به گزارش خبرگزای تسنیم، اگر بخواهیم مهران احمدی را با یک ویژگی از دیگر بازیگران جدا کنیم، آن ویژگی گزیده کار بودن اوست. او از نقشهای تکراری فراری است و بارها در گفتو گوهای خود گفته است که دوست ندارد یک نقش را چند بار بازی کند. در فیلم شیار 143 سی سال از زندگی مهران احمدی را میبینیم که در نقش دوست سید بازی میکند. پروژه شیار 143 توانست با نقش متفاوت و فیلمنامه خاص خود نظر احمدی را جلب کند. این اولین تجربه بازی مشترک احمدی و مریلا زارعی بود. احمدی از پروژه شیار 143 به عنوان کاری سخت اما به یادماندنی یاد میکند.
محور پروژه شیار 143 خانم زارعی در نقش الفت است. این شخصیت قوی است و همه داستان و بازیگران حول او میچرخند. چطور شد که قبول کردید در نقش مکمل وارد این پروژه شوید؟
احمدی: فیلمنامه شیار 143 برایم فوقالعاده جالب بود و دیدم که فیلمی بیتکلف و بیادعا و در عین حال مهم در آستانه تولید است. از همان صفحات اول فیلمنامه میشد حدس زد که با فیلمی زنانه با محوریت شخصیت اصلی آن روبرو هستیم. جز جذابیتهای فیلمنامه و داستان، همین که دیدم قرار است در نقشی بازی کنم که تا به حال آن را بازی نکرده بودم، بیشتر برای حضور در این پروژه راغب شدم.
اشاره کردید که محور فیلم نقش الفت است، چه چیزی در نقش شما بود که جذبتان کرد؟
احمدی: این کاراکتر را تا به حال تجربه نکرده بود. من در این فیلم نقش یک سید کرمانی را برعهده دارم که رفیق 25 ساله پسر الفت است. بازی و تغییرات نقش و گریم در 25 سال پیشنهادی نیست که هر روز به یک بازیگر داده شود. شخصیت پردازی، درآوردن لهجه و منش فرهنگی یک سید کرمانی در حالی که یک بار بیشتر آن هم 15 سال پیش به این شهر سفر نکرده بودم، برایم یک چالش بازیگری بود تا خودم را محک بزنم و در نهایت کاری را انجام دادم که دوستش دارم.
جز درآوردن نقش، این کار چه سختیهایی برای شما داشت؟
احمدی: ببینید وقتی پایتان را برای کار از شهر تهران بیرون میگذارید، همه چیز تغییر میکند. صرفا هم بحث امکانات فنی و شرایط استراحت و دوری از خانواده نیست. ما وارد منطقهای شدیم که 2700 متر بالاتر از سطح دریا است و فشار هوا بسیار زیاد و اکسیژن بسیار کم است. کسی که بومی این منطقه نیست زمان زیادی لازم دارد تا بدنش را با این شرایط و تغییرات آب و هوایی تطبیق دهد. همه عوامل فیلم به دلیل کمبود اکسیژن و فشار هوایی که به آن عادت نداشتند دچار مشکلات تنفسی بودند. سردرد، درد لثه و دندانها از روز اول همراه ما بود، و به دلیل آلودگی بینی و مجازی تنفسیمان زخم شده بود. همه ما با این شرایط کار کردیم. شاید باید برای شرایط بهتر یک ماه قبل به منطقه سفر میکردیم، چون وقتی بدنمان به محیط عادت کرد که کار هم تمام شده بود. بعد از پایان کار به شوخی به بچهها میگفتم که حالا که از پس این کار برآمدیم میتوانیم در سینمای ایران ادعا کنیم که میتوانیم در ارتفاع 2800 متری هم بازی کنیم.
گفتید که همان ابتدای کار فیلمنامه شما را جذب کرد. حین کار این فیلم را چطور دیدید و چه چشماندازی برای آن متصور هستید؟
احمدی: ریتمی که در فیلمنامه حس میشد ریتمی آرام بود که بسیار هم به دل مینشست و امیدوارم این ریتم تا پایان تدوین حفظ شود. من کار بلند قبلی خانم آبیار را دیدم و به نظرم فیلم خوب و شرافتمندانهای بود، این شناخت بیشتر به آینده فیلم امیدوارم میکند. فکر میکنم فیلم زنانهای را خواهیم دید که آرام پیش میرود و سویهای از جنگ را روایت میکند که یا ندیدهایم یا نمونه کمی از آن سراغ داریم. سوژه این فیلم به نوعی جدید است. ما یک فیلم در ژانر جنگ و دفاع مقدس میبینیم، اما جنگ و اسلحه را نمیبینیم. خط مقدم را نمیبینیم. ما یک زن را میبینیم که همه زندگیاش تحت تاثیر این جنگ تغییر کرده. یک درام آرام در باره یک شخصیت حاشیهای جنگ که شاید نقش او در واقع کمتر از سربازان دیگر هم نبوده است. این نگاه تازه و جدیدی به مقوله جنگ است و فکر میکنم همین نو بودن ایده و زنانه بودن فیلم بتواند راه را برای موفقیت شیار 143 باز کند.
انتهای پیام/