به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، محرم، نام نخستین ماه از ماه های دوازده گانه قمری است و علت نام گذاری این ماه به محرم آن بود که در زمان جاهلیت، جنگ در این ماه را حرام می دانستند و روز نخست محرم را ابتدای سال قمری قرار میدادند اما بنیامیه در سال 61 هجری قمری، با ریختن خون سیدالشهدا و خاندان و یارانش در این ماه و پدید آوردن حادثه کربلا، احترام ماه حرام را نگه نداشتند.
از آنجا که ماه محرم یادآور حادثه کربلا و عاشوراست، فرا رسیدن آن دلها را اندوهناک می کند و پیروان و شیفتگان امام حسین(ع) نیز از اول محرم همه جا را سیاه پوش میکنند و به یاد آن امام شهید، به عزاداری میپردازند.
محرم همچون عاشورا، رمز احیای خاطره حماسه های کربلاست و در فرهنگ شیعه، نام محرم با عاشورا، کربلا و امام حسین(ع) آمیخته شده و با یکدیگر پیوند دارند و گویی محرم جز حسین و کربلا هیچ ندارد، امام حسین(ع) با شهادت، به قرب الهی رسید و این کار بزرگ، چون تابلویی زیبا، برای همیشه در برابر چشمان انسان قرار دارد.
در هر یک از ماه های خوب خدا، باران نعمت و رحمت بر مؤمنان میبارد، اما ماه محرم، ماهی است که به ما یاد میدهد چگونه زندگی کنیم و آموزه های عاشورا و حرکت بیمانند امام حسین(ع) فقط برای ما مسلمانها نیست، بلکه برای انسان و انسانیت است و باید فراگرفت که محرم به ما درس عزت، معنویت، ایثار، حماسه و عرفان میدهد.
بعضی آدمها زندگی را در نفس کشیدن و خوردن میدانند، اما زندگی انسان، متعالی تر و فراتر از خورد و خواب و خشم است، این زندگی سرشار از ایمان و انسانیت و عزت است که دین اسلام به آن حیات و زندگی طیبه و پاک گفته و امام حسین(ع) برای دست یافتن به این زندگی برتر و جاودانه، پذیرای شهادت شد و از بیعت با یزید خودداری کرد.
براساس این دیدگاه، هم مرگ و هم شهادت، خیر و سعادت، هم حیات و پیروزی و به فرموده قرآن، «اِحدی الحُسنیین» یکی از دو خوبی است، پس شیفتگان حسین(ع) حق دارند نسبت به یاران آن حضرت و شهدای کربلا احساس حسرت کنند.
وظیفه پیروان امام حسین(ع) و شیعیان آن حضرت، عمل به سیره و رفتار ایشان است. چراغ فروزانی که اباعبدالله الحسین(ع) روشن کرد، روشنایی بخش راه پیروان او شد. بنابراین، دوستداران و شیفتگان آن حضرت وظیفه دارند با عزاداری و سوگواری برای آن حضرت و یاران باوفایش، این مشعل هدایت را همواره روشن نگه دارند.
عزاداری برای سالار شهیدان از جنبه های تولی و تبرا، رشد فردی، اجتماعی و فرهنگی و حفظ و ترویج اسلام ناب درخور توجه است.
اول تولی، دوست داشتن دوستان خدا؛ یعنی پیامبر اکرم(ص) و خاندان اوست و تبری، به معنای بیزاری جستن از دشمنان خدا؛ یعنی دشمنان پیامبر و خاندان اوست، عزاداری و اشک ریختن بر حسین(ع)، نوعی بیعت و امضای پیمان دوستی با سیدالشهدا و ابراز تنفر و انزجار از دشمنان و قاتلان آن حضرت است.
دوم رشد فردی، اجتماعی و فرهنگی که از آثار و پی آمدهای عزاداری برای سید شهیدان، ساختن فرد و جامعه بر اساس الگوی عرضه شده امامان معصوم و عزاداری از روی شناخت و معرفت و رعایت چارچوب های شرعی و عرفی است.
انجام دادن این عزاداری، افزون بر اینکه در بعد عاطفی و معرفتی، فرد را به اهل بیت پیامبر(ص) وابسته می کند، فرهنگ زلال اهل بیت و مذهب شیعه را نیز با معرفت وعاطفه به نسل های بعدی منتقل می کند و این بهترین راه برای حیات فرهنگی مکتب اهل بیت به شمار میآید.
و سوم حفظ و ترویج اسلام ناب محمدی است که عزاداری و گریه بر مصایب سالار شهیدان، موجب زنده نگه داشتن راه و هدف نهضت حسینی است. مجالس عزا، ادامه رسالت پیام رسانان عاشورا؛ یعنی امام سجاد(ع) و حضرت زینب(س) است.
اما در ماه محرم الحرام هر یک از روزهای دهه اول محرم به یک عنوان که غالبا نام شهدای کربلا است ، مشهور شده که ستایشگران اهل بیت با ذکر مصائب صاحب نام آن روز به عنوان مقدمه ، عزای امام حسین(ع) را اقامه میکنند.
هر شب از شب های ماه محرم، به یکی از شهیدان یا شخصیت های مرتبط با جریان کربلا اختصاص دارد و این نام گذاری واضع مشخصی ندارد و مبلغان، ذاکران و مرثیه سرایان اهل بیت در شب اول به شـرح تاریخ مصـائب حضرت مسلــم ابن عقیل، شب دوم ورود کاروان امام حسین(ع) به کربلا، در شب سوم ذکر مصائب حضرت رقیه(س) میپردازند و در شب چهارم شرح مصائب طفلان حضرت زینب(س)، در شب پنجم مصائب عبدالله بن حسن، زُهیر و حبیب بن مظاهر، شب ششم مصائب حضرت قاسم(ع)، در شب هفتم مصائب حضرت علی اصغر(ع)، شب هشتم مصائب حضرت علی اکبر(ع)، و در روزو شب تاسوعا مصائب حضرت ابوالفضل(ع) و در روز عاشورا مردم در غالب دستههای عزاداری از ظهر به عزاداری میپردازند و در شب این روز پر حادثه مراسم شام غریبان را در مساجد و محافل عزاداری خود برپا میکنند.
انتهای پیام/