تردیدی در حسن نیت ایران و جنگ طلبی اسرائیل نیست

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، مارک دانکوف، تحلیلگر سیاسی و کاندیدای سابق مجلس سنای آمریکا معتقد است که بررسی آماری رخدادهای چند دهه اخیر جایی برای تردید در خشونت خواهی اسرائیل و درست کاری ایران باقی نمی گذارد.

در ادامه مشروح این مصاحبه را می خوانیم:

تسنیم: برخورد رسانه ها را با نشست ژنو چگونه ارزیابی می کنید؟

آن چه در ژنو ذیل عنوان مذاکرات منعقد شد ختم به تولید متونی مورد تایید طرفین شد که در نخستین قدم به هر دو سو برای از سرگیری گفت‌و‌گوها شش ماه زمان می دهد تا در جوی که به میزان سابق ناخوشایند نیست تصمیمات تازه ای با هم بگیرند. آن چه که در برخی رسانه های صاحب نام نظیر راشا تودی و نیویورک تایمز در تاریخ 25 نوامبر منعکس شد این بود که ایران به موجب این قراردادها می تواند چهارمیلیارد و دویست میلیون دلار پولی را که به نام تحریم در بانک‌های غربی بلوکه شده بود پس بگیرد. این تحریم ها به این خاطر اعمال شده بود که غرب گمان می کرد به هر حال جموری اسلامی ایران در پی دست یافتن به سلاح اتمی است. رسانه های غربی از آن روز که نشست ها با اعلام پیروزی به پایان رسید، می‌گویند ایران در پاسخ به این حرکت شروطی پذیرفته است از جمله:

غنی سازی بالای پنج درصد را متوقف کند
اورانیوم بیست درصد غنی شده را دوباره رقیق کند
تاسیسات غنی سازی بالای پنج درصد را تعطیل کند
نصب و راه اندازی دست گاه های گریزازمرکز را محدود نماید
ساخت و سازهای جاری در سایت راکتور هسته ای اراک را متوقف کند
بازپرداخت و غنی سازی موادی که تا کنون 3.5 غنی شده است را متوقف کند
بازرسان آژانس جهانی انرژی اتمی را به طور روزانه به سایت های فردو و نطنز راه بدهد

من وقتی این اخبار را می خواندم در مالزی بودم و با نهایت تاسف به این فکر می کردم که رقم های کلان هفت میلیارد دلار و چهارمیلیارد و دویست میلیون دلار تنها بخشی از تحریم هایی است که ابرقدرت غرب تحت فشار صهیونیسم به زور و قلدری بر کشوری تحمیل کرده است با این گناه که این حکومت می‌خواهد با رشد و توسعه در زمینه ی اقتصاد و انرژی، آبی به آسیاب به رفاه مردمش بریزد و اوضاع زندگی آن ها را بهتر کند.

تسنیم: عملکرد ایران به نظر شما در پاسخ به این مطالب چگونه به نظر می رسد؟

در پاسخ ایران اگر قرار بود خواسته های غرب را بپذیرد باید از بخش بسیار مهمی از حقوق اصلیش صرف نظر می کرد و این واقعا معامله ی نابرابری است. با تمام این احوال دیوید سانگر نویسنده صفحه ی اول همان روزنامه در متن خبری که انتشار داده بود چنین می گفت که ثمره ی این نشست ها کمی زمان بیش تر برای این است که تهران را به گفتگو وادار کنیم در حالی که خواسته ی چندان بزرگی هم نداریم. این دقیقا همان فرمی است که انتظار می رود رسانه های صهیونیستی متعلق به یهودیان انگلیس و آمریکا مساله را برای خود تحلیل و به طور وارونه به جهانیان تلقین کنند.

نکته ی دومی که اهمیت بسیاری هم دارد تفاوت بین گفته های معاون وزیر امور خارجه ی جمهوری اسلامی ایران آقای عراقچی و سرگئی لاوروف وزیر امور خارجه ی روسیه از یک سو و جان کری وزیر امور خارجه ی آمریکا از سوی دیگر است. با فاصله ی بسیار اندکی پس از پایان نشست ها و بازگشت مذاکره کنندگان کری در رسانه ها ظاهر شد و با تکیه و تاکید بسیاری این جمله را گفت و با نگاهی خیره و نافذ به داخل دوربین آن را تکرار نمود که بر اساس این قراردادها ایران حق غنی سازی اورانیوم را ندارد. ولی من فکر می کنم این حرف اصلا درست نیست بلکه قرائت ایرانیان از این قراردادها به واقعیت نزدیک تر است چون ایران به عنوان یکی از امضاکنندگان ان پی تی به هیچ عنوان از حق غنی سازی محروم نیست و این قرارداد جدید نمی تواند حقی را که ایران یا هر عضو دیگر ان پی تی دراستفاده از دانش هسته ای دارند از بین ببرد. اگر غرب بخواهد بر سر این دریافتش پافشاری کند از همین الان شانس موفقیت نشست های بعدی بین طرفین را تضعیف می کند. نتانیاهو و لابی صهیونیسم در کشورهای مهم اروپا نظیر انگلیس انصافا از هیچ تلاشی برای تضعیف جبهه ی ایران در این نشست ها فروگذار نکردند ولی کاری نمی شود کرد. ایران چنین حقی را دارد.

