برخلاف روزهای پایتخت که شکایت از ترافیک، شلوغی، همهمه و آلودگی هوا، روایت همیشگی ساکنین آن است، حکایت شب های تهران حکایت دیگری است؛ حکایتی است از جنس نور و زیبایی. بسیاری از ساکنین پایتخت، شب های تهران را زیباترین و بهترین ساعات این شهر می دانند... اما در گوشه و کنار این شهر، محله هایی هم وجود دارند که حکایت شب هایشان روایتی است از جنس خاص. محله هایی که ساکنین آن ها شب های آنجا را دهن کجی روزگار به حال روزشان می دانند.
اگر بچه طهران قدیم باشید آدرس سرراست است. سرچشمه را به سمت امامزاده یحیی و پامنار ادامه می دهی. از عودلاجان، تکیه رضا قلی خان، چهارراه سیروس و سید اسماعیل هم می گذری و .....
ساعت 10:30 شب عید فطر است اما در کوچه تاریک و خلوتی که از این خیابان می گذرد، هیچ نشانه ای از عید نیست. تنها چیز قابل ذکر اشباح سیاه و لاغری هستند که در روشنایی نور اتومبیل های گذری، بی صدا در برابرت ظاهر می شوند و بی صدا از کنارت می گذرند و ناگهان غیب می شوند.
اینجا یکی از مناطق جنوبی تهران است .درست وسط فضای سبز بزرگ پارک و بوستان و حاشیه یک ورزشگاه. بوستان های زیبا و پرنوری که در آن ها همه چیز هست جز خانواده و صد البته امنیت. از خانه تئاتر و سرای محله و کوچه ورزش بگیر تا زنان هفت رنگ و مردان یکدست سیاه و سرنگ! اینجا پر است از آدم سیاه هایی که حتی در چرت نشئگی شان هم دیگر رویا نمی بینند.
در محوطه چمن کاری شده و در فاصله کمی از محل استقرار پلیس، ضیافتی از شیشه و کراک برپاست. ضیافتی که در آن مردان و زنان با ملودی تق تق فندک می رقصند؛ زنانی که اغلب با آرایشی غلیظ در آن ساعت از شب روی چمن ها پهن شده اند و مردانی که نیم خیز نشسته اند و هر بار با صدای تق تق فندک به پایین خم می شوند و... از مقابل هر گروه که رد شوی تنها لحظه ای صدای تق تق فندک ها قطع می شود و همگی خیره خیره نگاهت می کنند و پس از چند لحظه دوباره تق تق...
خیابان های اطراف پارک هم وضعیتی به مراتب بدتر دارند و در قرق موادفروشان است. مواد فروشانی که بی هیچ واهمه ای سر اغلب کوچه ها،ایستاده یا نشسته بر موتور _ با مشتری چانه می زنند.
هر از گاهی هم چند اسکناس 2000 تومانی را از دست مشتری می گیرند و بسته ای را کف دست او می گذارند و مشتری بعدی... در این میان دختر 20_22 ساله ای که آب و رنگی هم دارد جلب توجه می کند. دختر دورتر از دیگران چهار زانو روی چمن های اطراف پارک نشسته و کیف براق مشکی اش را محکم در بغل گرفته و به روبرو نگاه می کند.
هر از گاهی صدای ایست پلیس و چند سربازی که به دنبال جوانکی معتاد می دوند، چرت بقیه معتادان را پاره می کند. جوانکی که به سرعت از پارک بیرون می دود و در کوچه های باریک و تاریک خیابان گم می شود و معتادانی که مجبور به کوچی اجباری می شوند. اما جالب اینجاست که موادفروشان کمترین حرکتی نمی کنند و تنها با اشاره یکدیگر را مطلع می کنند " دایی مامور بازی شده. الان نیا اینجا برو پیش علی ژاپنی دنبالت می گرده..."
نزدیک نیمه شب است و از کوچه به سمت خیابان حرکت می کنم. کوچه ای که بر خلاف نام خود پذیرای عملی ها و مواد فروشان شهر شده است. هرچند متر به چند متر یا معتادی نشسته یا موادفروشی در حال معامله است. کمی جلوتر 3 دختر جوان نظرم را جلب می کنند. دخترهایی که شاید مسن ترین آنها 16 ساله باشد و در تاریکی پشت بوستان گم می شوند و چند لحظه بعد دو جوان به آن ها ملحق می شوند و... اینجا هم صدای تق تق فندک ها بیداد می کند. حتی بلندتر از صدای 10_ 15 کودک 6-7 ساله ای است که نیمه شب داخل حوض آب بازی می کنند.
