خبرگزاری تسنیم - یاسر شیخی یگانه
شیب تند خیابانهای نیاوران در یک روز بارانی، پیدا کردن جای پارک را برای ما سخت کرده بود. باران نم نم میبارید و هوا هم کم کم رو به تاریکی میرفت. وقتی به مقصد رسیدیم نخستین شخصیت سیاسی که با آن مواجه شدیم، تونی بلر نخست وزیر پیشین انگلستان بود که همچون سیاستهای همیشگیِ انگلیسیها لبخندی مرموز بر چهره داشت.
کمی که جلوتر میرویم، نلسون ماندلای پیر را میبینیم. همین امروز خبر مرگ او را در رسانهها خواندم. پیرمرد سیاه، اینجا هم چهرهای مصمم دارد.
کمی آن طرفتر نام چرچیل را نوشتهاند، اما چهرهاش پیدا نیست. بلافاصله ماجرایی از سخنرانی چرچیل را برای دوستم تعریف میکنم. ماجرایی که در آن چرچیل سوار تاکسی میشود تا به رادیو برود و در آنجا برای مردم سخنرانی کند. چرچیل از راننده تاکسی میخواهد که منتظر او بماند. اما راننده از این کار پرهیز کرده و پیشنهاد 50 دلاری چرچیل برای ماندن را رد میکند. وقتی چرچیل علت این کار را از راننده جویا میشود، او پاسخ میدهد؛ باید به خانه بروم و سخنرانی چرچیل را از رادیو گوش کنم.
بعد از چرچیل، عرفات را میبینیم. لبخند مهربان سید حسن نصراله نگاهم را به خود جذب میکند. چهره سید حسن نصراله را بهمن محمدی با تکنیک ترکیب مواد روی بوم کشیده است. خالد مشعل رئیس دفتر سیاسی جنبش حماس هم کنار سید حسن قرار دارد.
مصدق، ژنرال فرانسیسکو فرانکو(دیکتاتور اسپانیا)، انور سادات، روزولت و اوباما چهرههای دیگری هستند که هر کدام خاطرههایی را در ذهن بیننده زنده میکنند. چهره چهگوارا این بار اما مهربانتر از عکسهایش نقاشی شده است.
بالاترین قیمتی که تا کنون در پایین تابلوها نوشته شده برای نلسون ماندلا است؛ قیمتی 3 و نیم میلیون تومانی. تابلو نلسون ماندلا را احمد وکیلی نقاشی کرده، انگار هر شخصیتی که کار بزرگتری کرده قیمت تصویرش نیز بیشتر است. برخی از تابلوها قیمتشان 800 هزار تومان و برخی نیز یک میلیون تومان و برخی نیز مانند ماندلا 3 میلیون و پانصد هزار تومان است.
پرنس چارلز اما نام تابلویش «شازده روباه» است. پسر ارشد ملکه الیزابت در این نقاشی لبخندی مرموز بر لب دارد و بالای سرش هم عکس یک روباه قاب شده است.
دیدن این همه سیاستمدار در گالری «اعتماد» میتواند هر نوع حسی را در بیننده برانگیزد؛ نفرت، شجاعت، مقاومت، دوستی و دشمنی. نقاش چهرهی اسامه بنلادن با مخدوش کردن چهره او به نوعی حس نفرتش را نسبت به بنلادن نشان داده است. انگار ابتدا چهره بنلادن را کشیده و پس از پایان کار با حسی سرشار از نفرت چهرهاش را مخدوش کرده است.
در میان 93 بومی که بر دیوار گالری اعتماد قرار گرفته و هر کدامشان یک سیاستمدار را نقاشی کرده، یکی از بومها سفید است. نمیدانم جای کدام سیاستمدار در این جمع خالی مانده، اما بوم سفید از آنِ مریم سالیانه است که از میان ما رفته و بومش سفید مانده است.
نام یکی از تابلوها «بیگودیهای مارگارت» است.
این نمایشگاه 93 بوم در قطع 23 در 15 سانتیمتر دارد که خانشکیپور درباره انتخاب این قطع نوشته؛ کسی تا دیروز برای نقاشی به سراغ این قطع نمیرفت. این قطع پیشنهاد لوسین فروید است. کسانی چون ملکه، که بیرون از مایند اما رد تصمیمات مدامشان بر گُردهی هر روز تاریخ و هر روز عمر ما سنگین است.
به انتهای نمایشگاه که نزدیک میشویم، تابلویی توجهام را به خود جلب کرد. تابلو به رنگ خاک بود و هیچ نقشی جز خاک نداشت. پایین تابلو اما، کلاهی شبیه به کلاه احمد شاه مسعود بر خاک افتاده است. نام این تابلو «شیر در پنجشیر» است. در میان افرادی که در نمایشگاه هستند جوانی کلاهی شبیه به کلاه احمد شاه مسعود بر سر دارد؛ شاید او نقاش این تابلو باشد، شاید.
از دیدن این همه سیاستمدار ذوق زده شدهام، اما برای رسیدن به موقع به خانه باید زودتر برویم. شهر را آنقدر بالا آمدهایم که شیب خیابانها بسیار زیاد است؛ آدمی میترسد که هر لحظه به پایین سقوط کند. نمیدانم چرا گالریهای شهر تهران بیشتر در این بالاها قرار دارند؟! شاید گالریها، نمایشگاههایشان را تنها برای پولدارها برگزار میکنند! شاید!
خُب حق هم دارند، مردم پایین شهر 3 میلیون و 500 هزار تومان که ندارند برای تابلوی نلسون ماندلا بدهند؛ حتی اگر بسیار هم او را دوست داشته باشند. مردم پایین شهر حتی امکان دیدن این نمایشگاهها را هم به علت دوری زیاد ندارند.
انتهای پیام /