به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، مراسم روز جهانی بزرگداشت قربانیان سلاحهای شیمیایی امروز سه شنبه 9 اردیبهشت ماه با حضور نمایندگانی از وزارت امور خارجه، سفرای کشورها، نمایندگانی از شهرهای شیمیایی کشور و خانوادههای ایثارگران و جانبازان در موزه صلح تهران برگزار شد.
شیزوکو تسویا رئیس انجمن کمکهای بشردوستانه هیروشیما در این مراسم گفت: سال آینده هیروشیما هفتادمین سالگرد فاجعه بمباران شیمیایی را تجربه میکند. 10 سال پیش یعنی سال 2004 مسئولان فرهنگی هیروشیما تصمیم گرفتند در سیاستهای اجرایی خود یک بازنگری داشته باشند برهمین اساس هیئتها و کاروانهای صلحی را به نقاط مختلف دنیا بفرستند. من به عنوان نمایندهای در گروهی واقع شدم که قرار بود به آفریقا و خاورمیانه سفر کنم.
وی ادامه داد: درسال 2004 در سفر به ایران موفق شدم سردشت را بازدید کنم و مطمئن شدیم این فاجعه در این منطقه نیز رخ داده است سعی کردیم در نشان دادن و اگاه کردن مردم دنیا نسبت به فاجعه سهمی هرچقدر اندک و کوچکی را داشته باشیم. آن سال با جانبازان زیادی ملاقات کردم این افراد توقع و چیز زیادی نمیخواستند. فقط تقاضا داشتند تا به مردم دنیا بگوییم که چه برسرشان آمده است. حادثه هیروشیما سروصدای زیادی در جهان به راه انداخت و مردم زیادی از آن آگاهی یافتند اما نسبت به فجایعی که در سردشت اتفاق افتاد کسی خبری نیافت. در همان سال تصمیم گرفتیم با اطلاع رسانی سنگینی این بار را از دوش کشور ایران کم کنیم.
رئیس انجمن کمکهای بشردوستانه هیروشیما اظهار داشت: تواناییهای ما محدود بود اما در حد توانمان تصمیم گرفتیم از طریق انجمن حمایتهای بشردوستانه هرسال تعدادی از این جانبازان را به انجا دعوت کنیم تا شرایطی را پیش بیاوریم تا قربانیان حادثه هیروشیما با قربانیان کشور ایران ارتباط برقرار کنند و شاید رنج مشترکی میان افراد برای آنها مثمر ثمر باشد.
شیزوکو تسویا از عملکرد انجمن کمکهای بشردوستان هیروشیما اعلام رضایت کرد و گفت: ما طی گذشت این ده سال موفق شدیم با الگوگیری از موزه صلح هیروشیما یک موزه صلح در فاز کوچکتری در ایران ایجاد کنیم. همچنین در ادامه رفت و امدهایمان سعی کردیم گروه های پزشکی را نیز با هم مرتبط کنیم تماس گروههای ژاپنی و ایرانی میتواند انتقال دهنده تجربههای مفیدی باشد.
وی ادامه داد: در این مکان یعنی موزه صلح اسناد زیادی برای مشاهده ارائه شده است اما از همه اینها مهمتر جانبازان هستند که بهترین اسناد و شواهد فجایع بمباران شیمیایی به شمار میآیند درد و رنجی که هیچ گاه نمی توانیم فراموششان کنیم و باید این زجر را به اطلاع همگان برسانیم. صحبت کردن با این جانبازان میتواند آگاهیهای بسیاری را برای افراد پدید آورد. من طی این 10 سال و رفت و آمدها شاید نتوانسته باشم کار خاصی برایشان انجام دهم اما مطمئن باشید پلههای صلح در حال پیگیری است. و حتی همین جمع شدن در این مکان میتواند یکی از اصلی ترین قدمهای این مسیر باشد.
انتهای پیام/