به گزارش خبرنگار گروه "رسانههای دیگر" خبرگزاری تسنیم، رهبر معظم انقلاب اسلامی،حضرت آیت الله خامنه ای دیروز در نطق شورانگیز خود در دیدار دانش آموزان و دانشجویان به مسائل مهمی اشاره فرمودند:" هیچکس نباید مجموعه مذاکره کنندگان ما را سازشکار بداند،اینها بچه های خود ما و بچه های انقلابند. یک ماموریت سختی را برعهده دارند و هیچکس نباید ماموری را که مشغول کاری است تضعیف کند.....به مذاکره خوشبین نیستم ولی باذن الله از این مذاکرات ضرری هم نمیکنیم و این تجربه،ظرفیت فکری ملت ما را بالا خواهد برد. اگر مذاکرات به نتیجه برسد که چه بهتر ولی اگر نتیجه نگرفتند معنایش این باشد که کشور باید روی پای خودش بایستد.... سال پیش جوانان ما اسم سفارت آمریکا را گذاشتند لانه جاسوسی؛ امروز سفارتخانه های آمریکا در نزدیکترین کشورها به آمریکا اسمشان شده «لانه جاسوسی»؛ یعنی جوانان انقلاب ما 30 سال جلوتر بودند. "
پیامها و نکات کلیدی مربوط به سخنان مقام معظم رهبری، که در آستانه سالروز 13 آبانماه و همچنین در آستانه برگزاری دور جدید مذاکرات هسته ای ایران و 1+5 در ژنو بیان شده است کاملا گویاست. در این خصوص لازم است نکاتی را یادآور شویم:
1-اساسا یکی از پیش شرطهای موفقیت در عرصه های داخلی و بین المللی، حلول روح اعتماد در کالبد و پیکر دیپلماسی کشورمان است. اعتماد به تیم مذاکره کننده هسته ای کشور علاوه بر آنکه منجر به تقویت مولفه های وحدت بخش در داخل خواهد شد، پیام اقتدار و همبستگی داخلی در ایران را به طرفهای مذاکره ( اعضای 1+5) انتقال خواهد داد ."نقد منصفانه"،"حمایت حکیمانه" و" رصد هوشمندانه"نسبت به اقدامات تیم مذاکره کننده هسته ای نیز باید در چارچوب نگاه معتمدانه صورت گیرد. تردیدی نیست وحدت ملی ضامن تداوم مبارزه با آمریکا و پیروزی علیه استکبار جهانی است.
2-نگاه دوراندیشانه و واقع بینانه رهبر انقلاب به مذاکرات باید به نگاه مبنایی و راهبردی ما در تحلیل این موضوع تبدیل شود. "خوش بینی مفرط" و "بدبینی محض" نسبت به اصل مذاکرات هر دو به دور از عقلانیت سیاسی است و باید به هر نحو ممکن از آنها عبور کرد. مهم آن است که ملت و دولت ایران در مواجهه با نتیجه بخش بودن یا نبودن هدفمند عمل کرده و نتیجه حاصله را دستمایه ای برای کسب تجربیات غنی و موثر در آینده قرار دهند.از سوی دیگر، سابقه رفتاری واشنگتن طی سالهای پس از پیروزی انقلاب اسلامی ، اساسا جایی برای خوشبینی به طرف آمریکایی در مذاکرات باقی نمی گذارد. در اینجا باید مراقب خلط "گذشته " و "آینده" بود. ترسیم چهره ایده آل گرایانه از آمریکا در بسیاری از مواقع به صورت خودکار با تلاش برای تطهیر گذشته آن پیوند می خورد. این پیوند معلول سیال بودن و عدم حرکت منظم ذهن در مواجهه با یک "پدیده ملموس" است. غیر قابل اعتماد بودن آمریکا پدیده ای عینی و ملموس است و نمی توان از آن به عنوان یک قضاوت ذهنی یا پیشگویی نام برد.
ماجرای طبس، هشت سال کمک آمریکا به صدام در دوران جنگ تحمیلی، ماجرای تلخ هدف قرار دادن هواپیمای مسافربری ایرانی توسط ناو وینسنس و تقدیر از فرمانده این ناو، بلوکه کردن اموال متعلق به ملت ایران، نفی و نقض حقوق حقه ملت ایران از طریق نفوذ در سازمانهای بین المللی، اعمال انواع تحریمهای یکجانبه و ظالمانه علیه ایران ، حمایت از گروههای تروریستی در نقاط مرزی ایران ( مانند نقاط مرزی ایران- پاکستان و نقاط مرزی کردستان ) و ....جملگی واقعیاتی هستند که قرار گرفتن آنها در کنار یکدیگر تصویر مخدوشی از طرف آمریکایی ترسیم می کند. ایالات متحده آمریکا را باید "بازیگر طغیانگر" مذاکرات هسته ای با ایران دانست.این طغیان محصول تضادهای آنتاگونیستی و بنیادینی است که زیربنایی ایدئولوژیک و روبنایی سیاسی دارد. از این رو در برهه فعلی باید راهبرد "دوستی با آمریکا " را به طور کلی فراموش و آن را به راهبرد "مدیریت رفتار آمریکا" تبدیل کرد.از این رو در میدان مذاکرات هسته ای باید با گاردی بسته در مقابل طرف آمریکایی حضور یابیم.
