به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، آیتالله سیدمحمدحسین حسینی زابلی، از اساتید مبرز اخلاق حوزه علمیه با ذکر خاطرهای گفت: مرحوم پدرم در نجف هنگام ظهر که میشد، به حرم حضرت امیرالمؤمنین(ع) و وادیالسلام میرفتند. من متعجب بودم که چگونه ایشان در دمای 40 - 50 درجهای ظهر نجف به وادیالسلام میروند و چرا مثلا صبح یا عصر نمیروند.
تصادفا یک روز که داشتم میآمدم و ایشان در حال رفتن به سمت وادیالسلام بودند، روبه من کرده و فرمودند: شما هم اگر میل دارید به سمت وادیالسلام برویم. خجالت کشیدم که بگویم هوا گرم است و شما هم بروید و ... . به هر حال رفتیم. تا بیرون رفتیم، نسیم خنکی وزیدن گرفت و مرا احاطه کرد. رفتیم وادیالسلام، در همانجا که الان مضجع شریف ایشان واقع شده، کمی قرآن خواندم و بعد که از ایشان جدا شدم که به محض جدا شدن ناگهان هوا گرم شد.
همانگونه که «صدا در صدا» داریم و مثلا در یک خیابان صدای تاکسی و مینیبوس و موتور و ماشین و آدم و... همه یکجا میآید و صداهای دیگر را تحت الشعاع قرار میدهد، اما هرکس بر اساس سنخیت صدای خاصی را در آن منطقه و فضا میشنود. «هوا در هوا» هم همانطور است. روزی درِ صندوق را باز میکنند و ما سنخیت خودمان را میفهمیم که همهاش نور بوده یا دود و تباهی و سیاهی. هرکسی بر اساس سنخیت در محفظه خودش است. البته این ارتباطات ترانس هم لازم دارد و تقویت گیرنده هم میخواهد.
«هوا در هوا» هم مانند «صدا در صدا» است. من خودم دیده بودم که مرحوم آیتالله میرجهانی در چله زمستان که همه از سرما میلرزیدیم، او همیشه عرق میریخت و در چله تابستان که همه گرمشان بود، او از سرما میلرزید. اولیای خدا قدرتشان برتر از این مسائل است و یکی از وجوه «سخر لکم ما فی السموات و الارض» همین هواست که اگر اولیا بخواهند هوا بهاری، پائیزی، تابستانی یا زمستانی میشود:
من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق / چارتکبیر زدم یکسره بر هر چه که هست
بنابراین اولیا به قدری موفق هستند که هوا که هیچ، «سخر لکم ما فی السموات و الارض» است؛ و البته افراد درجهبندی دارند و مطلع و مقطع پروازی خاص خود را دارند.
انتهای پیام/