به گزارش خبرگزاری تسنیم، چشم انداز آینده نشست ژنو 2 در باره سوریه که قرار است طی روز های آینده برگزار شود از منظرسیگنال های ضعیف و قوی موجود نمایانگر نوعی واگرایی در حال شکل گیری است که اگر به خوبی مدیریت نشود ژنو 2 را به سرنوشت ژنو 1 دچار خواهد کرد. تحرکات یک جانبه گرایانه برخی از کشورهای منطقه ای در حل و فصل بحران سوریه بدون در نظر داشتن کنش گران موثر در بحران سوریه از جمله ایران و عدم حضور احتمالی ایران در ژنو 2 بنا بر فشار رژیم صهیونیستی و برخی از دولت های عربی و همراهی کشورهای فرامنطقه ای با این خواست موجب شده است تا از هم اکنون نگاه به ژنو 2 یک نگاه واگرایانه به جای همگرایانه برای حل و فصل مسئله سوریه تلقی شود.
به هر تقدیر باید بپذیریم که سوریه به دلایل مختلف از اهمیت ویژهای در جهان عرب برخوردار است اما این اهمیت جدی زمانی مضاعف و چند لایه می شود که فراموش نکنیم اهمیت کنونی سوریه بیش از ویژگی های گرافیک آن متکی بر حضور بشار اسد و سوریه در جبهه مقاومت است و جبهه مقاومت از تعریف خاصی در محدوده خاورمیانه برخوردار و جایگاه کشوری مثل ایران در این جبهه کاملاً مبرهن و آشکار است بنابراین عدم حضور کنش گری چون ایران می تواند نگاه به ژنو 2 را با چالش روبه رو سازد.
در این میان نباید فراموش کرد که منطق رفتاری برخی از بازیگران منطقه ای در حوزه اقدام در سوریه با منطق رفتاری و کنش های عملیاتی کشورهای فرامنطقه ای موثر بر بحران سوریه هماهنگ نیست. به بیان دیگر مدیریت آمریکا برای رسیدن به منافع تعریف شده خود در سوریه همگام با کشور عربستان یا همسویی کامل با دیدگاه های اسرائیل و حتی ترکیه ندارد. بنابراین این اختلاف نظرها در خود منطقه موجب چالشهای دیگری در این زمینه شده است.
در لایه سوم باید گفت که اختلاف منافع و سوگیری های عملیاتی میان کشورهای غربی هم در بحران سوریه نباید نادیده انگاشته شود. نوع کنش ها و رفتاری که فرانسه با مقوله سوریه دارد با نگرشی که آمریکاییها دارند را تا حدودی باید متفاوت دانست و این تفاوت عملکردها و دیدگاهها بر میزان واگرایی می افزاید.
بنابراین چشم انداز مذاکرات با توجه به سیگنال های موجود چندان چشم انداز روشنی به نظرنمی رسد. اگر چه باید بپذیریم که فضای گفتمانی ناشی از موقعیت های ایجاد شده در حل و فصل مسئله هسته ای ایران می تواند الگوی عملیاتی خوبی برای ژنو 2 در چارچوب حل و فصل مسئله سوریه باشد اما این مستلزم آن است که بازیگران تا تشکیل ژنو 2 در برخی از مواضع خود در زمینه به رسمیت شناختن جایگاه کشورهایی مانند جمهوری اسلامی ایران را در فرآیند ژنو 2 مورد توجه قرار دهند. آمریکا به دنبال تغییر و تحولات در برخی از معادلات منطقه ای و مدیریت آن به نفع خود است.
آمریکا به بحران پسا بشار اسدی می اندیشد و با توجه به فقدان یک بازیگر مثبت در زمینه جایگزینی بشار اسد عجله ای برای پایان دوره پسا بشار اسدی ندارد تا دولتی جدید تشکیل شود و حتی حاضر است با تغییر و تحول معادلات منطقه ای بدون تغییر و تحول در دولت بشار اسد از برکنار کردن بشار اسد به عنوان یک هدف سیاسی در دوره قبل نیز عقب نشینی کند.
معتقدم ایالات متحده آمریکا و به ویژه دولت آمریکا مخالفت چندانی با حضور ایران در ژنو 2 ندارد و حتی از آن استقبال می کند اما آن چه که در وضعیت فعلی برای آمریکا اهمیت دارد پاسخگویی به رادیکالیسم منطقه ای به ویژه از سوی اسرائیل و عربستان در مسیر فشار آوردن به آمریکا در چارچوب پرونده هسته ای است. به هر تقدیر این فشارهای فزاینده ای را به دولت اوباما وارد کرده و هم اکنون اگر دولت اوباما در مسیر ژنو 2 در حل بحران سوریه نیز نقش بالاتری برای جمهوری اسلامی ایران به طور رسمی و آشکارا قائل شود می تواند زمینه های افزایش فشارهای رادیکالیستی بر دولت آمریکا راافزون کند.
از این رو تلاش می کند که در عین قبول تأثیر ایران بر موضوع سوریه زمینه های ایجاد فشار بر خود را در پرونده هسته ای ایران فراهم نسازد چرا که اسرائیلی ها در مسیر برخورد با پرونده هسته ای اهرم فشار زیادی بر دولت اوباما فعال کرده اند و اگر پرونده سوریه به آن اضافه شود بی تردید این فشارها بر دولت اوباما وارد شده و آمریکا از حل و فصل این موضوع ها و رسیدن به اهداف خود بر اثر این فشار بازخواهد ماند .
بنابراین در این فضا آمریکا برای کاهش این فشار ترجیح داده با حضور ایران در نشست ژنو 2 مخالفت کند. در عین حال نباید از این غافل شد که آن ها تلاش خواهند کرد تا از طریق سازمان های بین المللی ضمن تسهیل فضای گفتمانی برای حضور ایران ،از آن به عنوان یک امتیاز در راستای مسئله هسته ای نیز در آینده بهره برداری کنند.
منبع:روزنامه خراسان
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.