3- مقامات آمریکایی طی هفته های اخیر بر غیر قابل اعتماد بودن خود مهر تایید نواخته اند. حمایتهای صریح باراک اوباما، جو بایدن ،جان کری و وندی شرمن از مواضع رژیم صهیونیستی و استفاده آنها از ادبیات افراطی ( مایل به ادبیات نومحافظه کاری بوش) علیه جمهوری اسلامی ایران نشان دهنده عدم تغییر ماهیت و رفتار راهبردی آمریکاست. تاکید اوباما بر "روی میز بودن گزینه نظامی" در دیدار با نتانیاهو و اظهارات اخیر لئون پانتا وزیر دفاع سابق آمریکا مبنی بر "احتمال استفاده از گزینه نظامی علیه ایران!" نشان می دهد که "گذار راهبردی آمریکا" به عنوان یکی از اصلی ترین پیش شرط به نتیجه رسیدن مذاکرات هنوز تحقق نیافته است.مواضع مقامات آمریکایی طی ماههای اخیر تلفیقی از لبخند" و "هشدار " بوده است. از این رو حرکت مقامات آمریکایی در میان پارادوکسها و تضادها ادامه دارد. بدون شک ایالات متحده آمریکا زمان زیادی برای حل این پارادوکسهای رفتاری و حرکت در یک قالب راهبردی مشخص نخواهد داشت.
4- "اقتدارملی" نقش مهمی در "امتیازگیری از دشمن " خواهد داشت. اساسا بسیاری از فرصتهای بین المللی متعلق و مرهون اقتدار ملی یک کشور هستند. این قاعده در خصوص جمهوری اسلامی ایران نیز صدق می کند. تقویت تولید داخلی، اعمال مدیریت صحیح و موثر در عرصه اقتصادی ، آزاد کردن ظرفیتهای انبوه تولید داخلی به همراه آموزش الگوهای صحیح مصرف، گذار از اقتصاد نفتی و ....جملگی مولفه های تقویت کشور در عرصه اقتصادی محسوب می شود. در عرصه های فرهنگی، سیاسی و اجتماعی نیز باید مولفه های همبستگی داخلی را در درون کشور تقویت کرد.
افزایش قدرت داخلی کشور سبب خواهد شد تا قدرت چانه زنی ما در نظام بین الملل افزایش پیدا کند. "دفع تهدیدات" و "کسب فرصتها" در فضای خارجی ارتباط مستقیمی با قدرت داخلی کشور خواهد داشت. نباید فراموش کرد که هرگونه استحکام استراتژیک و تاکتیکی ما در برابر دیگر بازیگران جهانی مصدری "درونی" خواهد داشت نه "بیرونی".بنابراین لازم است همه ظرفیتهای کشور را در جهت افزایش توانمندی های داخلی آزاد کرد. بسیاری از نیروهای درون زای هنوز در موقعیت و حالت "بالقوه" قرار دارند. بالفعل سازی این توان بالقوه در عین سخت بودن، نتیجه بخش و مفید خواهد بود. بدیهی است که متعاقب تمرکز در حوزه داخلی و تقویت اقتدار درونی، بسیاری از توانمندی ها کشف خواهد شد.توانمندی هایی که هر یک از آنها می تواند دستان ما را در موقعیت چانه زنی با رقیب پرتر کند.
5-مراسم سالروز 13 آبان ماه امسال در حالی برگزار می شود که افشاگری های صورت گرفته در خصوص جاسوسی گسترده سایبری و تلفنی آمریکا از کشورهای اروپایی به اصلی ترین موضوع رسانه های دنیا تبدیل شده است.مقامات اسپانیایی و ایتالیایی در شوک ناشی از افشای جاسوسی آمریکا در خاک خود هستند. برلین و پاریس نیز به عنوان دو متحد اروپایی واشنگتن از اصلی ترین اهداف جاسوسی آمریکا در اروپا بوده اند. شنود مکالمات تلفنی صدر اعظم آلمان توسط سازمانهای امنیتی آمریکا خود نشان دهنده اوج فاجعه ایست که واشنگتن در قبال متحدان خود به بار آورده است.
شهروندان آلمانی و فرانسوی که کشور خود را قدرتهایی سنتی و قوی در اروپا می دانند، از اینکه مقامات ارشد کشورشان تا این اندازه از سوی مقامات امنیتی آمریکا تحت کنترل بوده اند احساس حقارت می کنند. این در حالیاست که طی سالهای اخیر بارها مسئله جاسوسی سفارتخانه های آمریکا در کشورهایی مانند سوئد، نروژ، دانمارک و ...به اثبات رسید اما بنا به هر دلیلی سازمانهای امنیتی آمریکا و اروپا سعی کردند مانع از افشای جزئیات بیشتر در خصوص آن شوند. هم اکنون دامنه جاسوسی های آمریکا در اروپا به اندازه ای گسترده شده است که حتی اصلی ترین شرکای امنیتی آمریکا نیز قدرت لاپوشانی یا تحریف آن را از دست داده اند. با گذشت 24 سال از تسخیر سفارت آمریکا در تهران اثبات شده است که اطلاق نام "لانه جاسوسی" به سفارتخانه های آمریکا در سرتاسر جهان نه تنها
مسئله ای انتزاعی نیست، بلکه حقیقتی است که همه دنیا( اعم از متحدان و غیر متحدان آمریکا) آن را پذیرفته اند.
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.