به گزارش گروه "رسانههای دیگر" خبرگزاری تسنیم، اتحادیه اروپا با تصویب قطعنامه ای ضدایرانی نشان داد کمبودهای فراوانی در تشخیص واقعیت ها و انتخاب راهبرد صحیح برای تعامل با جهان دارد. در این قطعنامه، که تازه ترین موضعگیری اتحادیه اروپا علیه جمهوری اسلامی ایران محسوب می شود، علاوه بر دخالت آشکار در امور داخلی ایران، خواسته هائی مطرح شده که نه در چارچوب قوانین بین المللی می گنجند و نه با شئون انسانی ملت ها منطبق هستند.
از جمله این خواسته ها، دادن آزادی عمل به همجنس بازان است، اقدامی که تعالیم تمام ادیان الهی آن را حرام می دانند وحتی در خود کشورهای اروپائی نیز اکثر دولت ها آن را ممنوع اعلام کرده و بقیه دولت ها نیز بر زشت بودن آن تأکید دارند. جالب اینکه همان معدود کشورهای اروپائی که همجنس بازی را ممنوع اعلام نکرده اند نیز با مخالفت و اعتراض مردم مواجه شده و به خاطر بی تفاوتی در برابر این فعل حرام، زیر سؤال قرار دارند. این مخالفت ها امری کاملاً طبیعی است زیرا همجنس بازی امری بر خلاف فطرت انسانی است و مجاز دانستن آن، توهین آشکار به شخصیت انسان است.
آنچه بسیار عجیب و کاملاً خارج از عرف جوامع انسانی است اینست که نمایندگان مجلس اتحادیه اروپا که خود را متمدن می دانند به خود اجازه می دهند از کشوری دیگر بخواهند یک عمل حرام، خلاف اخلاق و دون شأن انسان ها را مجاز و قانونی اعلام کند! تنها توجیهی که می توان برای این اقدام نمایندگان مجلس اتحادیه اروپا در نظر گرفت، اینست که خود آنها مبتلا به این بیماری لاعلاج هستند و می خواهند عادت زشت خود را در سطح جهان رواج دهند.
مواد دیگر قطعنامه ضد ایرانی اتحادیه اروپا نیز به شکل های مختلف دچار مشکل هستند. این مواد عبارتند از بازگشائی انجمن صنفی روزنامه نگاران، تأسیس دفتری برای اتحادیه اروپا در تهران به منظور نظارت بر چگونگی اعمال حقوق بشر، صدور ویزای بدون قید و شرط برای نماینده سازمان ملل در امور حقوق بشر و مشروط ساختن سفر هیأت های اعزامی اروپائی به ایران به دیدار با زندانیان سیاسی. تمام این خواسته ها نشان دهنده خوی زیاده خواهی اتحادیه اروپا و خود را قیم ملت ها دانستن است. نکته قابل تأمل اینست که این خواسته ها را کسانی مطرح می کنند که با ابتدائی ترین مقررات بین المللی و احکام الهی آشنائی ندارند و اگر آشنائی دارند حاضر نیستند به آنها عمل کنند.
نمایندگان مجلس اتحادیه اروپا آیا نمی دانند که روزنامه نگاران ایرانی کفایت لازم را برای احقاق حقوق خود دارند و دخالت بیگانگان در امور مربوط به خود را بر نمی تابند؟ اعتراضاتی که این روزها در مطبوعات ایران به قطعنامه ضد ایرانی اتحادیه اروپا به چشم می خورد، بهترین نشانه این واقعیت است که روزنامه نگاران ایرانی نیازی به قیم ندارند و دخالت اتحادیه اروپا در موضوع انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران را نوعی فضولی می دانند.
در مورد کلیه مباحث حقوق بشری، فقط اشاره به این واقعیت کافی است که بلوک غرب، اعم از اروپا و آمریکا، به دلیل اینکه خود بزرگ ترین ناقضان حقوق بشر هستند حق ندارند برای دیگران تعیین تکلیف کنند چه رسد به اینکه بخواهند بر عملکرد دیگران نظارت نمایند. فقط در یک صورت می توان با خواسته های حقوق بشری اتحادیه اروپا از ایران موافقت کرد و آن اینکه ابتدا راه را برای بررسی وضعیت حقوق بشر در کشورهای اروپائی و آمریکا باز کنند تا نمایندگان دولت ایران آنچه را که در این کشورها مشاهده می کنند با استناد به اسناد و مدارک در سطح جهان منتشر و چهره واقعی دولت های اروپائی و آمریکا را افشا نمایند سپس نوبت به ایران برسد. وجود زندان های متعدد متعلق به آمریکا در کشورهای اروپائی آنهم با شکنجه ها و روش های ضدانسانی قرون وسطائی، رفتارهای ضد بشری آمریکائی ها در زندان گوانتانامو با زندانیانی که به آنها هیچ ربطی ندارند، جاسوسی های اروپائی ها در کشورهای مختلف، حمایت دولت های اروپائی از رژیم صهیونیستی در جنایاتی که علیه مردم فلسطین مرتکب می شود و تجاوزاتی که اروپائی ها در آفریقا، آمریکای لاتین، خود اروپا و آسیا به حقوق ملت ها و تمامیت ارضی کشورها می کنند، لکه های ننگی هستند که با هیچ توجیهی پاک شدنی نیستند و تماماً از مصادیق نقض آشکار حقوق بشر محسوب می شوند. وضعیت آمریکا از اروپا هم بدتر است و دخالت مشترک آمریکا و اروپا در افغانستان و عراق که منجر به پدید آمدن فاجعه های بزرگ انسانی شد و عوارض شوم آن همچنان دامن گیر ملت های منطقه است، قابل انکار نیست. تازه ترین نمونه و زشت ترین آن، حمایت مشترک اروپا و آمریکا از تروریست هائی است که در سوریه انسان های بیگناه را می کشند، قلب ها را از بدن ها خارج می کنند و می خورند، نظامیان را گردن می زنند و خانه ها و ادارات و بیمارستان ها را منفجر می کنند و علیرغم اینهمه جنایت، آشکارا با وزرای خارجه آمریکا و انگلیس و فرانسه و آلمان و مسئول سیاسی اتحادیه اروپا دور یک میز می نشینند و برای جنایات بیشتر و تازه تر در سوریه مذاکره و تصمیم گیری می کنند.
دولت هائی که مرتکب اینهمه جنایت شده اند و از اینهمه اقدامات ضد حقوق بشر حمایت کرده اند، حق ندارند درباره وضعیت حقوق بشر در هیچ کشوری نظر بدهند و خواستار تأسیس دفتر نظارت بر حقوق بشر در کشورهای دیگر شوند. آنها خود باید قبل از هر اقدامی زیر نظر قرار بگیرند و رفتارهای خلاف انسانیت خود را اصلاح کنند آنگاه به خود اجازه اظهارنظر درباره دیگران را بدهند. تکلیف سازمان ملل نیز روشن است. این سازمان، آلت دست دولت های آمریکا و اروپاست و طبیعی است که آلت دست ناقضان اصلی حقوق بشر نمی تواند حافظ حقوق بشر باشد. این واقعیت را عملکرد سازمان ملل در فلسطین، افغانستان، عراق، آمریکای لاتین و آفریقا نشان داده است. اتحادیه اروپا و سازمان ملل باید قبل از ورود به مقوله حقوق بشر، کمبودهای خود را جبران کنند، در غیر این صورت هیچکس به ادعاهای آنها اعتنائی نخواهد کرد.
انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانههای داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانهای بازنشر میشود.