رسانه های آمریکایی به خوبی این رویکرد را پر رنگ می کنند و با انتشار اخبار و تحلیل ها و گزارش های متعدد دولت دموکرا ت اوباما را دارای رویکردی نرم و انعطاف پذیر در برابر ایران جلوه می دهند و در مقابل آن کنگره را قرار می دهند که بدون توجه به اراده ایران برای حل دیپلماتیک پرونده هسته ای خود بر طبل تحریم می کوبند.
اما موضع دولت آمریکا در برابر تندروی های کنگره هرچه که باشد اقدامات این نهاد قانونگذاری بر روند مذاکرات تاثیر می گذارد و کاخ سفید باید به این موضوع توجه داشته باشد که ایران در میز مذاکرات هسته ای، خود را در برابر تمامیت دستگاه سیاسی آمریکا می بیند.
اگر دولت دموکرات آمریکا در تاکید خود بر حل پرونده هسته ای ایران از طریق دیپلماسی صادق است باید از همه ابزارهای خود برای مهار تندروی های کنگره ای که تحت سیطره صهیونیست ها و لابی های ضد ایرانی قرار دارد استفاده کند.
اخیرا گروهی از سناتورهای مجلس سنای آمریکا با انتشار بیانیه ای از قصد خود برای وضع تحریم های جدید علیه ایران فارغ از نتیجه مذاکرات هسته ای خبر داده اند. کنگره آمریکا از سال 2010 اقدام به وضع تحریم های به اصطلاح فلج کننده علیه ایران کرده است.
طی این سال ها اوباما با هدف باز گذاشتن راه چانه زنی عموما سعی کرده فاصله ای را با این تحریم ها حفظ کند و خود را نه بانی تحریم ایران بلکه مجری طرح های مصوب کنگره معرفی کند.
به نظر می رسد در راستای سیاست فشار از پایین و چانه زنی از بالا تقسیم کار نانوشته ای بین 2 دستگاه اجرایی و قانونگذاری آمریکا بر سر ایران انجام گرفته است به طوری که کنگره ابزارهای اعمال فشار علیه ایران را تهیه و تامین می کند و دولت آمریکا از یک طرف این ابزارها را به کار می گیرد و از سوی دیگر به چانه زنی و مذاکره با ایران می پردازد.
اکنون که فضای جدیدی در مذاکرات هسته ای ایجاد شده هوشیاری بیشتری را در برابر این شگرد آمریکایی می طلبد و باید تاکتیک هایی اندیشیده شود که به واسطه آن بتوان تلاش های طرف آمریکایی برای امتیازگیری با اتکا به تندروی های کنگره را خنثی کرد.
* علی بختیاری زاده
انتهای پیام/