به گزارش خبرگزاری تسنیم، دکتر سید مسعود شجاعی طباطبایی دبیر بخش کارتون و کاریکاتور سومین جشنواره جهانی هنر مقاومت یادداشتی را به مناسبت برپایی این دوره از جشنواره در اختیار روابط عمومی جشنواره قرارداد.
هوالطیف
محمدرضا قربانپور خیلی کوچک بود، تکبیر گوی مسجد بود، کی فکرشو میکرد محمد رضا برا خودش، تو جبههها یلی بشه، همه دوستش داشتند، بهتر بگویم عاشقش بودند، هنوز گاهی وقتها صدای تکبیرشو احساس میکنم، یه حزن خاصی تو صداش بود که دیگر هیچگاه نشنیدم، جنگ که شروع شد، با اینکه، هنوز سنش قد نداده بود که راهی جبهه شد، راهی جبهه شد وتقریبا همیشه منطقه جنگی بود، خیلی دلم هواشو کرده بود، وقتی تو هور العظیم به طور اتفاقی دیدمش، انگار دنیا رو بهم دادن، مگه میتونستم دل ازش بکنم، تو بغلم گرفته بودمش و هر دومون بیاختیار گریه میکردیم، از فرط خوشحالی!
سوار قایق شدیم، زدیم میون نی زارها، متر به متر منطقه رو خوب میشناخت، با بچههای اطلاعات و عملیات بود، ایستگاه کمین بود، یعنی در جلوترین جایی که میشد در نزدیکی عراقیها کمین گذاشت، مستقر بود، رو قایق یه عکس ازش گرفتم، همون عکسی که هر روز صبح میام سرکار، یه نگاه به آن میاندازم ودلم باز میشه، به تازگی قاب عکسش از دستم افتاد، گوشه قاب ترک برداشت، انگار دلم ترک برداشت، با احتیاط درستش کردم، اما دلم راضی نمیشه...
محو نگاهش شده بودم، زیر لب ذکر میخوند، بعضی جاها به قایقران هشدار میداد که از مسیر برود، تا رسیدیم به ایستگاهی که روی آب، بچههای جهاد درست کرده بودند، یه ایستگاه شناور با عرض حدودا سه متر در چهار متر، محمدرضا آخر حجب و حیا بود، طوریکه به چشمانم نگاه نمیکرد، از مسجد و محله صحبت کردیم، مدتها بود عقب برنگشته بود، به شوخی گفتم، اجازتو از فرماندتون میگیرم، با هم یه سر میریم تهران، از نگاه بچهها فهمیدم که گاف دادم، خیلی زود فهمیدم محمد رضا خودش مسئول همون ایستگاه یا قرارگاه است. گفت: «سید جان، من اینجا موندنیم»!
هوا داشت غروب میکرد، جا نبود، وگرنه پهلویشان میماندم، چون بچههای روایت فتح رفته بودند و من به عنوان عکاس مانده بودم، اگه شما هم این چهر ههای بهشتی رو میدیدید، مطمئنم مثل من دوست داشتید که تو منطقه بمانید. جدا شدن و خداحافظی سخت بود. لحظه آخر برگشتم یه نگاه به قامت سروش انداختم، رعنا و برومند شده بود، با آن سن کمش هیبت یک فرمانده را داشت
چند روزی نگذشته بود که خبر شهادت جمعی از بچههای اطلاعات و عملیات را شنیدم، قلبم ریخت، اینقدر پرس و جو کردم تا فهمیدم محمد رضا هم شهید شده...
خیلی دلم میخواست از مقاومت بنویسم، شاید این دلنوشته و خاطره هم ادای دینی باشد بر اسطورههای مقاومت و هم یادی باشد برای ما تا بدانیم چه بهایی برای مقاومت دادیم و انشالله مقاومت همیشه باقیست...
انتهای پیام /