مریم کاظمزاده، همسر شهید اصغر وصالی، در گفتوگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، با اشاره به فیلم «چ» ساخته ابراهیم حاتمیکیا، گفت: حاتمیکیا برای تولید این فیلم زحمت بسیاری کشید و این جای تقدیر دارد. بالاخره فیلمی توانست پس از 32 سال، مظلومیت شهدایی مانند شهید اصغر وصالی را بهخوبی به نمایش بگذارد. برخی از نسل سومیها گمان میکنند که در این فیلم در مورد برخی از شخصیتها اغراق شده و آنطور که بودهاند، به نمایش درنیامدهاند، اما من بهعنوان کسی که از نزدیک با این شهدا بوده و در جریان کردستان هم حضور داشته باید بگویم که شخصیتپردازی فیلمنامه بسیار نزدیک به آن چیزی بود که امثال من از این افراد دیده بودند.
وی ادامه داد: ساخته حاتمیکیا باارزش است، اما برخی از منتقدان غیرمنصف ایراداتی به آن وارد کردهاند که ارزش فیلم را زیر سؤال میبرد. در این فیلم بارها تفاوت دیدگاه میان اصغر وصالی و شهید چمران دیده شد که آنها این اختلافات را با گفتوگو حل و فصل کردند. منتقدان ما هم خوب است که از رویه شهدا بیاموزند و در فضای صمیمی و بهدور از اغراض و حسادتها به نقد این نوع آثار بپردازند.
کاظمزاده یادآور شد: نداشتن سعه صدر در برخی از افراد سبب میشود که غیرمنصفانه به بررسی آثار بپردازند. حالا اگر فیلم در مورد موضوعی دیگر بود اینهمه به آن انتقاد وارد نمیکردند. «چ» نقشی از التهاب کردستان در 48 ساعت و یادی از گذشتگان بود. حاتمیکیا برداشت خود از کردستان و شهدای آن را به تصویر کشید، حالا اگر کسی به آن انتقاد دارد، بسمالله، خودش وارد میدان شود. این وادی جای کار بسیار دارد.
همسر شهید وصالی که خود بهعنوان خبرنگار در کردستان حضور داشته است، ادامه داد: یکی از نقاط قوت این فیلم، نحوه بازی فریبرز عربنیا و بابک حمیدیان بود. وقتی برای اولینبار فیلم را دیدم، با نظرات مختلفی مواجه شدم. بسیاری از نسل سومیها انتظار دیگری از شهید چمران داشتند، اما باید بگویم که چمران حاتمیکیا، نزدیکترین شخصیت به چمران کردستان بود. شهید چمران یک وجه نداشت که با آن شناخته شود. او در عین اینکه آرام و متین بود، در مواقع لزوم عصبانیت خود را هم داشت. علاوه بر این، در این فیلم حتی ریزترین عادتها مثل دست به کمر زدن و... نیز بهخوبی نشان داده شده است. این شخصیت را عینیتر میکند.
وی یادآور شد: شهید وصالی زندگی پرفراز و نشیبی داشت. او از 13سالگی مبارزه را آغاز کرده بود و در زمان طاغوت هم هشت سال در زندان بود. با پیروزی انقلاب آزاد میشود و بعد با گروه دستمال سرخها بهدرخواست خود مردم کردستان به آنجا میرود و در نهایت به شهادت میرسد. آنچه باعث شده بود تا این گروه تا آخرین لحظات زندگیشان پایبند به دستورات او باشند، لطایف روحی این شهید بود. امیدوارم دیگر هنرمندان هم به فکر بیفتند و این لطایف را در آثار خود بیشتر به نمایش بگذارند.
انتهای پیام/*