خبرگزاری تسنیم: حمیدرضا بوالی
نشست چهار روز پیش دبیر جشنواره فجر با اهالی رسانه؛ بالاخره نقطه مناسبی برای قضاوت در مورد روند اجرا و تصمیمگیری مسئولین برگزاری سیودومین جشنواره فیلم فجر به وجود آورد. روندی که دو ماه پیش با قرار گرفتن علیرضا رضاداد در صدر مسئولیت برگزاری جشنواره پیشرو آغاز شد و روز سهشنبه هفته پیش با پاسخهای مطمئن، منطقی و عاقلانه رضا داد به خبرنگاران نوید برگزاری یک جشنواره آرام و مدبرانه را در ذهن اهالی سینما به وجود اورد.
علاوه بر همه گفتهها و شنیدههای طرح شده در رسانهها، نشست رسانهای چهار روز پیش پیام مشخص دیگری هم داشت. اینکه برخلاف گمانهزنیها؛ نگرانیهاو حرفها و حدیثهای مطرح شده در رسانهها، این بار قرار نیست دبیر و مسئولان برگزاری جشنواره فیلم فجر، نقش منفعل «همه راضیکن» را داشته باشد.
چنیش سوالات خاص هر دو نگاه سیاسی به سینما در ایران از طرف رسانههای دو جناح مختلف سیاسی کشور ، در روز کنفرانس خبری آنقدر واضح بود که دیگر نیازی به جمعآوری شاهد دیگری برای اثبات گزاره «انتخاب سیاست اعمال فشار» به دبیر جشنواره برای سهمخواهی از فیلمها و جایگاه در جشنواره نیست.
زدن برچسب «محافظهکاری»؛ «ملاحظهکاری» و ادامه رویه پیشین مدیریت غیرخوشنام سینمایی در کشور در یک طرف؛ و اتهام «برجعاجنشینی» و بیتوجهی به آرمانهای انقلاب در طرف دیگر، پیامهای واضح چهار روز پیش برخی رسانهها به علیرضا رضاداد، دبیر جشنواره فجر امسال بود؛ اما ماجرای اصلی در پاسخهای رضا داد به این محاکمه ناخوانده خوابیده بود.
پاسخهای منطقی، دقیق و غیراحساسی علیرضا رضاداد به سوالات نه چندان موجه برخی رسانهها از دبیر جشنوارهای که قرار است صرفا اجرای جشنواره را بر عهده داشته باشد نمایش واضحی از حاکمیت عقلانیت بر برگزاری این دوره از جشنواره بود. رضاداد بدون هیجانهای معمول برگزاری این جور جلسات، دقیق و شمرده دلایل خود را برای این شکل برگزاری اعلام کرد. دلایلی که حتی اگر مورد پسند جریاناتی خاص هم نبود، اما منطقی و بدون وابستکی به یک پایه از پیش تعیین شده سیاسی بود.
این همان اتفاقی بود که سر ماجرای دو فیلم «آشغالهای دوستداشتنی» و «قصهها» پیش از این اتفاق افتاد بود. دو فیلمی که ماجرای آنها دقیقا دو سر یک ماجرا بود. فشار برای حضور اولی در جشنواره از سمت یک طیف از سیاسیون سینما و فشار برای عدم حضور دومی در جشنواره با بهانهی غیرواقعیِ نداشتنِ پروانه ساخت به زعم داشتن شرایط قانونی از سمت طیف مقابل، ماجرای پرحاشیه ماه گذشته سینمای ایران بود که تدبیر دبیر جشنواره برای ایستادگی در مقابل این دو جریان فشار که از دو طیف مختلف فرهنگی و البته بیشتر سیاسی صورت میگرفت؛ یک خطر حاشیهای مهم را از سر سینمای ایران برداشت، بدون اینکه در مهلکه قرار گرفتن در موقعیت خطرناک طرفداری از یک جناح سیاسی قرار بگیرد.( فارغ از اینکه هنوز هیچ کدام از فیلمها را ندیدهایم و ممکن است بعدها به این نتیجه برسیم که فیلمهایی از این دست به اعتقاد ما مناسب ورود به جشنوارهای که به نام پیروزی انقلاب ایران بنا شده است نباشند، اما مساله اصلی اینجاست که استدلال مخالفان ورود فیلم به جشنواره، رد نکردن مراحل قانونی فیلم بود و این استدلالی ناموجه و غیرواقعی بود و رضاداد آن را نپذیرفت. ممکن است در ساعات آینده «آشغالهای دوست داشتنی» هم وارد جشنواره شود، طبیعتا لطمهای به گزاره اصلی داستان وارد نمیکند.)
سینمای ایران زیاد عادت به این جور رفتارها ندارد.اما راهی که رضاداد در جشنواره امسال شروع کرده است راهی روشن است برای نزدیک شدن به دورهای که دیگر تلاشهای محفلی دو یا چند حلقه بانفوذ در رسانهها و سینما با سرنوشت جامعه سینمایی بازی نکند. دورهای که نزدیکی سیاسی مسئولین برگزاری یک رویداد، تکلیف آدمهای حاضر در آن را از پیش مشخص نکند و بازی با سرنوشت فیلمها در حلقههای تصمیمگیری چند نفره رقم نخورد.
رضاداد چند روز پیش در جشنواره عمار گفته بود که نگاه رویکردگرایانه جای خالی بزرگ سینمای ایران است. آیا عملکرد رضاداد در برگزاری این دوره از جشنواره را میتوانیم به عنوان شاخصی برای شروع این نوع نگاه درنظر بگیریم؟ به روایت سایت جشنواره 20 روز و 13 ساعت دیگر باقی مانده است.
انتهای پیام/