به گزارش خبرگزاری تسنیم، روزنامه خراسان مطلبی را با عنوان«گزینه آمریکا برای «شام» روی میز کیست؟»در ستون یادداشت روز خود به قلم سید محمد اسلامیبه چاپ رساند:
وینستون چرچیل می گوید: «شما همیشه می توانید مطمئن باشید که آمریکایی ها گزینه درست را انتخاب می کنند، البته پس از این که تمام راه های ممکن دیگر را امتحان کرده باشند» آمریکایی ها پس از گذشت 3 سال بحران خونین سوریه دست به دامان ایران شده اند. جان کری این روزها از یک ساز و کار موازی سخن گفته است که تنها ویژگی آن مذاکره آمریکا با ایران درباره سوریه است. اما به راستی آمریکایی ها این روزها در سوریه از چه الگویی پیروی می کنند؟ آیا وزارت خارجه و وزارت دفاع آمریکا گام های روشن و تعیین کننده ای برای خود در قبال بحران سوریه تعریف کرده اند؟ پاسخ به این پرسش در رفتار و سیاست خارجی آمریکا در ماه های گذشته نهفته است. در حالت کلی باید رویکرد آمریکا در قبال سوریه را در 2 بعد سیاسی و نظامی به طور موازی اما وابسته به یکدیگر بررسی کنیم. اوباما این روزها در بازه تنفس در بحران سوریه به سر می برد. تنفسی که در سایه طرح امحای ذخایر شیمیایی سوریه ایجاد شد. در سال گذشته بلوک عربی و غربی ضد دولت سوریه سطح مطالبات از دولت اوباما را به سر حد لزوم مداخله نظامی رساندند. در آن بازه او در برابر تبلیغات غیرواقعی و جهت دار درباره حملات شیمیایی در کشور سوریه قرار داشت و لابی عربی در کنگره و سنا به شدت دولت را تحت فشار قرار داده بودند. با این حال در آخرین دقایق، طرح ایران از طریق روسیه توانست به کمک باراک اوباما بیاید. اوباما از یک سو طرح حمله به سوریه را به کنگره ارجاع داد و از سوی دیگر روسیه پیشنهاد ایران برای خلع سلاح شیمیایی سوریه را در شورای امنیت مطرح کرد. طرح امحای ذخایر شیمیایی سوریه اگرچه آن زمان در یک تاثیر کوتاه مدت اوباما را از پرتگاه یک جنگ جدید نجات داد، اما اندکی بعد به بازه تنفسی نیز تبدیل شد تا سازو کار تصمیم سازی در واشنگتن بتواند طرح های جدیدی را پیش روی رئیس جمهور این کشور قرار بدهد.
خداحافظی هاگل با گزینه نظامی
با این حال دولت آمریکا در پرونده سوریه همچنان با پرسش های متعددی روبرو است. یکی از این پرسش ها مداخله یا عدم مداخله نظامی ارتش آمریکا است. چاک هاگل، وزیر دفاع آمریکا هفته گذشته در اجلاس امنیتی مونیخ غیرمستقیم به این پرسش پاسخ داد و بُعد نظامی استراتژی دولت آمریکا را روشن کرد. به گفته ژنرال هاگل در دکترین دولت کنونی آمریکا رویکرد های سیاسی بر رویکردهای نظامی غلبه دارد. بنابراین بحران سوریه نیز یکی از مواردی است که طبعا از این قانون کلی پیروی می کند. همچنان که بررسی سیاست عینی آمریکا نیز چنین رویکردی را تایید می کند. دراین رویکرد، دولت آمریکا اگرچه راه های مداخله نظامی را به طور مستقیم و همچنین به طور غیرمستقیم از طریق گروه هایی مانند جبهه اسلامی باز گذاشته است، اما تلاش می کند گره کور سوریه را با دیپلماسی باز کند. حال و هوای اندیشکده های جنگ طلب آمریکایی و فعال در بحران سوریه نیز نشان می دهد که آن ها اصرار دارند واشنگتن ظرفیت گروه های سکولار و معتدل را از بین نبرد. البته تمام مصادیق آن ها برای این گروه های به اصطلاح معتدل، گروه جبهه اسلامی است. گروهی که از 2 زیر مجموعه جیش المجاهدین و جبهه انقلابیون تشکیل شده است. خط رابط آمریکایی ها با این گروه های مسلح لابی هایی مانند شورای سوری های مقیم آمریکا است که با سناتورهایی مانند جان مک کین و لیندسی گراهام مرتبط هستند.
