به گزارش گروه بین المللی خبرگزاری تسنیم به نقل از نشریه رأی الیوم، عبدالباری عطوان تحلیلگر مسایل عربی در مقاله جدید خود نوشت: ژنرال عبدالفتاح السیسی قوی ترین مرد در مصر است که در دوران حاکمیتش در مصر اصلا نامی از بشار اسد رئیس جمهور سوریه نبرده و کاملا از حوادث سوریه کناره گرفته است، وی به ارکان دولت خود نیز جز در موارد اندک اجازه نمی دهد به صورت منفی یا مثبت درمورد سوریه اظهار نظر کنند. این فصل مشترک بین وی و رئیس جمهور سوریه است که هر دوی آنها خود را برای ورود به انتخابات ریاست جمهوری آماده می کنند. البته من پیشاپیش اعلام می کنم که این مقایسه به جا نیست، چرا که شرایط دو نفر و کشورهای آنها متفاوت است، بلکه ما فقط از موضوع شرکت در انتخابات صحبت می کنیم.
بشار اسد رئیس جمهور سوریه بنا بر نص قانون اساسی این کشور از دعوت به برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در ژولای آینده امتناع خواهد کرد، اما در ورود به انتخابات و پیروزی در آن در صورت فراهم بودن شرایط هیچ تردیدی نخواهد داشت. البته در شرایطی که اوضاع میدانی جنگ و شرایط منطقه ای و بین المللی بویژه در مناطق تحت تسلط دولت مناسب باشد.
نکته جالب اینجاست که عبدالفتاح السیسی نیز خود را آماده می کند تا لباس نظامی را از تن در آورده و وارد انتخابات ریاست جهوری شود. آنها در ماه ژولای و بر حسب نقشه راهی که وی تدوین کرد و بعد از بله گفتن ملت مصر به قانون اساسی این کشور که قرار است سه شنبه این هفته برگزار شود، مورد اشاره نص قانون قرار خواهد گرفت.
هدف از این همه پرسی تدوین قانون اساسی کشور قطعا تنها این نیست که تمامی اختیارات را در دست رئیس جمهور باقی بگذارد و به ارتش اختیارات کامل بدهد و آن را از مشکلات مصون بدارد، بلکه برای بیعت با السیسی و ابراز حمایت مردمی گسترده از وی است، درست مانند تظاهرات 30 ژوئن که پوشش مردمی را برای برکناری محمد مرسی رئیس جمهور مصر ایجاد کرد.
ملت مصر به زودی حیات سیاسی تیم السیسی را فریاد خواهد زد و خواستار کاندیداتوری وی خواهد شد و ارتش نیز همین کار را خواهد کرد. این موضوع اختیار مورد نظر را به وی خواهد داد، اما آیا روند به قدرت رساندن السیسی به عنوان رئیس جمهور این کشور که هم اکنون نیز در مصر دنبال می شود می تواند ثبات را در آن ایجاد کرده و حاکمیت را به سرمنزل امنیت برساند؟
عدلی منصور رئیس جمهور موقت اعلام کرده که تصویب قانون اساسی جدید که قرار است در روزهای سه شنبه و چهارشنبه به همه پرسی گذاشته شود، زمینه را برای تعیین رئیس جمهور و مجلس منتخب فراهم خواهد کرد، اما چگونه این انتخابات به صورت سالم و عادلانه برگزار خواهد شد در شرایطی که روند انزوای اخوان المسلمین از قدرت سیاسی آنهم بعد از کسب 60 درصد از کرسی های پارلمان منحل شده قبلی به شدت دنبال می شوند؟
یک ماه قبل در بیروت با استاد محمد حسنین هیکل یکی از برجسته ترین نظریه پردازان و حامیان نقشه راه کنونی مصر و جنبش تغییر که به سرنگونی رژیم مرسی منجر شد، دیدار کردم. وی از برخی نوشته ها و سخنرانی های تلویزیونی من که حوادث روز سوم ژولای را کودتای نظامی خوانده بودم، انتقاد کرد و تلاش کرد من را قانع کند که آنچه روی داده؛ انقلاب مردمی بوده است. بحمدلله وی من را به وابستگی به اخوان المسلمین متهم نکرد، چرا که همدیگر را از بیش از سی سال قبل می شناسیم.
استاد هیکل در جمع تعدادی از دوستان مشترکمان به من تاکید کرد که پنج روز قبل با السیسی در جلسه ای سه ساعته دیدار کرده و السیسی تاکید کرده که در انتخابات ریاست جمهوری نامزد نخواهد شد و هرگز لباس نظامی خود را از تن در نخواهد آورد. من احساس کردم که هیکل از این تصمیم خرسند شده یا دست کم آرزوهای خود را در این می بیند و ترجیح می دهد در این مرحله شورای ریاست جمهوری بر مصر حاکمیت کند، نه یک فرد که تمام اختیارات را در دست خود جمع می کند.
