خبرگزاری تسنیم -حید شیخییگانه:
روز یکشنبه، 29 دی ماه، وقتی که در تالار هنر برای نمایش «رابینسون و کروزو» اولین خبرنگاری بودم که در جایگاه خبرنگاران نشستم. جمعیت کم کم وارد سالن شدند و بر روی صندلیها نشستند. شخصی که خواست در صندلی مقابل استاد رشیدی بنشیند؛ با دیدن او روی برگرداند و ضمن عرض ادب مرتب تکرار میکرد که استاد بعد از شما دیگر در این سرزمین تئاتری وجود ندارد. چندین بار این جمله را تکرار کرد و آقای رشیدی هم سکوت کرده بود تا اینکه لیلی رشیدی گفت: «چرا؟ جوانان هم کار میکنند... مگر کار آنها تئاتر نیست.» اما همچنان آن شخص بر گفته خودش اصرار داشت تا سالن در تاریکی فرو رفت و نمایش آغاز شد.
پس از این نمایش به سالن ایرانشهر رفتم به تصور اینکه آنچه که در تالار هنر دیدم لابد تئاتر نبوده است و در ایرانشهر تئاتر واقعی را که سالهاست از دیدگان ما دور است را خواهم دید. به ایرانشهر رسیدم و نمایش «آردلیون» از ارمنستان را دیدم که بدون شک به دلم ننشست. روز گذشته دوباره برای دیدن «عکسهای جیهان» از ایتالیا به ایرانشهر برگشتم و باز همان ماجرای «آردلیون» تکرار شد.
اکنون که سه روز از جشنواره تئاتر فجر میگذرد به این فکر میکنم که انگیزه دعوت از گروههای خارجی چیست؟ چرا ما باید همانند شخصی که در تالار هنر اصرار داشت که ما تئاتر نداریم، بایست در شرایط کنونی خودمان را دست کم بگیریم. واقعیت این است که با دیدن دو نمایش خارجی نمیتوان برای تمام بخش بینالملل جشنواره نسخه پیچید، اما اگر کارها به همین شکل باشد باید بپذیریم که امیدی به بخش بینالملل نیست. از آنجایی که برای این دو نمایش از سوی دبیرخانه تاتر، تبلیغاتی به راه انداخته شده بود که نگارنده مغبون این تبلیغات، وقت خود را با دو نمایش ضعیف تلف کرد که حتی در حد دانشجوهای تئاتر ایران خودمان هم نبود.
انتظار از بخش بینالملل چیست؟ اگر قبول کنیم که ما هم تئاتر داریم، باید این را هم قبول کنیم که کارهای نمایشی ما چندان هم بد نیستند. آنچه که ما از بخش بینالملل انتظار داریم دیدن کارهای متفاوت است، اما اول از هر چیز تئاتر بودن آن است. کارهایی که عنوان تئاتر را بتوان بر آن گذاشت. منظور این است که ما در کارهای خارجی شاهد آثار نمایشی باشیم، که امکان دیدن آن در کشور خودمان میسر نباشد. آثاری که رنگ و بوی بومی و خاص یک جغرافیای خاص باشد که در نهایت منجر به نوعی مراوده فرهنگی و هنری گردد. دو نمایشی که در روزهای گذشته دیدیم، آثاری بودند که اگر به دست هنرمندان جوان ایرانی سپرده میشد به مراتب بهتر و با ایدههایی زیباتر اجرا میشد.
قبلتر هم شاهد آثار در خور توجهی از هنرمندان تئاتر کشور خودمان بودهایم. شاید ملاک انتخاب این دو نمایش برای بخش بینالملل تئاتر فجر به مضامینی برگردد که مقبول مسئولین تئاتر باشد. که ما هم با این مضامین مشکلی نداریم اما همان طور که اشاره کردم باید کار نمایشی از لحاظ فنی هم در سطح مقبولی باشد. ارگ این چنین نباشد همان مضمون بیش از هر چیز دیگری آسیب میبیند. کار سطحی به این مضامین بلند هم ضربه میزند. نباید سر تماشاگران فهیم تئاتر کشور کلاه گذاشت. امیدواریم که آثار خارجی که در روزهای آینده در قالب جشنواره روی صحنه میرود بتواند انتظار تماشاگران را برآورده کند.
انتهای پیام/