مرد میانسالی که روی یکی از نیمکت های پارک نشسته اولین فرد سالمی است که در چند ساعت اخیر در این محله دیده ام. سلامی می کنم و سرصحبت باز می شود. از گذشته ها تا امروز. مرد خوشحال از این که خبرنگاری برای گزارش وضعیت وحشتناک این منطقه به آنجا گذاشته می گوید: "من از قدیمی های این محل هستم ولی شب ها واقعا وحشت می کنم که توی این محل قدم بزنم و هرلحظه نگرانم که مبادا این کارتن خواب ها به من حمله کنند. من نمی دانم چرا دولت، شهرداری و نیروی انتظامی کاری برای این محل انجام نمی دهند.؟!"
او که انگار داغ دلش تازه شده به شدت از اقدامات شهرداری و نیروی انتظامی ناراضی است و معتقد است: "شهرداری خانه های اینجا را خراب کرد و به جایش پارک ساخت. ولی شما توی این پارک ها یک خانواده می بینید؟! این پارک ها پاتوق معتادها و کارتن خواب هاست. چه سودی به حال مردم اینجا داشته؟ نیروی انتظامی هم معتادهای فرحزاد را جمع می کند ولی همه آن ها سرازیر این محله می شوند. اینجا منطقه امن تمام معتادهای تهران شده است."
مسیر را به سمت مسجد کج می کنم و پای درد دل تعدادی از ساکنین محل می نشینم. از 7-8 پیرمردی که به همراه امام جماعت مسجد در مقابل مسجد نشسته اند جویای اوضاع و احوال محله می شوم که همگی با هم شروع می کنند به گلایه و حرف اول و آخرشان هم اینست: "وضعیت اینجا را باید از کلانتری این محل جویا شد" و به ساختمان کوچک یگان امداد نیروی انتظامی در کنار مسجد اشاره می کنند. امام جماعت مسجد هم با لهجه شیرین آذری خود ما را به استکانی چای میهمان می کند و می گوید: "ما وضعیت این محل را به کلانتری گزارش داده ایم و رسیدگی به شرایط اینجا را به آنها ارجاع داده ایم تا امنیت نمازگزاران در شب های ماه رمضان و محرم تامین شود."
مرد میانسالی با گلایه از شرایط موجود و ناامنی در شب های این منطقه می گوید: "من از ساکنین سابق این محل هستم. امشب با یکی از دوستان به اینجا آمدیم که سری به محله و خانه قدیمی خود بزنیم. ولی وقتی وضعیت اینجا را دیدیم از ترس حمله معتادان جرات نکردیم حتی توی کوچه قدیمی خودمان برویم و برگشتیم."
پیرمرد دیگری می گوید: "البته در این چند وقت اخیر وضعیت اینجا خیلی بهتر شده. چند ماه پیش اگر روی چمن این پارک می نشستی حتما 4-5 تا سرنگ توی دست و پات فرو می رفت ولی از وقتی که نیروی انتظامی اینجا مستقر شده شرایط خیلی بهتر شده."
یکی دیگر از اهالی می گوید: "با وضعیت موجود کاری هم از دست پلیس بر نمی آید. هر شب تعدادی از این عملی ها را می گیرند و فردا صبح آزادشان می کنند. مگر چند نفر را می شود گرفت؟! شما خودتان حتما دیده اید که تعداد عملی های این پارک چقدر زیاد است. زن های خیابانی هم که بیداد می کنند. برای این محله باید یک فکر جدی کرد وگرنه با گرفتن چند معتاد وضعیت اینجا عوض نمی شود."
در راه بازگشت تابلوی "خانه کودک مهر" توجهم را جلب می کند و این سوال بی پاسخ ذهنم را درگیر می کند که آیا می توان از میان مواد فروشان و عملی های شب گرد این محل راهی رابرای آینده روشن و شفاف کودکان متصور شد؟! آینده روشنی که سفیدی گرد و کریستال شیشه در آن راهی نداشته باشد...
گزارش از: محمد قربانی،بخش اجتماعی خبرگزاری تسنیم
انتهای پیام /