به گزارش گروه "رسانههای دیگر" خبرگزاری تسنیم، سه هفته پس از آنکه پنج سرباز مرزبان جمهوری اسلامی به دست یک گروهک تروریستی به اسارت گرفته شدند، روز گذشته اخبار ضد و نقیضی حکایت از آزادی این سربازان ایرانی داشت.اما در سه هفته گذشته هر چند که درابتدا واکنش مناسبی از سوی نهادهای رسمی ابراز نشد، اما درخواست های فراوان مردم ایران از هر گروه و سن و جنس و نژادی برای آزادی آنان، یک کمپین جهانی را رقم زد.
آنچه در این ماجرا خود را به خوبی نشان داد این بود که پیدا کردن موضوعی فراجناحی، که نه این جناح بتواند از آن استفاده تبلیغاتی کند و نه جناح دیگر بخواهد آن را به مثابه چماقی بر سر رقیب بکوبد، چندان دشوار نیست.
در روزهای گذشته حتی تحولات اوکراین نیز در داخل کشور دودستگی ایجاد کرد. از یک طرف اصول گرایان همچنان غربِ هم پیمان با اصلاح طلبان (!) را عامل انقلاب مخملی این کشور معرفی می کرد، به گونه ای که بسیاری از روحانیون وابسته به این جناح نیز در کنار حمله به «فتنه گران» و انتقاد از اصلاح طلبان، بر خود فرض می دیدند «تیموشنکو» را نیز در ردیف موسوی، کروبی و خاتمی، عامل غرب بدانند. از سوی دیگر بسیاری از رسانه ها و شخصیت های اصلاح طلب نیز به مانند چند سال گذشته که پوتین را عامل بسیاری از مسائل کشور می دانستند، همچنان این وارث تزار و استالین را عامل خونریزی های چند ماه گذشته شهر«کی یف» می دانند. این موضوع نشان می دهد که فضای سیاسی ایران به شدت مستعد دوقطبی سازی تحولات دورترین نقطه جهان، با موازین داخلی است.
به همین خاطر در چند هفته گذشته که این سربازان در دست گروهی افراطی اسیر بودند، اگرچه حرف از« افراط» بسیار می رفت اما، طیف های داخلی از جبهه مشارکت گرفته تاجبهه پایداری، بیشتر از گروه های سلفی دست ساز در منطقه، در معرض اتهام افراطی گری بودند.
اما به نظر می رسد یک موضوع با محوریت «سربازان ایرانی» توانست در این فضای دوقطبی خود را به عنوان موضوعی فراجناحی به فضای سیاسی ایران - و البته جهان - تحمیل کند و این ممکن نبود مگر به خاطر برداشت واحدی که همه گروه های داخل و خارج ایران نسبت به این موضوع داشتند. موضوعی که با همان عنوان خود، فراجناحی را فریاد می زد.« سربازان + ایران» هیچ کدام بار معنایی حزبی و جناحی با خود نداشت. آنان فرزندانی از این سرزمین بودند که به خاطر نگهبانی از مرزهای ایران اسیر دشمن شدند. دشمنی که اگرچه پای در همین سرزمین دارد اما با کج اندیشی، خود را در اختیار بیگانگان قرار داده است.
در روزهای گذشته با درخواست های رسانه ای و همگانی گروه های مختلف مردم ایران و درخواست کمک از کشورهای همسایه و مجامع جهانی توانست خود را به موضوعی، نه تنهادولتی و حکومتی که خواستی مردمی و ملی تبدیل کند.
اتفاقات روزهای گذشته پیرامون سربازان در بند ایرانی نشان داد که برخی گروه ها و جناح ها که سربازان دیگر وطن، مانند جانبازان، شهدا و رزمندگان هشت سال دفاع از کشور را به نام خود سند زده و آنان را مختص به جناح خود می دانند، در حقیقت فضای عمومی کشور را از مفاهیمی فراجناحی و قابل احترام برای عموم جامعه محروم می کنند و از آن سو این مفاهیم زیبا و ملی را نیز از دسترس توجه و احترام مردم دور می کنند.
***
اتفاقات هفته های گذشته درباره این سربازان نشان می دهد که اگر شرایطی فراهم شود تا همه جناح ها و گروه های سیاسی کشور با دیدی فراجناحی به مفاهیم و موضوعات ملی نگاه کنند، چقدر می تواند نیروی ملی پشت آن ها ذخیره کند و آنان را در چشم جهانیان قدرتمندتر نشان دهد؛ مثلاً اگر فضای سیاسی کشور به گونه ای بود که جناح قدرتمند اصول گرا در کنار جناح اصلاح و اعتدال به مثابه یک نیروی داخلی پشت مذاکرات هسته ای ایستاده بود، بدون تردید مذاکره کنندگان ایرانی با پشت گرمی بیشتری به مصاف حریفانی می رفتند که به مدد رسانه های فراگیر خود توانسته اند جهانی را با خود همراه کنند.
اگر در فضای کنونی هم محمدرضا خاتمی پشت تیم مذاکره کننده ایستاده باشد و هم حمید رسایی، بدون تردید این موضوع حیاتی با اقتدار بیشتری همراه می شود. در مصاف با جهان خارج ( اگر قصد مقابله و امتیاز گیری باشد) هم مرزبانان مامور در استان سیستان و بلوچستان«سربازان ایران»هستند و هم مذاکره کنندگان هسته ای ایران در پایتخت های اروپایی.
***
موضوع سربازان ایرانی – فارغ ازنتیجه به دست آمده - یک تمرین خوب و مفید برای پاسداری از منافع ملی است. منافع و سرمایه هایی که همزمان که خواستار آزادی آنان از قید دشمنان کشور هستیم، باید خواهان آزادی آنان از قید وبندهای حزبی و جناحی داخل کشور باشیم.
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.