تسنیم: به نظر شما همسایه های حساس منطقه در جناح بندی سیاست جهانی در قبال این وضعیت چه خواهند کرد؟

صحبت های نسنجیده و عجولانه‌ای که بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل بلافاصله پس از پایان نشست ها در همان رسانه ای بر زبان راند و در بالا از آن نام بردم این مشکل را پیچیده تر می کند. رسانه های تحت امر سرمایه داری خبر نشست ها را به طرز گسترده ای پوشش داد و پس از آن وی گفت: "این قرار داد یک اشتباه تاریخی بود و زندگی در این دنیا خطرناک تر شده است چون با این قراردادها خطرناک ترین رژیم دنیا قدمی بلند به سوی دست یابی به خطرناک ترین سلاح دنیا برداشته است ولی رژیم اسرائیل به این قراردادها وقعی نمی نهد و هر وقت لازم باشد در برابر هر تهدیدی می تواند از خودش دفاع کند و هیچ کمکی هم نمی خواهد".

این جملات عجیب و غریب از شخص نخست رژیمی صادر می شود که پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای را نپذیرفته است، در میان کشورهای آسیای مرکزی و خاورمیانه بیش ترین میزان سلاح های کشتار جمعی هسته ای، بیولوژیکی و شیمیایی را در اختیار دارد و هیچ گونه بازرسی از سوی هیچ نهادی را در این عالم هستی قبول نمی کند. از تمام این ها که بگذریم شکل گیری این کشور با پاگذاشتن بر حلق مردم شام و خاورمیانه و آفریقا آغاز شد. سابقه ی سیاسی این کشور را در نظر بگیرید: بمب گذاری هتل کینگ دیوید در سال 46، کشتار دیر یاسین در مصر در سال 48، جریان پینهاس لاوون¹ درسال 54، حمله به کشتی لیبرتی²  در سال 67، کشتار صبرا و شتیلا در سال 82، هفتاد سال مصادره ی خاک مردم فلسطین و شهرک سازی غیرمجاز در شرق اورشلیم و کرانه ی باختری رود اردن، اشغال غزه و حمله ی ماوی مرمره³  در سال 2010، ترور دانش مندان هسته ای به دست گروهک تروریستی مجاهدین خلق و حتی جریان بنیامین پولارد⁴  و جریان پرامیس⁵  که بر ضد قوی ترین حامی سیاسی مالی اش یعنی آمریکا انجام داده است. تحلیل گر بی طرف باید قبول کند این رژیم بر اساس خودبرتربینی نژادی و دینی دست به این اعمال می زند که مبتنی است بر آموزه های تلمود که خود سنتی متاخر، دست ساز و بی اساس و علی الظاهر پایانی هم ندارد.

نتانیاهو بهتر بود بگوید دنیا به خاطر این خطرناک است که خطرناک ترین رژیم دنیا که دولت خود او باشد به خطرناک ترین سلاح مجهز است و این نه مربوط به قراردادهای ژنو است و نه هیچ قراردادجهانی دیگری که برخلاف خواسته های وی منعقد می شود. تهدید به دفاع هم به زعم من معنایی جز زمینه سازی برای جنگ های پیش گیرانه از سوی دولت این کشور در حوزه ی خاورمیانه ندارد. طبیعی است که این رژیم با این قرارداد مخالفت بسیاری دارد و تمام رسانه های دولتی و غیردولتی آمریکا و اروپا را هم در اختیار دارد. بارها شاهدیم اعیان اسرائیل در رسانه ها و گفتگوهای رسمی تهدید به حمله می کنند از جمله دانکن هانتر نماینده ی کالیفرنیا در کنگره که به دولت پیش نهاد می کند در صورت لزوم می توان در برابر ایران  از بمب اتم به صورت تاکتیکی استفاده کرد. او به قدری بی اطلاع است که نمی داند چنین کاری محال است. در این وضعیت چه کسی را می توان خطرناک دانست؛ ایران یا اسرائیل؟

پی نوشت: 1- عملیات ناموفق اسراییل در سال 54 در مصر که با نام رمزی شوشانا شناخته می شد و قرار بود یهودیان مصر با دریافت مزد از سازمان جاسوسی اسراییل در کتاب خانه ها و سینماها بمب گذاری کنند تا کشتار حاصل به نام کمونیست های مصر و اخوان المسلمین تمام شود و انگلیس بتواند باقی ماندن نیروهایش را در اطراف سوئز توجیه کند.

2- در جریان جنگ شش روزه نیروی هوایی اسراییل به یک کشتی آمریکایی به نام لیبرتی حمله کرد و چندین نفر را کشت. هر دو سو اعلام کردند این حمله اشتباهی بوده است و با پرداخت مبالغی به خانواده های چند ده نفر کشته ی این حمله، قصه را مختوم اعلام کردند ولی بازماندگان این کشتی متفق القول می گفتند این حمله به هیچ عنوان اشتباهی نبوده و از روی عمد اتفاق افتاده است.

3- حمله ی نیروی دریایی اسراییل در سال 2010 به غیرنظامیان شش کشتی که برای شکست حصر غزه کمک های انسان دوستانه و مصالح ساختمانی به این منطقه می رساندند. نام کشتی ترک که در این جریان مورد حمله قرار گرفت ماوی مرمره بود.

4- وی در سال 87 از سوی آمریکا به فروختن اطلاعات طبقه بندی شده به اسراییل متهم و به حبس ابد محکوم شد. نتانیاهو در سال 2002 در حالی که راس کار نبود حتی در زندان به ملاقات وی رفت.

5- در دهه ی هفتاد نظام قضایی امریکا به این متهم شد که با کاغذبازی و دورزدن قانون امکانی را فراهم آورده است که دولت هایی از جمله اسراییل، کانادا و اردن بتوانند از نرم افزارهای مخصوص جاسوسی و یکی از آن ها موسوم به پرامیس برای دست یابی به اطلاعات شخصی افراد استفاده کنند.

انتهای پیام/