به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، در کشور عراق مجموعا بیش از 20 محل نگهداری اسرا برای اسرای ایرانی تشکیل شده بود و در واقع با کمترین امکانات رزمندگان ایرانی که در جریان هشت سال جنگ تحمیلی به اسارت درآمده بودند، دوران سخت اسارت خود را در آنجا به سر میبردند. به غیر از زندانهایی همچون زندان "الرشید" که در یک منطقه بزرگی از بغداد قرار داشت و مجموعه بیمارستان، پادگان و زندان را در کنار هم جای داده بود و زندان "ابوغریب" که در نزدیکی بغداد بوده و بیشتر درجه داران نظامی در آنجا اسیر بودند، مابقی محلهای نگهداری در قالب اردوگاه بود. که شرح فیزیکی فضای این اردوگاهها و ساختار آنها خود یکی از اجزای مهم اسارت را برای آزادگان میسازد. بسیاری از خصوصیات و توصیف این اردوگاهها در "شرح قفص" عنوان شده و شرح داده شده است.
اردوگاههای محل نگهداری اسرای ایرانی در عراق عمدتاً در سه منطقه یا سه شهر وجود داشت. که این سه منطقه عبارتند از:
1- استان الانبار به مرکزیت شهر رمادی در مرز اردون و سوریه که تعداد 16 اردوگاه در این استان بود. این اردوگاهها در پادگان 14 رمضان ارتش عراق که یکی از بزرگترین پادگانهای خاورمیانه است.اولین اردوگاه در این پادگان به نام رمادی 1 در سال اول جنگ تشکیل شد. این اردوگاه تشکیل شده بود از 20 بند، هر بند 8 آسایشگاه که در زمانهای مختلف تعداد نفرات هر آسایشگاه از 50 نفر تا 80 نفر در حال تغییر بود.
2- استان نینوا به مرکزیت موصل هم مرز با سوریه که 4 اردوگاه در آنجا بوده است. 4 اردوگاه موصل 1، 2، 3، و 4 که موصل 3 کوچکترین و موصل 1 بزرگترین بودند. تعداد آسایشگاههای کل این اردوگاهها 62 بوده که تعداد نفرات هر آسایشگاه از 100 تا 150 نفر بودند. اسرای این 2 استان توسط صلیبسرخ بازدید شده بودند.
3- استان صلاحالدین به مرکزیت شهر تکریت(پس از سقوط صدام، سامرا مرکزیت این استان شد).
تقریباً از همه ادیان و مذاهب موجود در ایران در میان اسرا وجود داشته است. بیشترین دوران اسارت مربوط به 2 نفر به نام سرلشکر خلبان شهید حسین لشگری و محمد دبات به مدت بیش از 18 سال و کمترین دوره اسارت عمدتاً 24 ماه است. گرچه استثناتی به صورت 1 ساله هم داریم.
در همه اردوگاهها مطلقاً وسایلی مانند کولر، یخچال، دستشویی و توالت (درون آسایشگاه)، آب لولهکشی، وسایل گرمایشی و ... به هیچ وجه موجود نبود. لوازم شخصی که به عنوان مایحتاج زندگی به اسرا میدادند شامل دو عدد پتوی سربازی، نصف پتو به عنوان زیرانداز، یک کیسه انفرادی خالی، یک جفت دمپایی، یک جفت جوراب، یک جفت لباس زیر و لباس زردرنگ سالی یک بار که عمدتاً پاره میشدند و پینه میبستند.
در بعضی از اردوگاهها در تمام دوره اسارت آزادگان ایرانی، صبحانه سوپی بود به نام شوربا که تشکیل شده بود از آب و دل عدس که در مواقع زیادی رقیق بود. و در بعضی اردوگاهها شام هم نبوده و فقط دو وعده در روز بود. با نسبت بسیار کم به گونهای که در دوران اسارت هیچ اقلام غذایی مانند پنیر، کره، تخممرغ، مربا و ... به چشم دیده نشد. اردوگاههای رمادی تماماً در دو طبقه با حفاظ سیم خاردار حلقوی عرض 20 متر و ارتفاع 20 متر بود. اردوگاههای موصل قلعه بوده که ارتفاع دیوارهای اطراف قلعه 12 متر میرسید بعضی اسرا بخشی از آسمان را میدیدند. اردوگاههای تکریت هم مانند رمادی بودند.
انتهای پیام/