فرافکنی آمریکا درپی امتناع کرزی از امضای پیمان امنیتی

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری تسنیم، لوییزا مورگانتینی عضو پارلمان اروپا و رهبر جنبش صلح ایتالیا معتقد است تصمیمات دولت افغانستان با هدف ایجاد وحدت بین مردم و جلوگیری از تفرقه صورت می‌گیرد تا دست آخر بتوانند روزی دشمن مهاجم را از کشورشان بیرون بیندازند.

مشروح مصاحبه وی را در زیر می‌خوانید:

تسنیم: می‌دانید که ناتو با آزادسازی زندانیان افغان که رئیس دولت این کشور با آزاد کردنشان موافقت کرده است، مخالفت نموده است و بهانه می‌آورد که این افراد مردم افغانستان را می‌کشند و تهدیدی برای امنیت مردم این کشور هستند. آمریکایی‌ها می‌گویند این افراد سابقه مشکوک عضویت در گروه طالبان را دارند و لذا دولت نباید آن‌ها را آزاد کند، چون مدارکی در دست است که نشان می‌دهد بهتر است این افراد در زندان بمانند تا تحقیقات بیشتری در مورد آن‌ها به عمل بیاید، به‌نظر شما این افراد چرا آزاد شده‌اند؟

مورگانتینی: اولاً این دولت نیست که تصمیم به آزادکردن این افراد گرفته است بلکه شورایی به سرپرستی عبدالشکورخان است، که بنابر چارت سازمانی‌اش تحت دستور مستقیم دولت نیست بلکه آیین نامه‌ی داخلی برای عمل شان دارند وشرح وظایف شان مشخص است. امروز دولت در کشور افغانستان تنها نقطه ای است که غرب می‌تواند روی آن فشار بیاورد  به همین دلیل می‌بینیم از دولت بابت این مساله انتقاد می‌کند. اگر نهادهای صالح کشور افغانستان به هر دلیلی تصمیم بگیرند کسی یا کسانی را زندانی یا آزاد کنند، آمریکا نمی‌تواند بپرسد چرا این افراد در زندان هستند یا این که با تصمیم نهادهای صالح کشور افغانستان در این زمینه مخالفت کند. در چنین مواردی هر ارگانی بعد از اثبات اهلیت و ارتباطی که با مساله‌ی حقوقی دارد باید به صورت کتبی از نهادهای مسوول دلیل زندانی کردن یا آزاد کردن افراد را سوال کند. کشور آمریکا خود با داشتن تنها پنج درصد جمعیت دنیا یک پنجم کل زندانی‌ها‌ی دنیا را محبوس دارد.

آیا کسی تا به حال از دولت این کشور سوال کرده است چرا اوضاع به این منوال است و اگر کسی سوال کند آیا می‌تواند امید داشته باشد پاسخی بگیرد؟ من فکر نمی‌کنم این گونه باشد. در ضمن طرف سوال کننده باید ارتباط خود با مساله را ثابت کند. مساله این جاست که امنیت در این کشور برای آمریکا شاید مهم‌تر از خود مردم این کشور باشد چون دولت آمریکا می‌خواهد حتما در این منطقه پایگاهی داشته باشد و افغانستان تنها راه چاره ای است که برای وی باقی مانده است. ترکیه امروزه درگیر تنش‌ها‌ی تند داخلی است، عربستان به طور همزمان در پاکستان، یمن، بحرین، عراق و نیز سوریه درگیر است قطر نهایتا می‌تواند حیات خلوتی باشد که از نیروهای آمریکایی میزبانی کند. غربی‌ها چون نتوانسته اند کاری کنند کرزای توافقنامه‌ی امنیتی را امضا کند سعی می‌کنند به هر نحوی که شده است امنیت را در این کشور کنترل کنند.

تسنیم: آزادشدگان به نظر شما چه کسانی هستند و آمریکا چرا از آزادشدن شان می‌ترسد؟

مورگانتینی: از میان هشتاد و هشت نفری که قرار بود آزاد شوند سی و هفت نفر آزاد شده اند و آمریکا می‌گوید این‌ها چون خطرناک هستند باید به زندان‌ها برگردند. طبعا این‌ها افرادی هستند که از حمله‌ی آمریکا به سرزمین مادری شان ناخرسند بوده‌اند و کوشیده‌اند به هر ترتیبی که ممکن بوده به آن‌ها حمله کنند. ناتو می‌گوید از میان این افراد چهل درصد برای خود مردم افغانستان و سی درصد برای نیروهای ناتو مضر هستند. سوال این جاست که آمریکایی‌ها دارند در آن کشور چه می‌کنند که برخی افغان‌ها می‌کوشند امنیت آن‌ها را به چالش بکشند؟ این کشور در سال‌ها‌ی جنگ سرد به خاطر رقابت تسلیحاتی احمقانه‌ی بین دو ابرقدرت بارها مورد تجاوز و تخریب قرار گرفت. گروه‌ها‌ی مختلفی تحت نام مجاهدین افغان شکل گرفتند و مدیریت ناصحیح و عمل‌کرد نادرست شهری‌شان باعث شد وضعیتی ایجاد شود که سربازان آمریکایی با جان خود امروز بابت آن هزینه می‌دهند.

