به گزارش خبرگزاری تسنیم از ایلام، نمی توانستم باور کنم که یک سال دیگر گذشت و من هنوز به بعد از چند سال به پابوس آقایم امام رضا(ع) شاه خراسان نرفته ام...
انگار قابل تصور نبود برای من که در آرزوی غرق شدن در اقیانوس امن حرمی بودم که بوی عطرش از کیلومترها هم استشمام می شد، عده ای عاشق با پای پیاده به سوی آن حرم بروند و من گنگ و مدهوش در فاصله ای هزاران کیلومتری بی نصیب...
با گروه های عزاداری مردم ایلام همراه شدم، هر کدام مانند من آرزوی بودن در کنار حرم را داشتند اما می گفتند که ای بار هم حج فقرا نشد که به جا آورده شود و انشالله بعدا....
سینه زدند، بر سر زدند، زنجیر و نوحه و روضه....اینجا همه غرق ماتم در عزای تو ای شاه خراسان...ای ضامن آهو
این روزها دیگر انسان ها تاب ضامن شدن برای یکدیگر را ندارند و تنها به فکر خویشتن خویش اند...
اکنون که صدای یا رضا یا رضا های مردم در گوشم پیچیده است بیشتر از هر زمانی دلم می خواهد در کنار حرم بودم در مشهدی که رضایی شده و با نام رضا است که خیل عظیم مردم هر روز و هر ساعت به احترام وجودش کوله بار سفر می بندند.
مرا بطلب تا عقده دل بگشایم و دل پاک از تو طلب کنم که وا مانده در سرایی بی کس و تنها و تنها تو می توانی مسکن روح پر درد من باشی ...
آقای من مرا با گناه بطلب که بی گناه با شفاعت تو به سوی کاشانه بازگردم.....
اشک های این مردم را که می بینم به حال خود بیشتر گریه ام می گیرد...
ناله هایشان را که می شنوم به یاد بال بال زدن کبوترهای بارگاه تو می افتم...
تاب ندارم، بی تاب شدم ...دل در آرزوی پاک شدن است آقای من مددی به حال زارم بنما...
انتهای پیام/ ب