ما به تمایلات ملت مصر و حق آنها در انتخاب آزاد احترام می گذاریم، اما باید یک سوال مشخص را مطرح کنیم و آن دستاوردهایی است که حاکمیت موقت کنونی در 5 ماه گذشته در عرصه های سیاسی و امنیتی و اقتصادی به دست آورده است، به نظر من گزینه اقتصادی از همه مهم تر است. در این راستا می توان این مرحله را معیار یا مقدمه ای برای مرحله دائمی دانست.
من این سوال را طرح می کنم، چرا که می دانیم "دار"های سیاسی بر ضد محمد مرسی رئیس جمهور سابق این کشور از همان روز اول ریاست جمهور در مقابل وی برپا شد، به خوبی به یاد دارم که محاکمه سخت و دردناک به حاکمیت وی بعد از پایان صد روز اول آغاز شد و مدتی بعد حکم شکست مطلق سیاست های مرسی صادر شد و چند روز بعد تظاهرات برای براندازی وی بدون کوچکترین تردیدی آغاز شد. ابزارهای رسانه ای نیز در این میان که از سوی مردان دوران مبارک اداره می شدند، در این راستا به کار رفتند.
اگر بخواهیم به صورت علمی و به دور از احساسات و آرزوها حساب و کتاب کنیم، اوضاع اقتصادی مصر با وجود تزریق نزدیک به 20 میلیارد دلار از سوی مثلث عربستان، امارات و کویت به صورت کمک و وام های با بازپرداخت آسان به خزانه مصر تنها اندکی بهتر شده است. اوضاع امنیتی به علت خودروهای بمب گذاری شده که از سی سال پیش در مصر سابقه نداشته، بدتر شده است و هر روز چندین نفر در اثر درگیریهای بین تظاهرات کنندگان حامی بازگشت مشروعیت انتخابات ریاست جمهوری و حاکمیت صندوق های رأی با نیروهای امنیتی کشته زخمی می شوند، اما هیچ محاکمه یا مواخذه ای در کار نیست و این مسایل کاملا نادیده گرفته می شود.
مشت آهنینی که تیم السیسی آن را علیه مخالفان خود به کار گرفته، بیش از اینکه راهگشا باشد، مشکلاتی را ایجاد می کند، این البته دور از انتظار نبود، چرا که بیشتر رژیم هایی که از سیاست های انزوا و ریشه کن کردن مخالفان و استفاده از روش های امنیتی علیه آنها استفاده می کنند و راهکارهای سیاسی و گفتگو را کنار می گذارند از ثبات مورد نظر برخوردار نمی شوند.
تیم السیسی نقشه راهی را برای خود تدوین کرده است تا بتواند السیسی را به عنوان رئیس جمهور معرفی کند، در این راستا هیچ پروژه نهضتی کاملی برای نجات دادن مصر و منطقه عربی از بحران های کنونی وجود ندارد. این در حالی است که الگویی که دولت موقت ادعای پیروی از آن را دارد، یعنی جمال عبدالناصر پروژه ای کامل در اختیار داشت. عبدالناصر اخوان المسلمین را سرکوب کرد و سید قطب نظریه پرداز آن را نیز اعدام کرد، اما در عین حال پروژه ای سیاسی و اقتصادی و اجتماعی در جنبه های ملی در اختیار داشت که از طریق آن به نفع فقرا کار کرد و ریشه های سرمایه داری را کند و اصلاحات اراضی را در کشور ایجاد کرد و انقلاب فرهنگی به راه انداخت و جهان سوم را به صورت کامل علیه پروژه صهیونیستی و تسلط طلبی های آمریکا بسیج کرد. بالاتر از تمام اینها سدی عظیم در برابر مصر ایجاد کرد که آن را از گرسنگی و خشکسالی و ناآرامی در امان نگه می داشت، با وجود ملاحظات ما نسبت به برخی عملکردهای عبدالناصر از جمله فقدان دموکراسی، این خوبیها در دولت وی وجود داشت.
ما امیدواریم که هم ما و هم ملت مصر در آستانه بیعت با تیم عبدالفتاح السیسی که پیروزی وی در انتخابات ضمانت شده است، پروژه های بعد از انتخاب وی یا سیاست های کلی او را بدانیم تا قلب ما و میلیون ها انسانی که به مصر و امنیت و ثبات و نهضت آن اعتقاد دارند، آرام شود.
انتهای پیام/