به گزارش خبرگزاری تسنیم، برای درک و فهم سیاست لازم است تا اقدامات جنایتکاران، دیکتاتورها و حتی قصابان سیاسی را مطالعه کرد. در این میان باید به این نکته دردآور اشاره کرد که قدرت ، مرز میان اخلاق و عدالت از یک سو و ددمنشی و ظلم از سوی دیگر را در نوردیده و خط کشی میان این دو حوزه به بسترهای خاص خود منوط گردیده است. شارون برای برخی سیاستمداران غربی بخشی از جلوههای زیباشناختی سیاست عملی است مردی که ایدوئولوژی و عملگرایی را ترکیب و در خاورمیانه اجرا میکرد.
در مقابل برای فلسیطنیان و مسلمانان ؛ شارون یک قصاب بالفطره و از نظر روانشناسی متاثر از روح سادیستی فلسطینی آزاری بود. برای مردمان خاورمیانه چه عرب و چه فارس او مظهر میراث نحس سیاسی است که گسترش شهرک نشینی ، درآمیختگی مذهب یهود یا صهیونیسم سیاسی از نمادهای آن است.
در حالی که بسیاری از اسرائیلیها معتقدند که آریل شارون "امنیت و صلح واقعی" را برای آن کشور به ارمغان آورد، فلسطینیها از او به دلیل کشتار در اردوگاههای صبرا و شتیلا به عنوان "قصاب صبرا و شتیلا" نام میبرند.قصابی که در اواخر عمرش از سوی برخی کشورهای غربی مرد عملگرای اسرائیل و شخصی که حامل جنگ سرد اعراب و اسرائیل بود نام گرفت. شارون سعی داشت تا انگارههای امنیت مطلق اسرائیل را با دوزبان جنگ و صلح در آمیزد. البته صلح او صلحی از منظر خود اسرائیلیها بود نه فلسطین.
شارون از فرماندهان جنگهای اسرائیل و یکی از برجستهترین سیاستمداران این رژیم بود که عرصه سیاسی اسرائیل را بارها دستخوش فراز و فرودهای جدی کرد.شارون یکی از اعضای هاگانای صهیونیستی و از دسته راستی های این جریان بود.
از او به عنوان معمار شهرک سازی و یهودی سازی در غزه و کرانه باختری یاد میکردند. از غزه تا رام الله و از قدس تا بیروت هیچ کس شادی خود را کتمان نکرد. عربهای منطقه او را بنیانگذار دوم اشغالگری و اسرائیلگرایی دوم مینامیدند، میراثی که نتانیاهو از هواداران سرسخت آن است.
شارون، از اواخر دهه هفتاد میلادی به عنوان وزیر در وزارتخانههای مختلف این رژیم نقش داشت اما در کهنسالی و در سال 2001به نخست وزیری رسید و در انتخابات سال 2005نیز دوباره در این مقام ابقا شد.شارون در جنگهای رژیم اسرائیل در دو جنگ شش روزه سال 1967و یوم کیپور در سال 1973نقش مهمی داشت اما نقش او در جنگ سال 1982اسرائیل در لبنان فاجعه بار بود.
کشتار غیر نظامیان در دو اردوگاه صبرا و شتیلا از او نمادی ساخت که میتوان حتی پس از مرگ وی آن را دید. میراث شارون میراثی سیاسی در جامعه اسرائیل بهگونهای بازتولید شده که نتیانیاهو بارها از آن سخن به میان آورده است.
مهمترین تصمیمات سیاسی شارون در دوران نخست وزیریاش در خصوص مبارزه با انتفاضه دوم فلسطینیها، برپایی دیوار جدا کننده اسرائیل از فلسطینیها و عقب نشینی اسرائیل از نوار غزه پس از 38سال بود.امنیت اسرائیلی تنها دالی است که میراث شارون در یک راستا قرار گرفته است. این امنیت تا حدزیادی معرف امنیت عمودی است. امنیتی که در راستای حذف دیگری و به گونهای هابزی رقم خورده است.
شارون به هنگام مرگ، چند روز تا هشتاد و شش سالگی فاصله داشت اما هشت سال آخر عمرش را در اغمای مطلق بود و زندگی نباتی داشت.او چهارم ژانویه 2006و در دومین دوره نخست وزیریاش بر اثر خونریزی شدید داخلی ناشی از سکته مغزی به کُمای کامل رفت .او پیش از رسیدن به نخست وزیری در دولت های مختلف وزارتخانه های مهمی مانند وزارت خارجه و وزارت دفاع را در اختیار داشت.
کمای جسمی وی به معنای کمای سیاسی و حذف میراث او نبود چند سال بعد نتیانیاهو توانست تا به این میراث سیاسی نحس بیافزاید و آن را پرورش دهد. باید اضافه کرد که شارون در نزد جامعه صهیونیستی همچنان نمادی از سیاست معاصر آنان است. نمادی که به خلق معانی منافع اسرائیل و امنیت آن منجر شده است.
همانطور که سازمان دیدبان حقوق بشر متذکر میشود" متاسفانه شارون بدون بررسی جنایاتش در صبرا و شتیلا( بیروت 1982) و دیگر جنابات بشری اش، روانه قبر میشود". براستی عدم محاکمه وی چگونه استانداردها و معیارهای حقوق بشری را از اقدامات بعدی حاملان این میراث سیاسی در اسرائیل مصون نگه خواهد داشت؟ آیا میراث سیاسی شارون در آینده بدون محاکمه وی بستری برای گسترش آن نیست؟ چگونه جامعه اسرائیل ازمیراثی حمایت میکند که نماد آن حذف دیگری یعنی فلسطینیان است؟
پاسخ به این سوالات به درک واهمیت حافظههای تاریخی در خارومیانه بر میگردد. فانتزیهای ژئوپلتیکی در این منطقه از سوی هویتهای آن بستر چنین میراثهایی است. جنگ با این حافظههای تاریخی و فانتریهای متنوع در این منطقه دور از انتظار نیست. متاسفانه میراث سیاسی شارون ، به زبان و گفتمانی جدیدی در جامعه صهیونیستی تبدیل شده که فرایند آن تکوین هویت نسل دوم و سوم اشغالگران اسرائیلی است.
پس در نهایت مطالعه، شناخت و فهم چنین روندهای در جامعه اسرائیلی از منظر ما مردمان خاورمیانه و مسلمان ضروری است. درسهای تاریخی برای راهبردهای آینده تعیین کننده و حیاتیاند. لذا خوانش قصابان سیاسی و فهم میراثهای سیاسی آنان و ریشههای تولید و بازتولید این گفتمانها ضروری است.
منبع:مرکز اسناد انقلاب اسلامی
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.