به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، روی بورژوا، فعال و محقق سیاسی آمریکایی در مصاحبه اختصاصی خود با تسنیم گفت: نشستهایی مانند ژنو 2 در صورتی فایدهای درپی داشت که دوست و دشمن هر دو حاضر باشند و کسانی در آن شرکت کنند که میدانند در سوریه چه خبر است و مشکل کجاست.
مشروح این مصاحبه را در ادامه میخوانیم:
تسنیم: همانطور که میدانید دور نخست گفتگوهای سوریه به پایان رسید در حالی که ایران در این نشست حضور نداشت و چندان نتیجهای که بتوان از آن سخنی گفت به دست نیامد. اخضر براهیمی کوشید ارتباط درستی میان سازمان ملل و اتحادیهی عرب ایجاد نماید ولی هر چه بیشتر تلاش کرد نتیجهای به دست نیاورد و تنها دستآورد نشست یک دقیقه سکوت به احترام تمام کشتگان این نبردها بود. محتوای این نشست نشان داد دیدگاه طرفین به قدری از هم دور است که نزدیک کردن آن به سادگی ممکن نیست و درگیریها در سوریه به قدری عمق دارد که پایان بخشیدن به آنها به این زودی رخ نخواهد داد. به نظر شما دلیل شکست نشست در دور نخست چه بودهاست؟
بورژو: مسایل بسیاری در این شکست نقش داشت که اگر دخالت غرب و لابی اسرائیل کمی آرام گرفته بود بسیاری از آنها قابل اجتناب بود. ولی به همان دلیلی که به طریق اولا این درگیریها شروع شد رفع این مسایل هم کار دشواری است. کمی پیشتر شاهد بودیم فرانسه در ماه نوامبر در دیدار با سران کشورهای عرب حاشیه نشین خلیج فارس به آنها چه گفت، شاهد بودیم اسرائیل مسالهی مذاکرات را یک تهدید جهانی نشان میدهد، شاهد بودیم جمهوری خواهان آمریکا با دولت خودشان به خاطر موضع معتدلتری که در گفتگوهای هستهای اتخاذ کرده بود چه رفتاری کردند. طبعا این پیش زمینهها کار را بسیار سخت میکند. هر ژورنالیستی در جهان این مساله را به میل اسرائیل به این مربوط میداند که میخواهد جهان را به بدبینی و بی اعتمادی خودش مایل بکند.
یکی از مهمترین کنشگران منطقه، یکی از مهمترین دوستان سوریه و یکی از مهمترین قطبهای سیاسی استراتژیک جهان به خاطر موضع کودکانهی اسرائیل از این نشستها حذف شد و این خیلی بد است. به خاطر عدم حضور ایران در این نشستها جان بسیاری از مردم سوری و غیرسوری به خاطر تداوم درگیریها از دست خواهد رفت. آیا مقامات اسرائیل بابت این اتفاق که نتیجهی مستقیم عمل کردشان است پاسخ گو خواهند بود؟ مشکل دیگر این است که ائتلاف ملی نمایندهی تمام معارضین سوری نیست و به همین دلیل اگر میخواست هم نمیتوانست بیان گر آرای تمام آنها باشد. کسانی که حتی نمیدانند سوریه کجای جهان قرار دارد میدانند این کشور امروزه علاوه بر مردم و دولت، میزبان جنگ افروزان و رادیکالهای خارجی هم هست. ائتلاف ملی سوریه با این همه واگرایی سیاسی و ساختاری که نسبت به سایر گروههای مخالف اسد دارد چطور میتواند نمایندهی آنها باشد و به این عنوان در نشستهای صلح شرکت کند؟
مشکل اصلی هم همان گروههای غیرسوری جنگ جوی مسلح حرفهای هستند که از خون مردم تغذیه میکنند و نانشان را از این راه به دست میآورند. واقعا به نظر شما نشست چگونه میتوانست نتیجه داشته باشد وقتی دشمن حاضر است و دوست حاضر نیست؟ فقط کسانی در نشست شرکت کردند که خودشان با صرف هزینه ناامنی ایجاد کردهاند و امروز برای ماهی گرفتن از این آب گل آلود دور هم جمع شدهاند. روسیه با این که میدانیم از اسد حمایت میکند قدمهای عاقلانهتر نسبت به آمریکا برداشت و به برگزارکنندگان پیشنهاد داد نمایندگان بیشتری از معارضین داخلی در این نشست راه بدهند. درخواستشان هنوز قبول نشدهاست گرچه شاید در آینده پذیرفته بشود.