به این دلیل بی معناست که آن‌ها از امنیت مردم افغانستان حرف بزنند. آن‌ها می‌گویند آزاد کردن این افراد حرکتی ارتجاعی است چون برخلاف خواسته‌ها‌ی آن‌هاست نه به خاطر این که واقعا برای مردم بد است. بدترین اتفاق برای مردم کشور افغانستان همین دخالت آمریکاست. گروه‌ها‌ی معارض آمریکا در افغانستان زمانی که با شوروی می‌جنگیدند همان چیزی بودند که امروز هستند. خطرناک بودن یا نبودن آن‌ها کم یا زیاد نشده است، ولی امروز چون ضد ناتو می‌جنگند برای امنیت ملی خطرناک شده اند! خواننده‌ی هوشمند نباید گول این تبلیغات را بخورد. آمریکا اگر ناراحت است که چرا سربازانش دسته دسته می‌میرند بهتر است آنها را به کشور خودبازگرداند تا درخانه‌ها‌ی خودشان بنشینند.

تسنیم: حال چه بر سر این افراد می‌آید؟

مورگانتینی: هر آن چه نهادهای قضایی تصمیم بگیرند. این که از کشوری بپرسیم چرا زندانی‌ها را آزاد می‌کند همان قدر دخالت در مسایل داخلی آن کشور است که بخواهیم آن‌ها را دوباره زندانی کند. البته صحبتم را اصلاح می‌کنم. آمریکا نمی‌پرسد دستور می‌دهد. حتی اگر رویه‌ی قضایی معقولی وجود داشت که می‌شد از دولتی بخواهند کسی را که آزاد کرده است دوباره به زندان بفرستد یا برعکس، باز هم باید سوال کننده اهلیت و ربط خودش را ثابت می‌کرد، چه برسد به امروز که این حرکت آمریکا واقعا معنایی جز دخالت استعماری نمی‌دهد. اگر ناتو مدارکی دارد که نشان می‌دهد این افراد به هر دلیلی باید در زندان بمانند بهتر است تمام آن‌ها را تحویل نظام قضایی افغانستان بدهند وگرنه دولت این کشور می‌تواند به اتهام کارشکنی در اجرای عدالت علیه ناتو در مجامع جهانی اعلام جرم وطرح شکایت کند. حتی اگر کسی قرار باشد از این زندانی‌ها بازپرسی کند، تصمیم آن با کیست؟ قرار نیست ناتو کشور خودش را در افغانستان ایجاد کند که با زبان انگلیسی حرف بزنند و بر اساس انجیل حکم کنند به جای این که زبان فارسی حرف بزنند و بر اساس قانون اسلام حکم کنند.

تمام اتهاماتی که به این افراد وارد می‌کنند، نظیر ساخت بمب‌ها‌ی دستی و کشتار، کارهایی است که بر ضد سربازان ناتو صورت گرفته است و نه خود مردم افغفانستان. البته این عادت آمریکاست که مردم را گروگان می‌گیرد، انتقام‌ها را از آن‌ها می‌کشد و تمام هزینه‌ها‌ی استعمار را از آن‌ها به دست می‌آورد ولی ما می‌دانیم اگر چیزی برای آمریکا مهم باشد خطر این افراد برای مردم افغانستان نیست بلکه خطری است که متوجه ناتو می‌کنند. کار درستی که رییس دولت این کشور دارد می‌کند این است که می‌کوشد مردم از هم فاصله نگیرند و مرزهای جدید بین آن‌ها شکل نگیرد. فقط به این ترتیب است که کشور او می‌تواند در برابر آمریکا مقاومت کند و فقط به این ترتیب است که می‌توان امید داشت روزگاری مستقل شوند. آمریکا به نام تروریسم تمام تعهداتش را زیرپا می‌گذارد و کسانی را که در برابر تبلیغات او می‌ایستند به همین ترتیب قلع و قمع می‌کند اگر تروریسم به معنی ترساندن مردم و وادار کردن آن‌ها به فرار و نابودی است این کاری است که فقط آمریکا می‌کند و در همه جای دنیا مشغول انجام آن است.

تسنیم: به نظرشما دولت با این افراد چه خواهد کرد؟

مورگانتینی: این را فراموش نکنید که آمریکا سعی می‌کند این افراد را چهره‌هایی منفی نشان بدهد و ناتو به باززندانی شدن شان دستور می‌دهد تا نشان بدهد نسبت به مردم افغانستان از خود آن‌ها مهربان‌تر است. این زندان موسوم به بگرام را خود نیروهای آمریکایی در نزدیکی فرودگاه کابل ساختند و هر که را فکر کنند برای منافع شان متناسب نیست به راحتی در این زندان‌ها می‌اندازند. کنترل این زندان یک سال است که به دست دولت افتاده است و دولت نباید اجازه بدهد زندانی برای مردم ملت باشد چون به این طریق ناتو هر کس را که بخواهد در این زندان می‌اندازد و زندانیان به خاطر توهین، شکنجه و آزاری که در این زندان معمول است از مردم و سرزمین خود متنفر می‌شود.

به این ترتیب همان طور که رییس دولت این کشور گفته است این زندان تبدیل به کارخانه‌ی طالب سازی می‌شود؛ دولت به همین دلیل اساسا در تدارک است که این زندان را ببندد. و این خیلی چیز غریبی است. کشوری که ادعا می‌کند در سرزمینی که مردم خود نتوانسته اند دموکراسی ایجاد کنند آن را ایجاد می‌کند، به محض این که به خاک کشور میزبان می‌رسد اولین چیزی که شکل می‌دهد زندان است، نه رفاه، نه امنیت و نه دموکراسی. دولت کار درستی کرد که حتی با پیش‌نهاد بخشی از مردم توافق نامه‌ی امنیتی آمریکا را نپذیرفت. حال که مجبورند معمای باخته را حل کنند باید بدانند حتی اگر کسی باید زندانی شود باید از این میان گزینش شود و هر کس ناتو وی را ناصالح تشخیص داد مجبور به تحمل حبس نباشد.

انتهای پیام/