خبرگزاری تسنیم، محمدامین وظایفی
از آخرین باری که به سیرک رفته بودم قریب 20 سال میگذشت. نوجوان بودم که با رفتن به سیرک خلیل عقاب با این پدیده شاد و خاطره انگیز آشنا شدم. ولی هیچ وقت فکرش را نمیکردم که دیدار دوباره با یک سیرک به این درازا بکشد. همچنین هرگز فکرش را نمیکردم که این دیدار مجدد این قدر تصادفی و بدون اطلاعات قبلی باشد. این اتفاق در روزهای پایانی جشنواره تاتر فجر رخ داد. روزی که برای دیدن نمایش «آشپزی نانتا» به تالار وحدت رفته بودم.
«آشپزی نانتا» نمایشی از کره، یا بهتر است بگویم سیرکی از کره جنوبی بود. در لحظات اولیه دویدنهای پیاپی بازیگران بر روی صحنه و حرکات نمایشی اینگونه به نظر میرسید که مقدمهای است برای آغاز نمایش و بزودی سرنخی از داستان نصیب تماشاگر میشود و یا اگر احیانا شاهد نمایشی قصه محور نیستیم. حداقل کدهایی دریافت میکنیم. غافل از اینکه ما از همان آغاز به وسط نمایش پرتاب شدهایم. (من در اینجا مدام از واژه نمایش استفاده میکنم چون معتقد هستم که برنامههای سیرک هم نوعی نمایش محسوب میشود.)
«آشپزی نانتا» مجموعهای از حرکات نیمه آکروباتیک، موسیقی کوبهای با استفاده از ابزار معمولی و شوخی با تماشاگران بود. این مشخصهها برای جذب تماشاگران عادی که با برگههای مهمان در تالار وحدت حضور یافته بودند بهترین هدیه بود و چه بسا تماشاگرانی که برای اولین بار در یک سالن نمایش حضور داشتند، چنین پنداشتهاند که تئاتر همین است و بعد از این هم که هوس کردند تاتری ببینند، میبایست شاهد همین حرکات خارق العاده و آکروباتیک باشند. موجبات پدید آمدن این توهم عدم ارائه آگاهی مناسب به مخاطب است که متوجه دست اندرکاران جشنواره میشود. بیچاره هنرمندان کرهای نیز احتمالا خودشان هم اطلاع نداشتهاند که در چه جشنوارهای و با چه رویکردی شرکت کردهاند. از آنجایی که در همان آغاز نمایش بر پرده بزرگ آماری از اجراهای این گروه کرهای در 43 کشور دنیا خواندیم. همچنان بیربط نیست که اجرای این گروه را یک برنامه سیرک قلمداد کنیم.
هنرمندان کرهای به خوبی دل تماشاگران را بدست آورده بودند. من نیز که تا آن زمان همچنان از دیدن یک نمایش قابل توجه ناکام مانده بودم. ترجیح دادم که حرص بیخود نخورم و به جای زیر ذره بین بردن «آشپزی نانتا» از لحظاتم لذت ببرم. پس من هم با مردم حاضر در سالن همصدا شدم و عطای نمایش واقعی را به لقایش بخشیدم. گویی قرار نیست ما در این جشنواره یک نمایش خارجی درست و حسابی ببینیم.
من قصد پایین آوردن ارزشهای «آشپزی نانتا» را ندارم. چون معتقد هستم که این نمایش یا شبه نمایش اگر در جایگاه خود قرار بگیرد بدون شک قدر میبیند و اگر در صدر ننشیند حداقل در ردیف دوم و سوم قرار میگیرد!!! اما سوال اکثر مخاطبان این نمایش، به ویژه آنهایی که بلیط را خریداری کرده بودند از هیات انتخاب آثار بینالملل بود که چرا شبه نمایش «آشپزی ناتا» را برای بخش بینالملل برگزیدهاند. آیا وجود یک شرکت تجاری صنعتی معروف کرهای به عنوان اسپانسر، نقشی در این ماجرا نداشته است؟! آیا مسائل اقتصادی در آثارهنری وتاثیری که بر جشنواره دارد، بایدنسبت به مسئله کیفیت در اولویت قرار گیرد.
انتهای پیام/