مشکل دیگر این است که از ابتدا گفتند نتایج ژنو1 باید اساس ژنو2 قرار بگیرد ولی اختلاف نظر بسیاری بر سر تفسیر محتوای آن بین طرفین حکم فرماست. این همه سال تجربهی قانون گذاری و هرمنوتیک به غرب یاد ندادهاست جایی را برای واگرایی در فهم بگذارد و به این فکر کند که هر کسی ممکن است از قراردادها فهمی متفاوت داشته باشد. شرط حضور در این نشست قبول کردن محتوای ژنو1 بود و عدهای میگویند دلیل بان کی مون برای منع حق ایران برای حضوردر این نشست قبول نکردن همان قرارداد بودهاست. حال میبینید کسانی که میگویند نتایج آن نشست را قبول کردهاند هیچ توافقی بر سر فهم شان از آن ندارند. این نشان میدهد در حالی ایران را از حق شرکت در این نشست محروم کردند که نمیتوانند هزینههای این کار خود یعنی بی فایده شدن کل مذاکرات صلح را بپذیرند و بپردازند. حال من از شما میپرسم مسوول این سوء مدیریت بین المللی در دعوت از افراد و نتیجتا تداوم درگیریها در سوریه کیست؟در حالی که مردم دارند کشته میشوند اسرائیل از این نشستها استفاده میکند تا قدرتی را که با زور به دست آوردهاست به رخ رقبایش بکشد. ژورنالیستها و سازمان ملل باید این مساله را به اسرائیل یادآوری کنند.
تسنیم: به نظر شما راه حل چیست؟
مسالهی نخست دریافت مخالفین از «گذار سیاسی» در توافق ژنو1 است که اصلا مهم نیست چه دریافتی ندارند، مهم این است که فکر میکنند باید دریافت قطعی داشته باشند در حالی که مسالهای به این اهمیت را فقط خود مردم کشور باید تعیین کنند. سوی مقابل میگویند این گذار باید فقط دارای ابعاد سیاسی و با حفظ رییس جمهور و ساختار حکومت صورت بگیرد. سوی منفی نشست طبعا حق دارد رفتن اسد را به عنوان یک راه حل پیش نهاد کند ولی سوی مثبت آن هم حق دارد فقط بابت فهمی که خودش موقع امضا کردن آن توافق داشتهاست مسوولیت عملی بپذیرد. چه فرقی میکند کسی بگوید توافق را قبول ندارد یا این که آن را قبول دارد ولی به ترتیبی میفهمد که معنای مخالف را از آن برداشت میکند.
چون وقتی میگویید توافق را قبول ندارید یعنی ممکن است با مذاکره حتی آن را با شرایطی قبول کنید ولی وقتی میگویید آن را متفاوت میفهمید یعنی تمام تلاشهای زنو1 که غرب به آن افتخار و در باب آن غلو میکند به واقع بی فایده بوده و است. با این همه اغراق و هوچی گری از سوی منجی جهان تروریستها هنوز دارند کشور را خراب میکنند. ژنو1 وقتی برگزار شد که پویایی سیاست داخلی و خارجی سوریه با امروز فرق داشت آیا منطقا میتوان قبول کرد با این همه اتفاقات جدید که در سوریه و منطقه افتادهاست این بار هم فقط نتایج همان نشست را دوباره تکرار کنند؟ برای غرب بله چون آنها فقط نگران تجارتشان هسند ولی پرزیدنت اسد که به مردم و کشورش فکر میکند دغدغههایی متفاوت از کارتلهای تریلیاردی غرب در منطقه دارد.
راه حل درست این است که اول نشستی برگزار کنند که موافق و مخالف در آن حضور داشته باشند و کس دیگری نباشد. دوم توافقی بر سر مسایل صورت بدهند که در مقام عمل به آشوب برنخورند. سوم این که اجازه بدهند اصلا در مواردی این قدر مهم مردم تصمیم بگیرند. من میدانم غرب این راه حلها را نمیپذیرد چون اگر اینها را میخواست چرا اصلا از اول مردم را با این تسلیحات سنگین کشت؟ اگر میخواستند مردم تصمیم بگیرند مردم را نابود نمیکردند. چطور مردم را میکشید و بعد از بدنهای مرده میخواهید سرنوشت خودشان را انتخاب کنند و بعد به ایجاد دموکراسی در این کشور افتخار میکنید؟ راه حل شاید همهپرسی یا یک نشست سیاسی داخلی، تکرار میکنم داخلی باشد. اسد به این دلیل به نشست ژنو2 رفت که به او گفتند باور کن خودت نمیتوانی مشکل سیاسیات را حل کنی و بعد کسانی با او طرف صحبت شدهاند که نه مشکلات کشور سوریه را میدانند و نه فهمی از آن دارند. با تداوم این درگیریها آنها میتوانند سلاح بفروشند، میراث و منابع سوریه را غارت کنند، کشورهای منطقه را مشغول و ضعیف نگه دارند، فلسطین را سرکوب و عراق را کنترل کنند و غیره. آنها چشم شان را بر سوی دیگر این مشکلات که عربستان میبندند در حالی که اگر بخواهند مشکل حل شود باید وی را وادار کنند دست از حمایت تروریستها بردارد. آیا این کار درست است؟
انتهای پیام/