به گزارش خبرنگار گروه "رسانههای دیگر" خبرگزاری تسنیم، مجلس هشتم در تاریخ هشتم دی 1389 با ادغام سازمان تربیتبدنی و سازمان ملی جوانان، وزارت ورزش و جوانان را تشکیل داد. این اقدام در شرایطی بود که اغلب کارشناسان ازجمله مرکز پژوهشهای مجلس و حتی دولت وقت با این تصمیم مجلس محترم مخالف بودند، تا جایی که رییس دولت قبل در نامه معرفی وزیر به مجلس در یک اقدام بیسابقه نظر مخالف دولت را در ادغام این دو سازمان در متن نامه معرفی وزیر به مجلس، به شرح زیر بیان داشته است: «اکنون با ملاحظه محدودیتها و احتمال صدمات بیشتر به بخش ورزش و امور جوانان، ظاهرا راهی جز معرفی وزیر وجود ندارد.»
کارشناسان عدمسازگاری شرایط فرهنگی و اجتماعی جامعه برای ادغام و عدمتناسب تلفیق ماموریتهای این دو سازمان را مبنای مخالفت قرار داده بودند، اما متاسفانه مجلس محترم به این توصیهها توجه نکرد و این مهم باعث شده است که با ریلگذاری کج، بیش از چهار سال این دو حوزه مهم در تلاطم بیهوده ساختار و مدیریت به سر برد و هنوز نه قانونی برای این اجرای این وزارت نوپا تنظیم و تصویب شده و نه برای مدیریت آن تدبیری اندیشه شده است و امور «جوانان» و «تربیتبدنی و ورزش» کاملا بلاتکلیف و دولت همچنان در کشاکش تعیین وزیر است. ذیلا به آثار زیانبار این تصمیم بههمراه دو پیشنهاد به اجمال اشاره میشود:
1- از حیث مدیریت: برای وزارت تازهتاسیس ورزش و جوانان تاکنون بیش از پنج وزیر معرفی شده است و از آنان فقط یکنفر توانسته از این مجلس محترم رای اعتماد بگیرد یعنی 4 نفر واجد شرایط نبودهاند، تنها یکنفر رای اعتماد گرفته است. وزارتخانهای که از 954روز عمرش، 224روز وزیر نداشته است این هم از عجایب روزگار ماست! حال پرسش آن است آیا همه افراد معرفیشده فاقد صلاحیتهای لازم برای تصدی وزارت بودهاند؟ و یا بالعکس ساختار تصویبشده همچون ریل کجومعوجی است که طبق نظر نمایندگان محترم فردی متناسب با آن تاکنون پیدا نشده و احتمالا در آینده هم پیدا نخواهد شد؟ چون هر فردی معرفی شود یا ورزشی است و یا در امور جوانان مدخلیتی ندارد و یا بالعکس؟
2- از منظر برنامهریزی و ایفای مسوولیت: این تصمیم نه چندان کارشناسی مجلس موجب شده است که این دو نهاد بسیار با ظرفیت و ضروری عملا طی این سالها از برنامههای توسعه و اجرای آن کاملا باز بمانند و سازمان تربیتبدنی و امور ورزش کشور همچنان آشفته و سرگردان و امور جوانان که اصالتا یک حوزه نوپا و درحال شکلگیری و توسعه بوده است تقریبا متوقف و در یک نگاه بدبینانه تعطیل شود. آیا نمایندگان محترم به این مهم توجه کردهاند که نتیجه تصمیم آنان طی این سالها چه خسارت عمیق و غیرقابل توجیهی بهویژه به مسایل و مشکلات اصلی جوانان مثل اشتغال، مسکن و ازدواج جوانان و... وارد کرده است؟
3- تصمیمات سیاسی به جای تصمیمات کارشناسی: وقتی بنیاد یک تصمیم از روی مطالعه و تحقیق همهجانبه نباشد قطعا عوامل دیگری جای تصمیمات کارشناسی را خواهد گرفت و بالطبع مبنای نظر نمایندگان محترم مجلس هشتم با توجه به عملکرد و رویکرد سالهای گذشته غالبا سیاسی خواهد بود و به نظر آنچه طی عمر تصمیمات مجلس درخصوص وزارت ورزش و جوانان اتفاق افتاده، فراتر از تصمیمات سیاسی نبوده است. قطعا در چنین شرایطی انتخاب و اعتماد به وزیر مورد نظر اکثریت مجلس و دادن رای اعتماد به وی به مراتب پیچیدهتر خواهد بود.
