«فرهنگ» و «پیوست فرهنگی» از جمله واژگان غریب و مهجور در نظام بودجه نویسی دو دهه اخیر بوده است، این واقعیت را نمیتوان انکار کرد.
سوگمندانه باید بر این نکته قلم فشرد که «فرهنگ» و «اولویت فرهنگی» پایینترین جایگاه را در بودجههای تخصیصی به خود اختصاص دادهاند. این نکته را میتوان در بخشی از فرمایشات رهبر معظم انقلاب اسلامی اینگونه یافت: «...فرهنگ، حاشیه و ذیل اقتصاد و سیاست نیست بلکه اقتصاد و سیاست حاشیه و ذیل فرهنگ هستند...».
حضرت آیتالله خامنهای رهبر معظم انقلاب اسلامی با اشاره به تأکیدهای قبلی مبنی بر لزوم وجود پیوست فرهنگی برای همه موضوعات و مسائل مهم در عرصههای مختلف افزودند: برخی اوقات ممکن است، تصمیمگیریها و مصوّبات اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و حتی علمی، تبعات منفی فرهنگی در جامعه به وجود آورد که دلیل آن نبود پیوست فرهنگی است.
بازبینی تیراژ مجموعه رسانههای مکتوب اعم از روزنامه، هفتهنامه، ماهنامه، فصلنامه از یکسو و بررسی محتوایی فضای رسانههای اینترنتی و مشاهده وضعیت مالی حال حاضر «رسانه ملی» از دیگر سو، دردمندانه این واقعیت را فریاد میزند که آنگونه که باید مقوله فرهنگ را جدی نگرفتهایم.
بهباور این قلم، مجموعه فرمایشات راهبردی رهبر معظم انقلاب اسلامی گواهی آشکار بر «تعلل»ها، «غفلت»ها، «تساهل»ها، «تسامح»ها و «کمتوجهی»های مجریان و سکانداران امور اجرایی کشور نسبت به مقولهای بسیار حساس و اثرگذار بهنام «فرهنگ» و «زیربنای فرهنگی» جامعه بوده است.
اکنون با جرئت میتوان نوشت که از این منظر «پیام» تاریخساز و پرمحتوای نوروز سال 1393 رهبر معظم انقلاب اسلامی قابل تأمل است، پیامی که برخی ناآگاهانه و سهواً آن را در حد یک شعار تقلیل داده و میدهند.
بهراستی دغدغه مجریان امور نسبت به وضعیت فرهنگی جامعه چگونه بوده است؟ آیا میتوان همانند برخی از فعالیتهای سیاسی و اقتصادی درباره فعالیتهای فرهنگی بیلان و کارنامهای ــ حتی عوامپسند ــ ارائه کرد؟ هرچند در نگاهی ژرفکاوانه میتوان این نکته را بهخوبی مشاهده کرد که فعالیتهای اقتصادی و سیاسی صورت گرفته در دو دهه اخیر نیز از حد و حدود منافع فردی و گروهی فراتر نرفته است.
بازخوانی وضعیت فرهنگی دولتهای دوران بهاصطلاح سازندگی، اصلاحات و 8 سال گذشته واقعیت دیگری را نیز آشکار میسازد که تاکنون «فرهنگ» بهعنوان مهمترین عامل در تقویت «اقتدار» ،«ایستادگی» و حرکت رو به رشد یک جامعه ــ آنگونه که باید ــ مورد توجه مجریان «مدعی» دو دهه اخیر نبوده است.
این قلم سوگمندانه مینویسد که وضعیت فرهنگی جامعه در سالهای بهاصطلاح «سازندگی» را میتوان در راهاندازی «فرهنگسرا»هایی خلاصه کرد ، البته گذشت زمان نشان داد با هدف «تغییر» در «نگاه» فرهنگی جامعه شکل گرفتند.
دردمندانه باید یادآور شد که «فرهنگ» در دوره بهاصطلاح «اصلاحات» نیز از همان ابتدا به «قربانگاه» میدان «توسعه سیاسی» هدایت شد و جریانهای مدعی بهگونهای در «جاده سبز فرهنگ» پیش رفتند که فرهنگ و آرمانهای اسلامی نیز در نهایت جسارت بهسخره گرفته شد!
آیا خاطره تلخ اهانت به فرهنگ «عاشورایی»، «باور»ها و «اندیشه»های امام راحل فراموش شدنی است؟ افکار عمومی هنوز خاطره تلخ قلمهایی را که در ژست «کثرت و فضای آزاد رسانه» به فرهنگ تاریخساز «شهادت» و «جهاد» اهانت کردهاند و «اندیشه»ها و «آرمان»های حضرت امام روحالله(ره)را به موزه میبردند به یاد دارد، البته «تو خود بخوان حدیث این مجمل».
نگارنده نگران آن است که «صریح»ترین «دغدغه» رهبر معظم انقلاب اسلامی درباره «فرهنگ» همانند دیگر هشدارهای ایشان در سطح چند گفتوگوی خبری، میزگرد تشکیلاتی و بهمعنای عام یک «کلینگری» متوقف بماند.
بهراستی کارنامه رسانهای ــ تحلیلی درباره هشدارهای رهبر انقلاب درباره ضرورت «آگاهیبخشی» و «بصیرت افزایی» آحاد جامعه نسبت به تقلاهای غربیان و غربباوران، فتنه اندیشان چگونه ارزیابی میشود؟ آیا تاکنون به این نکته اندیشیدهایم که چرا جریانهای مطرود و منزوی روزهای «حماسه منتهی به 9 دی 88» بار دیگر جسارت عرض اندام یافتهاند؟ آیا نباید دردمندانه از «غفلت»ها گفته و نگاشته شود؟
نگارنده بر این باور است که تحلیلگران و پژوهشگران متعهد و منصف از یک سو رویکردی دوباره به مجموعه پیامهای نوروزی رهبر معظم انقلاب اسلامی داشته باشند و از دیگر سو با تجربه اندوزی از نحوه ورود تحلیلی به این مجموعه فرمایشات گرانسنگ، مانع از درغلطیدن «پیام سال 93» به دایره کلمات شوند.
این دغدغه جدی است و باید هریک بهفراخور حال خود به آن پرداخت.
انتهای پیام/*