خبرگزاری تسنیم؛ مهدی طوسی ــ خبرنگار اعزامی تسنیم به عراق
1- اسمش فاطمه است. بچه اهواز کلاس ششم ابتدایی با عمهاش آمده. عصاهای زیر بغل عمه اجازه نمیدهد که از تپه خاکی رد شود. فاطمه کوچک گریه میکند. زورش نمیرسد چمدان بزرگشان را جابجا کند. بغلش میکنم میگوید به خاطر عمه از مادرم و بقیه زنان همراهمان جدا شدیم که با ماشین بیاییم اما راننده از اینجا نتوانست جلوتر برود و ما را پیاده کرد. گفتم اگر این موقع شب عمهات را گم کنی چکار میکنی؟ مژههایش هنوز خیس بود. نگاهم کرد و گفت: «گریه میکنم.» رقیه(س) را خیلی خوب میشناخت.
2- کالسکهاش را مادری با یک روبنده عربی هل میدهد. احساس میکنم ایرانی هستند. منتظر مردشان هستند که رفته برایشان آب بیاورد. مرد میگوید:«اسم دختر خانم ما فاطمه است درست هم نام مادرش. من فاطمه خیلی دوست دارم.» از رشت آمدهاند تا تهران. از تهران تا مهران. از مهران تا نجف و امروز در جاده نجف-کربلا. بار اولشان است که به کربلا میروند. از اذیت کردنها و اذیت شدنهای زن و بچه که میپرسم، زن نجیبانه گریه میکند. مرد بغض کرده میگوید«شبها که اینها در بخش زنانه موکب میخوابند روضه جمع کردن خارها از کف بیابان بیچارهام کرده». هر چند اینجا همه مردند و غیرت دارند.
3- نزدیک ظهر است. سراسیمه است. مدام یک مسیر را میدود و برمیگردد. تا به حال ندیده بودم یک مرد اینقدر هول کند. اضطراب چشمانش را گرفته. میگوید زن و بچهام را گم کردم. موبایلها آنتن نمیدهد. نمیدانم تا شب پیدایشان میکند یا نه.
گم شدن بعضی اوقات قربانی هم داشته؛ 1400 سال پیش. گم شدن خاصیت بیابانهای کربلاست. همان یکبار برای کل تاریخ بس است. این اعتقاد همه زوار است: حضرت خودش مراقب ماست.
این مراقبتها ادامه دارد. این گزارش را تا انتها بخوانید در بخشهای دیگر...
انتهای پیام/