4- ظلم مضاعف به برنامهریزی و مدیریت امور جوانان: همگان میدانند که ایران از معدود کشورهای با جمعیت جوان در دنیا محسوب میشود و با نگاه ابتدایی میتوان گفت درحال حاضر بیش از 60درصد جمعیت کشور زیر 35سال سن دارند و مهمتر از آن نرخ رشد جمعیت 8/4سالهای اول انقلاب اینک همگان به سن اشتغال، ازدواج و تامین مسکن و... رسیدهاند. طی سالهای بعد از انقلاب با وجود همه محدودیتها در نظام مدیریت و برنامهریزی کشور از برنامه دوم و سوم به امور جوانان توجه خاص شده و با تاسیس سازمان ملی جوانان قدمهای اساسی در برنامه چهارم و سپس در برنامه پنجم برداشته شده بود و امور جوانان دوران جوانی و بلوغ سازمانی را طی میکرده است. متاسفانه طی سالهای گذشته بهویژه با تصمیم مجلس، امور مدیریت و برنامهریزی، امور ساماندهی امور جوانان با توجه به نوپاشدنش به شدت لطمه دیده است و اینک از همه تلاشهای قریب به 20سال فقط اسمی برجا مانده است و به نظر میرسد در این وضعیت بلاتکلیفی بیش از همه، مجلس محترم، مسوولیت داشته است.
5- مجازات دولت تدبیر: اینک که دولت تدبیر و امید با پشتوانه رای معنادار مردم در 24 خرداد و در شرایط پیچیده بینالمللی و مشکلات مدیریتی و اقتصادی داخلی و با مشارکت جوانان این مرزوبوم روی کار آمده است و اتفاقا با شعار امید و نشاط مسوولیت خود را آغاز کرده و تنها حوزهای که میتوانست در کوتاهمدت موجی از امید و نشاط را به جامعه هدیه کند آیا سزاوار است اینگونه مورد بیمهری قرار گیرد؟ مجلس محترم برای عدم رای اعتماد به حداقل سه وزیر پیشنهادی برای ورزش و جوانان در پیشگاه ملت و کارشناسان چه توجیهی دارد؟ آیا نامبردگان سابقه ورزشی یا اجتماعی یا حتی مدیریتی نداشتهاند؟ یا آنکه کاملا میتوان اذعان کرد مبنای رای اعتماد غیر از نظر کارشناسی بوده است؟ در چنین حالتی آیا تضمینی وجود دارد این رویه تداوم پیدا نکند و حتی برای وزیر ششم هم همین اتفاق نیفتد؟ اگر تصمیم سیاسی است که آنهم حق مجلس محترم است آیا سزاوار است در شرایطی که دولت مستقر در حساسترین و تاریخیترین ماموریت سیاسی در عرصه بینالمللی و ملی است اینگونه مورد بیمهری قرار گیرد؟ آیا سزاوار نبود حداقل به احترام بزرگترین میهمان بینالمللی ورزشی کشور و بنا بر مصالح ملی به دولت و وزیر پیشنهادی اعتماد میشد؟
6- پیشنهادات: الف: در چنین شرایطی مناسبتر آن است که مجلس محترم به دولت اعتماد کند و بهجای تحقیق و تفحص درخصوص کاندیداها، دولت را برای ماموریت و مسوولیت سنگین در این شرایط حساس یاری کند و با اعتماد به دولت درحال استقرار، راه تعامل و همکاری برای اصلاح خطاهای گذشته، فراهم شود.
ب: اینجانب بهعنوان کارشناسی که حداقل 30سال در امور جوانان مطالعه و مسوولیت داشته، متواضعانه عرض میکنم که نمایندگان محترم شایسته است در اولین گام اساسی برای تفکیک این دو حوزه اقدام کنند؛ امری که قبلا مورد توجه برخی از نمایندگان محترم قرار گرفته بود و مجلس با همکاری دولت با در نظر گرفتن اولویت، وضعیت امور جوانان را سروسامان دهد، و به داد مسایل و مشکلات جوانان این مرزوبوم که امروزه در همه خانوادهها و هر سازمان و اداره و در هر شهر و روستا مساله اصلی مردم است برسد. ورزش مدافعان و سازوکارهای حمایتی خود را در جامعه ما دارد، این امور جوانان است که بیمدافع و بدون حامی در ساختار و مدیریت کشور است. آیا نمایندگان محترم میدانند که مسایل جوانان امروز و بعد از سیواندی سال با امنیت کشور، یا عزت ملت با حیثیت انقلاب و موفقیت نظام جمهوریاسلامی پیوند خورده است؟
منبع: شرق
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.