداخت. اتهامات تفهیم شده به او عبارت بودند از ارتکاب جرائم ضدبشری در هفت مورد: استفاده از سلاح شیمیایی علیه مردم حلبچه، سرکوب قیام شیعیان، کشتار دسته جمعی و دفن آنان در گورستان های گروهی، جنگ تحمیلی علیه ایران، اشغال کویت، به قتل رساندن روحانیون شیعه و به قتل رساندن خاندان بارزانی.
صدام در طول دادگاه با رد همه این اتهامات، دادگاه را غیرقانونی، محاکمه خود را نمایشی و بوش را به عنوان عامل سرنگونی خود و جنایتکار واقعی می خواند. او با لجاجت مثال زدنی در دادگاه نیز کویت را جزئی از خاک عراق دانست و حمله به ایران را یک حادثه طبیعی خواند که به ادعای او از سوی ایران آغاز شده است. دراین دادگاه 11 نفر دیگر از مقام های بلندپایه حکومت سرنگون شده صدام حسین، از جمله طارق عزیز نخست وزیر سابق و علی حسن المجید مشهور به علی شیمیایی محاکمه شدند. طارق عزیز هنوز در زندان است اما علی شیمیایی چندی بعد از صدام اعدام شد.
شخص صدام حسین نیز در نهم دی 1385 پس از آن که توسط دادگاه به اتهام جنایت علیه بشریت از جمله کشتار 143 نفر از مردم دجیل در سال 1361 مجرم شناخته شد، در ساعت 6 و 7 دقیقه به وقت محلی در صبح عید قربان به دار آویخته شد. وی از سال 1358 تا 1382 که نیروهای ائتلاف بین المللی به رهبری آمریکا به عراق حمله کردند، رئیس جمهور این کشور بود. خانواده صدام درخواست کردند تا جسد وی را به کشور یمن انتقال داده و در آنجا دفن کنند تا سپس در صورت به اصطلاح خودشان «آزاد شدن عراق» به این کشور برگردانده شود. اما سرانجام جنازه وی برای تدفین به روستای محل تولدش به نام عوجه در تکریت برده شد و در نزدیکی محل دفن پسرانش قصی و عدی به خاک سپرده شد. اعدام او موجی از شادی و سرور را در میان مردم عراق بخصوص شیعیان و کردها برانگیخت.
یکی از مهم ترین جنایات صدام که هرگز تاریخ آن را فراموش نخواهد کرد، جنگ تحمیلی علیه ایران بود. این جنگ با دستور مستقیم صدام حسین و حمله نیروهای نظامی عراق در سی و یکم شهریور 1359 به ایران آغاز شد و پس از هشت سال با پذیرش قطعنامه 598 از سوی ایران در مرداد 1367 به پایان رسید. وقوع پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال 1357، تغییراتی اساسی را در منطقه خاورمیانه به وجود آورده بود و به دنبال آن استکبار جهانی به رژیم بعثی عراق ماموریت داد از طریق به راه انداختن یک جنگ فرسایشی طولانی مدت این انقلاب را زمینگیر کند. صدام نیز که بلند پروازی های فراوانی داشت و به دنبال توسعه قدرت خود در منطقه خاورمیانه بود، از این پیشنهاد استقبال کرد. سرنوشت جنگ اما درنهایت به زیان صدام تمام شد و پیروزی مردم ایران در آن رقم خورد. این پیروزی تثبیت نظام جمهوری اسلامی و گسترش آرمان های انقلاب به سایر مناطق خاورمیانه را به دنبال داشت.
در این جنگ ارتش اشغالگر عراق، نه تنها به طور گسترده از جنگ افزارهای شیمیایی علیه کردهای سرزمین خود استفاده می کرد، بلکه از این ادوات مرگبار در برابر مردم و نظامیان ایران نیز استفاده کرد. براساس برخی آمار منتشر شده، در طول جنگ، ارتش عراق با استفاده از سلاح های شیمیایی حدود صد هزار مرد، زن و کودک را به قتل رساند. در طول این جنگ میلیاردها دلار خسارت به دو کشور ایران و عراق وارد شد و صدها هزارنفر شهید یا مجروح و معلول شدند. شورای امنیت سازمان ملل متحد در هجدهم آذر1370، طی گزارشی که از جانب دبیرکل وقت سازمان ملل متحد دریافت کرده بود، عراق را به عنوان متجاوز جنگ معرفی کرد و این کشور را موظف به پرداخت غرامت جنگ به ایران کرد.
براساس آمارهای بین المللی، جنگ عراق و ایران 627 میلیارد دلار هزینه برای دولت ایران و 561 میلیارد دلار هزینه برای دولت عراق به همراه داشت. همچنین هزینه بازسازی خرابی های ناشی از جنگ برای ایران 644 و برای عراق 452 میلیارد دلار برآورد می شود.
بر همین اساس در طول این جنگ یک میلیون انسان کشته و زخمی شدند که از این تعداد، کشته شدگان ایرانی 262 هزار و کشته شدگان عراقی 105 هزار نفر بوده اند.
منبع: جام جم
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.