واشنگتن دست به دامان تهران
در این شرایط جان کری پیشنهاد داده است که یک ساز و کار موازی منطقه ای درباره بحران سوریه ایجاد شود. به پیشنهاد کری کشورهای روسیه، آمریکا، ایران، ترکیه و عربستان در این ساز و کار موازی مشارکت خواهند کرد. تنها تفاوت این سازوکار موازی جدید حضور ایران در کنار کشورهایی است که همگی با هم در نشست ژنو یک و نشست ژنو 2 حضور داشتند، اما نتوانستند چاره ای برای بحران بیابند. به بیان دیگر این ساز و کار سیاسی موازی یعنی آمریکا تا تجربه کردن تمام راه ها دست به دامان ایران شده است. بخشی از دلایل ارائه این طرح، واقعیت لزوم احیای تلاش سیاسی اما غیرتبلیغاتی برای حل بحران سوریه است. سیر امحای سلاحهای شیمیایی سوریه اگرچه فرصت تنفسی به اوباما داد اما بن بست در رویکرد نظامی در قبال بحران سوریه را نمی توان بیش از این ادامه داد. باید توجه کنیم که این روزها اوباما تحت فشار جدید و متفاوتی قرار دارد. این پیشنهاد به فاصله اندکی پس از شکست مذاکرات موسوم به ژنو 2 در سوئیس و در نشست امنیتی مونیخ مطرح شده است. نشست ژنو 2 اگرچه هیچ دستاورد معناداری برای حل بحران نداشت، اما صحنه ابراز گلایه کشورهای اروپایی از بی مسئولیتی آمریکایی ها بود. خانم اما بونینو، وزیر خارجه ایتالیا در سخنرانی خود در نشست ژنو 2 صراحتا از تحت فشار بودن این کشور در مورد پناهنده های سوری سخن گفت.
قابل درک است که کشور بحران زده ایتالیا که برای پاسخ به مطالبات مردم کشور خود با هزاران مشکل روبروست، نتواند بار کمک های بشر دوستانه و سامان دادن به صدها و هزارها آواره سوری را به دوش بکشد. در این شرایط اگر ایتالیا تهدید کرده باشد که راه آواره های سوری را برای سفر به دیگر کشورهای اروپایی باز می گذارد و آن ها را در این بیماری واگیردار شریک می کند، راه حل چیست؟ بدون تردید بخشی از مخاطب های تاکید وزارت خارجه آمریکا مبنی بر این که قصدی برای ارسال سلاح به سوریه وجود ندارد، اروپایی ها هستند. آمریکا این روزها به شدت تحت فشار کشورهای اروپایی درباره تبعات بحران طولانی شده سوریه است. همان طور که چرچیل پیش بینی کرده بود آمریکایی ها هم می توانند گزینه درست را انتخاب کنند، البته پس از این که تمام راه های ممکن دیگر را امتحان کرده باشند. به زبان خود آمریکایی ها، آن ها در سوریه همه گزینه های روی میزشان را امتحان کرده اند. اما گزینه آمریکا برای «شام» روی میز دیگری است. سوالی که امروز بسیاری از تحلیلگران از خود می پرسند این است که آیا ایران آماده است همانند افغانستان و عراق تجربه خود را بار دیگر در اختیار آمریکایی ها قرار دهد؟!
منبع:روزنامه خراسان
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.